Μες τις σπηλιές, τα ξωτικά, κρύβονταν την ημέρα.
Μόνο τις νύχτες θάρρευαν, νύχτες χωρίς φεγγάρι
κι έπαιρναν την απόφαση να βγουν να σεργιανίσουν
γιατί δεν θέλανε ποτέ ανθρώπους να φοβίσουν.
Όπως λουφάζει στο μυαλό η έμπνευση φοβάται
κι έρχεται ώρα ξαφνικά σαν αστραπή να λάμψει
κι όσα προλάβεις και μπορείς, να δεις, να περιγράψεις
να βρεις το θάρρος να τα πεις, προτού να τα ξεχάσεις.
Σαν ένας σπόρος που ‘πεσε στο χώμα να καρπίσει
κι αν δεν θα γίνει έγκαιρα, στο τέλος θα σαπίσει.
Πάν Καρτσωνάκης
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου