«Ποταμός» Πορτοκάλογλου:
«Oι αγανακτισμένοι είναι διορισμένοι πια.
Δεν θέλω να έχω καμία σχέση με αυτό
το ιδεοληπτικό απολίθωμα που είναι ενάντια
σε κάθε πρόοδο».
«Οι αγανακτισμένοι είναι διορισμένοι πια, οπότε δεν έχουν χρόνο για διαδηλώσεις.
Τόση οργή, τόση καταγγελία, τόσο μίσος και διχασμός, όλα γίνανε για μερικές καρέκλες»
«Οσο ζούσαν όμως ο Κύρκος και ο Παπαγιαννάκης, οι λέξεις «αριστερός»
και «προοδευτικός» είχαν ακόμη κάποιο περιεχόμενο.
Από κει και μετά, δεν θέλω να έχω καμία σχέση με αυτό το ιδεοληπτικό
απολίθωμα που αντιστέκεται σε κάθε μορφής αξιολόγηση και αξιοκρατία.
Ενάντια δηλαδή σε κάθε πρόοδο, αλλά με «προοδευτικό πρόσημο»
Σε μια εκ βαθεών εξομολόγηση (σε μια πραγματικά εξαιρετική συνέντευξη)
στην Μαρία Κατσουνακη στην Καθημερινή, ο τραγουδοποιος Νικος Πορτοκάλογλου
μιλά για τα χρόνια της κρίσης, την Αριστερά,
τον διχασμό της πλατείας και τον ΣΥΡΙΖΑ.
Διαβάστε μερικά άκρως
ενδιαφέροντα σημεία της συνέντευξης:
Νομίζουμε ότι η κοινωνία είναι οι άνθρωποι με τους οποίους επικοινωνούμε
στα social media, ενώ είναι το ένα εκατοστό.
Επικοινωνούμε με αυτούς που συμφωνούμε.
Ηττα είναι αυτό.
Το κάνεις για να προστατεύεσαι από δηλητήρια και τσακωμούς, αλλά είναι ηττημένη
η κοινωνία που δεν κατορθώνει να έχει διάλογο ανάμεσα σε αυτούς που διαφωνούν. \
Είναι μια ηττημένη δημοκρατία.
Oταν λες αντιδημοφιλείς απόψεις, έχεις κόστος.
Κάποιοι σε διαγράφουν.
Δεν παριστάνω πως δεν με νοιάζει.
Καλλιτέχνες είμαστε, θέλουμε να μας αγαπάνε όλοι.
Αλλά τι να κάνουμε, εδώ και χρόνια το έχω πάρει απόφαση.
Αν δεν μιλούσα, θα έσκαγα.
Αυτό που με στενοχωρεί περισσότερο, όμως, είναι ότι
από την αρχή της κρίσης έχουμε χωριστεί σε στρατόπεδα, κάνουμε πια παρέα
μόνο με αυτούς που συμφωνούμε.
Κι αυτό, επιμένω, είναι ήττα, είναι φτώχεια.
Ο καλλιτέχνης έχει ανοιχτές τις γραμμές επικοινωνίας με το κοινό.
Ενιωσα ότι οι δικές μου κόπηκαν γιατί είπα πράγματα που δεν είναι αρεστά,
ενταγμένα στην παράδοση των καλλιτεχνών μετά τη Μεταπολίτευση,
που έπρεπε να είναι μποέμ και αριστεροί.
Οπως είχε πει ο Χατζιδάκις, «στην Ελλάδα, για να κάνεις καριέρα,
πρέπει να είσαι ή ομοφυλόφιλος ή αριστερός.
Εγώ αριστερός δεν είμαι».
Προσωπικά, έτσι κι αλλιώς, πάντα ήμουν άστεγος πολιτικά.
Οσο ζούσαν όμως ο Κύρκος και ο Παπαγιαννάκης, οι λέξεις «αριστερός»
και «προοδευτικός» είχαν ακόμη κάποιο περιεχόμενο.
Από κει και μετά, δεν θέλω να έχω καμία σχέση με αυτό το ιδεοληπτικό
απολίθωμα που αντιστέκεται σε κάθε μορφής αξιολόγηση και αξιοκρατία.
Ενάντια δηλαδή σε κάθε πρόοδο, αλλά με «προοδευτικό πρόσημο».
Πάντα ήμουν καχύποπτος απέναντι σε κάθε είδους ιδεολογία.
Ενα κρεβάτι του Προκρούστη που πετσοκόβει την αληθινή ζωή για να τη φέρει
στα μέτρα της.
Υποτιμήσαμε τις αρχές και τις αξίες που πήραμε από τους γονείς μας
και υπερτιμήσαμε τις ιδεολογίες.
Ευτυχώς, η εμφυλιοπολεμική φάση έχει περάσει, νομίζω.
Είμαστε πλέον περισσότερο εξουθενωμένοι, παραιτημένοι, διαψευσμένοι,
με ένα αίσθημα κενού.
Είμαστε αποκαμωμένοι.
Τηλεφώνησα στην τράπεζα για έναν λογαριασμό που είχε μείνει κενός και μου είπε
η διευθύντρια: «Δεν φαντάζεστε τι ζούμε κάθε τέλος του μήνα.
Ερχονται άνθρωποι και κλαίνε.
Λένε στον ηλικιωμένο στο ταμείο ότι πρέπει να πληρώσει 600 ευρώ
και η σύνταξή του είναι 450». Παρ’ όλα αυτά, τώρα, ούτε αγανακτισμένοι
υπάρχουν, ούτε διαδηλώσεις, ούτε φωνές…
Οι αγανακτισμένοι είναι διορισμένοι πια, οπότε δεν έχουν χρόνο για διαδηλώσεις.
Τόση οργή, τόση καταγγελία, τόσο μίσος και διχασμός,
όλα γίνανε για μερικές καρέκλες;
Ακούω τους φίλους μου να λένε ότι δεν υπάρχει ελπίδα, αλλά δεν μπορώ να το πιστέψω.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου