«Σ' έχω μέσα στη... καρδιά μου!!!» γράφει
μια μεγάλη κόκκινη καρδιά που μαζί με ένα...
λιοντάρι ξεχωρίζουν ανάμεσα στα λιγοστά του υπάρχοντα.
Μπορεί τα μνημόνια, οι δανειστές μας και οι πολιτικοί μας να έχουν οδηγήσει
ένα αρκετά μεγάλο μέρος των Ελλήνων πολιτών σε οικονομικό ευτελισμό
και εξαθλίωση, σε αδυναμία επιβίωσης, σε απώλεια εργασίας,
επιχειρήσεων, σπιτιών και ότι άλλο θέλει κάποιος να προσθέσει.
Μπορεί συνάνθρωποι μας να έχασαν όλα τα υλικά αγαθά που παρέχει
μια Ευρωπαϊκή χώρα, όπως είναι η Ελλάδα.
Μπορεί συνάνθρωποι μας να έχασαν το σπίτι τους και την δουλειά τους
και τώρα να κοιμούνται πλέον στα παγκάκια και στα πεζοδρόμια μέσα σε χαρτόκουτα.
Μπορεί συνάνθρωποι μας να επιβιώνουν από τα συσσίτια της Εκκλησίας
και των Δήμων ή την αμυδρά οικονομική συνεισφορά των περαστικών
στους κεντρικούς δρόμους της Αθήνας.
Μπορεί σε συνανθρώπους μας να τα έχουν πάρει όλα και να έχουν αφήσει
μόνο τα κορμιά τους, τα οποία απλά και μόνο επιβιώνουν εξαθλιωμένα.
Μπορεί να βλέπεις στα πεζοδρόμια ανθρώπους σε τραγικές καταστάσεις,
που δεν εμπλέκονται στο θαυμαστό κόσμο των ναρκωτικών
και σμπαραλιάζει η καρδιά σου, χωρίς να μπορείς να προσφέρεις κάτι ουσιαστικό,
αφού τα προβλήματα που σέρνεις δεν σε αφήνουν να δείξεις την ανθρωπιά σου.
Μπορεί να βλέπεις στα πεζοδρόμια ανθρώπους που περισσότερο μοιάζουν
με εγκαταλειμμένα αδέσποτα ζώα μιας ακατοίκητης εδώ και χρόνια πόλης,
παρά με έναν συνάνθρωπο σου.
Μπορεί οι δανειστές σου και οι πολιτικοί σου να στα πάρουν όλα,
που σε πολλούς το έχουν ήδη κάνει, ενώ δεν θα διστάσουν ακόμα
και να σε πουλήσουν στα σκλαβοπάζαρα αν αυτό είναι προς όφελος
της ενωμένης Ευρώπης, των καλοθελητών δανειστών, του κόμματος
και της καρέκλας που κάθονται.
Μπορεί ακόμη να σε ισοπεδώνουν, να σε τσαλαπατήσουν, να σε ξεφτιλίζουν,
να πατήσουν πάνω σου για να αναρριχηθούν στην εξουσία.
Δεν μπορεί όμως κανένας μα κανένας να πάρει την σκέψη σου,
τα συναισθήματα σου, το ψυχικό σου κόσμο, την ελπίδα σου, τον ερωτισμό σου
και ας έχει μείνει ένα σκέτο κορμί που κανένας δεν ενδιαφέρεται για σένα.
Ελπίδα ανθρωπιάς και παρουσία ανθρώπινης ζωής όμως δίνει καθημερινά
ένας από τους χιλιάδες ανώνυμους άστεγους της Πρωτεύουσας μας
που έχει ντυθεί στα γιορτινά της.
Ακαδημίας και Ιπποκράτους ένας άστεγος έχει κάνει μόνιμη κατοικία
μια είσοδο κλειστού εδώ και χρόνια καταστήματος.
Ένα χαρτόκουτο, δύο κουβέρτες και κάποιες νάιλον σακούλες
είναι όλα τα υλικά περιουσιακά του αγαθά.
Όμως, έχει κρεμάσει στο χαρτόκουτο μια μεγάλη κόκκινη καρδιά,
που γράφει: «Σ' έχω μέσα στη ... καρδιά μου!!!»
και δίπλα έχει λιοντάρι (παιδικό παιχνίδι).
Ποιος λοιπόν αυτού του συνανθρώπου μας θα μπορέσει να του αφαιρέσει,
τη σκέψη, το ψυχικό και ερωτικό κόσμο, αλλά και την ελπίδα για ένα ανθρώπινο μέλλον.
Ήδη, με το δικό του, ξεχωριστό, τρόπο σου λέει ότι τώρα με ισοπέδωσες,
με διέλυσες, αλλά πρόσεχε όμως, στριφογυρίζει στο μυαλό μου καθημερινά
η στιγμή εκείνη που θα γίνω λιοντάρι, το πλέον ισχυρό στο ζωικό βασίλειο.
Άραγε, έχει σκεφτεί κανείς από τους κατέχοντες τι θα γίνει εάν όλοι αυτοί
οι αμέτρητοι συνάνθρωποι μας που έχουν νιώσει την εξαθλίωση
και την ταπείνωση στο πετσί τους, πάρουν τα πάνω τους
και στην ψυχή τους βγει η Ανατολή;
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου