Κι όταν ένα παιδί κοιτάει μ’ έκσταση το δειλινό.............

Λεπτομέρειες ασήμαντες

 που κάνουν πιο οδυνηρές τις αναμνήσεις

και τα χρόνια μας, βαλσαμωμένα πουλιά,

 μας κοιτάζουν τώρα με μάτια ξένα –

αλλά κι εγώ ποιος ήμουν; 

ένας πρίγκηπας του τίποτα

ένας τρελός για επαναστάσεις κι άλλα πράγματα χαμένα

και κάθε που χτυπούσαν οι καμπάνες

ένιωθα να κινδυνεύει η ανθρωπότητα

κι έτρεχα να τη σώσω.

Κι όταν ένα παιδί

κοιτάει μ’ έκσταση το δειλινό,

είναι που αποθηκεύει

θλίψεις για το μέλλον.

Τάσος Λειβαδίτης – Δειλινό

Ο Φοίβος ροδοκόκκινος αργοκυλά στη δύση

σέρνοντας σύννεφα χρυσά γι’ ασύγκριτη χλαμύδα·

σε λίγο πίσ’ απ’ το βουνό κει κάτω θε ν’ αφήσει

μισόσβηστη και θαμπερή την υστερνή τ’ αχτίδα.

Η θάλασσα π’ απλώνεται βουβή και νεκρωμένη

ανατριχιάζει κάποτε στα χάδια του αγέρα,

κι οι ψαροπούλες, ροδαλές στου ήλιου που πεθαίνει

το ματωμένο βλέμμα, ξανοίγονται ώς πέρα.

Η νύχτ’ απλώνει απαλά το μαύρο της σεντόνι

και αφανίζει άπονα καθ’ ομορφιά και χάρη,

ακούγεται το άχαρο κελάδημα του γκιώνη

κι αργοπροβάλλει ντροπαλό τ’ ολόχλωμο φεγγάρι.

Κώστας Καρυωτάκης “Hλιοβασίλεμα”