Τα μάτια σου πως δάκρυζαν ακόμη το θυμάμαι
κάθε φορά που το ‘φερνε για ‘κείνον η κουβέντα
κι επίμονα σε ρώταγα: δεν ξέχασες ακόμα;
«και η πληγή να έκλεισε, ακόμη με πονάει»
αυτό μονάχα έλεγες και άλλαζες κουβέντα
δεν σκούπιζες τα μάτια σου μα μου χαμογελούσες
ωστόσο το χαμόγελο εκείνο το θυμάμαι
ήταν μαχαίρι στην καρδιά και στο μυαλό φαρμάκι.
Άργησα μα κατάλαβα, ποτέ δεν θα κερδίσω
κανείς ποτέ δεν νίκησε φάντασμα πολεμώντας.
Πάν Καρτσωνάκης
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου