Κάποιες βραδιές, η θάλασσα, τραγούδια της μου στέλνει
μακρόσυρτα, μονότονα σα μοιρολόι είναι
κι ώρα πολύ ως το πρωί κρατάει το μαρτύριο
που κατορθώνει λύτρωση ο ύπνος να μου δώσει.
Δεν τραγουδά μονάχη της η θάλασσα νομίζω
ούτε κι ο άνεμος μπορεί τέτοιο να πει τραγούδι
είναι νομίζω ναυτικοί, τραγούδι χορωδίας
από αυτούς που πνίγηκαν χιλιάδες χρόνια τώρα.
Δεν έχει σύνορα, στη γη, το κράτος της θαλάσσης
Ανέκαθεν τους τολμηρούς προκλητικά καλούσε.
Πάν Καρτσωνάκης
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου