Μια αστική δημοκρατία χωρίς τους αστούς στην εξουσία;

Οι προδομένοι αστοί θα ξυπνήσουν τη χώρα

Του Ανδρέα Ζαμπούκα

Διάγουμε τον δεύτερο μήνα διακυβέρνησης από την Νέα Δημοκρατία. 

Και όσο περνάει ο χρόνος, η απόσταση μας βοηθάει να βγάλουμε πιο ασφαλή

 συμπεράσματα για το αποτέλεσμα των εκλογών 

αλλά κυρίως, για το μέλλον της χώρας.

Ποιοι ψήφισαν λοιπόν την νέα κυβέρνηση; 

Η συντριπτική πλειονότητα των ψηφοφόρων δεν χρησιμοποιεί τα «σινιάλα»

 καμιάς ιδεολογίας για να φτιάξει ταυτότητα. 

Αν τελικά ψήφισαν οι «πολλοί» τον Μητσοτάκη είναι γιατί ελπίζουν ότι

 είναι φιλελεύθερος και σέβεται τη μεσαία τάξη.

Μια άλλη κατηγορία, η πιο κρίσιμη ίσως, είναι οι άνεργοι πτυχιούχοι νέοι.

 Αυτοί που δεν έχουν πρόσβαση στις κλειστές κοινότητες

 των «αντισυστημικών» γκρινιάρηδων και θα ήθελαν να πιάσουν δουλειά. 

Είναι τα παιδιά της μεσαίας τάξης που μπορεί να συντηρούνται

 από την οικογένεια, αλλά ταυτόχρονα ετοιμάζονται να φύγουν, για μακριά.

Αυτό συνέβη γιατί έρχεται κάποτε η ώρα που διαμαρτύρονται οι αστοί!

 Και κάποια στιγμή ψηφίζουν κιόλας. 

Οι κοινωνικές τάξεις που παραμένουν αποκλεισμένες από τη διοίκηση 

μιας δημιουργικής Ελλάδας αποφασίζουν ότι δεν αρκεί να τους υποσχεθείς 

παροχές και επιδόματα.

 Δεν αρκεί να τους ποτίσεις τις συνειδήσεις με παραμύθι και οράματα.

 Και κυρίως, δεν αρκεί να τους αποκλείεις από τη ρητορική σου επειδή 

νομίζεις ότι πολλαπλασίασες το λούμπεν για να μπορεί να σε ψηφίσει ξανά…

Φαίνεται οξύμωρο, αλλά δεν είναι. 

Η αστική τάξη στην Ελλάδα κυβέρνησε πολύ λίγες φορές τη χώρα. 

Κι αυτές υπό τη δαμόκλειο σπάθη ιδιαίτερων «λαϊκών απαιτήσεων». 

Μπορεί να εκμεταλλεύτηκε την καθυστέρηση και τον λαϊκισμό

 των πολιτικών συστημάτων, μπορεί ένα μέρος της να πλούτισε

 στα υπόγεια της εξουσίας, αλλά στην ουσία ποτέ δεν μπόρεσε να βρεθεί 

στο προσκήνιο και να οδηγήσει απερίσπαστη την κοινωνία στον εκσυγχρονισμό.

Η αστική τάξη φαίνεται να ξυπνάει για πολλούς λόγους. 

O βασικότερος είναι κυνικός και δείχνει ότι για πρώτη φορά αισθάνθηκε

 την απειλή της αφαίμαξης από τη φορολογία του κρατισμού.

 Ως τώρα, απολάμβανε κι εκείνη, μαζί με τους υπόλοιπους, τα προνόμια 

της ήπιας φοροδοτικής εισφοράς και της χαλαρότητας 

ενός απαθέστατου κράτους.

 Κλήθηκε όμως, να σηκώσει απότομα όλα τα βάρη της οικονομίας, 

χωρίς καμία εγγύηση ότι θα έχει τη δυνατότητα να το κάνει και στο μέλλον. 

Επίσης, διέβλεψε ότι γίνεται στόχος μιας αφελέστατης κυβέρνησης, 

η οποία της επιτίθεται με χυδαίο τρόπο, αγνοώντας ότι είναι η μόνη τάξη

 που μπορεί να συντηρήσει την οικονομία της χώρας.

Οι αστοί αισθάνθηκαν την απόρριψη και πήγαν στις κάλπες. 

Και επειδή η διαχείριση του κρατισμού έγινε αυτή τη φορά από θολωμένους,

 με ταξικό μίσος, εξουσιομανείς, οι αστοί βρέθηκαν στη φάση 

της αντίδρασης και της άμυνας.

Η ελληνική κοινωνία πορεύεται με καθυστέρηση εκατό χρόνων, έναντι 

της υπόλοιπης Ευρώπης εξαιτίας του αποκλεισμού των αστών. 

Ας το πάρουμε επιτέλους απόφαση ότι δεν μπορεί να κυβερνηθεί 

μια αστική δημοκρατία χωρίς τους αστούς στην εξουσία. 

Αυτοί εμπνέονται, αυτοί σχεδιάζουν, αυτοί δημιουργούν

 και παράγουν τον πλούτο της χώρας.

Οι αστοί είναι οι ελεύθεροι επαγγελματίες, οι δημιουργικοί δημόσιοι 

υπάλληλοι, οι επιχειρηματίες, οι επιστήμονες, οι βιοτέχνες, οι εξαγωγείς, 

οι καθηγητές, οι ερευνητές και οι παραγωγοί της χώρας 

που μεταποιούν το προϊόν τους. 

Είναι όλοι αυτοί που αν πάρεις μολύβι και χαρτί, θα βρεις τι δίνουν 

στο ΑΕΠ, με το μυαλό, το κεφάλαιο και τον κόπο τους.

Από δω και πέρα, οι αστοί θα πρωταγωνιστούν. 

Κι αυτοί θα ξυπνήσουν τη χώρα από τον λήθαργο της αδράνειας.

ΠΗΓΗ

Απαραίτητη διευκρίνηση:

Όλα τα άρθρα γνώμης δεν εκφράζουν 

απαραίτητα 

και την δική μας άποψη αλλά 

τα δημοσιοποιούμε για να γίνουν αφορμή

για διάλογο και μόνο.