Το Βαρέλι και ο γύρος του Θανάτου μας! (Ένα μικρό κείμενο)

Άραγε, έχουμε φτάσει

 στον πάτο του ΒΑΡΕΛΙΟΥ

 ή χάσαμε τον πάτο;

Αν έχουμε συνειδητοποιήσει ότι φτάσαμε στον πάτο,

 υπάρχει πάντα η ελπίδα ότι θα ξανασηκωθούμε.

Αν όμως έχουμε χάσει τον πάτο,

τότε δεν μας μένει τίποτε άλλο

από το να τα μαζεύουμε και να φεύγουμε για άλλα μέρη

σαν ανάξιοι κληρονόμοι μιας χώρας

που είχαμε την τύχη να κληρονομήσουμε. 

Απόψε που με την ευκαιρία της Πανσελήνου,

παρέμειναν ανοικτοί οι αρχαιολογικοί μας χώροι

κι έτσι όπως αντίκριζα τον Ναό του θεού Απόλλωνα

που στέκει εκεί μονάχος του, η μόνη σταθερή αναφορά

της πλούσιας (ΑΦΝΕΙΟΣ)  Κορίνθου

που ισοπέδωσε η ζηλόφθονη  Ρώμη,

σκέφτηκα πως τίποτα δεν μπορεί να χαθεί

αν δεν χάσουμε κάποιες σταθερές αξίες μας.

Αυτό όμως είναι καθαρά προσωπική υπόθεση

 του καθενός μας.

Εγώ, το μόνο που μπορώ να κάνω,

άγνωστοι φίλοι μου από το διαδίκτυο,

είναι να σας προσφέρω μια γεύση

από την εικόνα που αντίκρισα λίγες ώρες πριν

από τον Ναό του θεού Απόλλωνα

που χτίστηκε κατά τα μέσα του έκτου αιώνα

και του οποίου σώζονται, μόνο επτά

μονολιθικές πώρινες κολόνες

σε πείσμα των καιρών.

Φιλικά

Πάν Καρτσωνάκης
Υ.Γ: Αυτό είναι ένα παλαιότερο κείμενό μου 
που το θυμήθηκα και πάλι σήμερα 
καθώς το θεωρώ επίκαιρο ακόμη.