Διόλου δεν έφυγαν.
Αναπνέουν ακόμη εδώ.
Σαν τα λουλούδια την Άνοιξη.
Υπάρχει το άρωμά τους.
Αγριολούλουδα που επιμένουν.
Τι και αν ρήμαξαν τα σπίτια τους,
βεβήλωσαν τα ιερά τους,
έσπασαν τ αγάλματα με τη μορφή τους,
κι έκαψαν τα γραφτά τους.
Υπάρχουν ακόμη εδώ!
Γκρέμισαν κι έφεραν στο έδαφος
τους ιερούς ναούς τους.
Ξερίζωσαν τη θύμισή τους;
Όχι δεν έφυγαν ποτέ από τη χώρα τους.
Υπάρχουν πάντοτε στη γη που τους ξεγέννησε.
Διόλου δεν έφυγαν κυνηγημένοι.
Αναπνέουν ακόμη.
Το άρωμά τους υπάρχει ακόμη εδώ.
Όσες γενιές και να περάσουν.
Πάν Καρτσωνάκης
They never left.
They still breathe in here.
Like the flowers in springtime.
Their perfume exists.
Wildflowers that persist.
What if their temples are ravaged,
their sacred places are desecrated,
their statues are broken
and their writings are burned .
They are still here!
Their sacred temples were destroyed and demolished.
But their remembrance was not washed out?
No, they never left their homeland.
There are always in the soil that once gave them birth.
They still breathe.
Their scent is still around us
and it will remain here
for as many generations will pass through.
Pan Kartsonakis
Έχουν μνήμες οι πέτρες.
Των κεραμικών τα όστρακα
και των μαρμάρινων γλυπτών τα θραύσματα
λένε ιστορίες.
Έχουν οξειδωθεί με αναμνήσεις
και οι αιώνες έχουν, επάνω τους, σταλάξει ιστορίες
που κανείς, σωστά, δεν μπορεί να διαβάσει
παρεκτός ποιητές και αλαφροΐσκιωτοι
σαλιγκάρια και πεταλούδες
κανένας άλλος καλλίτερα.
Έχουν μνήμες οι πέτρες ... ...
Έτσι όπως και τα κύτταρα.
Καρτσωνάκης Πάν 2009
The stones can recall.
The ceramic sherds and the pieces
of the marble sculptures,
have stories to tell.
They’ve been oxidized with memories
and the centuries
have dripped on them stories
that no one can read,
in the right way,
except the poets and the “moonstrucked”,
the snails and the butterflies…
nobody else could.
Stones can recall. . . . . . . . .
Like bodycells do,
the same way.
Kartsonakis Pan 2009
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου