Μετά την υπογραφή της συμφωνίας
και την ψήφιση φορολογικού και ασφαλιστικού,
ο ΣΥΡΙΖΑ και η κυβέρνησή του
θα συντάσσονται... με το συμπάθιο.
Όπως τα εις μήκους σημαντικά... όταν το μήκος παρουσιάζεται με τη γνωστή
χειρονομία και κάποια ντροπή.
Άλλοι θα επικαλούνται τον ΣΥΡΙΖΑ... μετά συγχωρήσεως.
Το ίδιο όμως θα εννοούν οι πάντες. Οπαδοί και παρασυρμένοι...
Και αυτό θα συμβεί είτε ο ΣΥΡΙΖΑ παραμείνει στην κυβέρνηση είτε εξαφανισθεί
από την πολιτική σκηνή ως ανόητος και μη χρήσιμος σε κανένα και σε τίποτε.
Ακόμη και για τους αριστερούς που, κάποια στιγμή, έκριναν ότι
με "προδιαγραφές" Τσίπρα θα διαδεχθούν... το ΠΑΣΟΚ
και άρα άλλα τριάντα χρόνια στην εξουσία.
Ο ΣΥΡΙΖΑ του Αλέξη Τσίπρα, ως αντιπολίτευση, ήταν πολιτική μεταβολή
προσδοκίας για τους δανειστές, για την ολιγαρχία, για τους επενδυτές
σε ιδιωτικοποιήσεις, αλλά και τις "πελατειακές ορδές" συναλλασσομένων
και εργαζομένων στο κράτος.
Για τον καθημερινό λαό ήταν απλά μια πολιτική διέξοδος σε εποχή
που αναζητούσε λύσεις ακόμη και στη Χρυσή Αυγή.
Διέξοδος με τη γνωστή (σήμερα) σκέψη "...τι έχω να χάσω.
Και τα μισά να κάνει από αυτά που λέει...".
Αλλά ο ΣΥΡΙΖΑ του Αλέξη Τσίπρα, ως κυβέρνηση
(πέρα από την προδοσία στο λαό με το δημοψήφισμα και το ΟΧΙ),
αποδεικνύεται καταστροφή και για όλους εκείνους που κάτι περίμεναν
όπως, οι παλαιότεροι, το 1980 με το ΠΑΣΟΚ.
Που να φαντασθούν όμως ότι, με τον Τσίπρα πρωθυπουργό
(ανεξάρτητα από τις αριστερές δοξασίες του ΣΥΡΙΖΑ που τους αφήνουν αδιάφορους),
θα έχαναν (λόγω ανικανότητας) ακόμη και αυτά που θεωρούσαν δεδομένα
της ελληνικής σοβιετικής πολιτικής.
Οι θεσμοί πρώτα απ' όλα. Και ιδίως το Βερολίνο και το Παρίσι που εξετέθησαν
ανεπανόρθωτα από τη στήριξη του Αλέξη Τσίπρα καθώς σήμερα είναι υποχρεωμένοι
να "πειθαρχούν" στη βούληση του ΔΝΤ που τους έβαλε με την πλάτη στον τοίχο
στην ελληνική υπόθεση.
Ευτελισμός των Ευρωπαϊκών θεσμών, όχι από τυχόν αριστοτεχνική αριστερή
πολιτική του Αλέξη Τσίπρα, αλλά από τις γκάφες του λόγω άγνοιας
και των πλέον απλών κανόνων λειτουργίας των θεσμών.
Ποιος, από τους δανειστές, να φαντασθεί τη γελοιότητα του "κόλπου"
των υποκλοπών που έφεραν το ΔΝΤ "καπάκι" στον "τέτζερι"
που βράζει τη "σούπα" της αξιολόγησης.
Από την άλλη, η αποκαλούμενη, από τον ΣΥΡΙΖΑ, ντόπια ολιγαρχία
που άνοιξε, στον Αλέξη Τσίπρα, τα σαλόνια της, τα γραφεία και τις αίθουσες
τελετών των Συνδέσμων της και στις επιχειρηματικές εκδηλώσεις της, κατέληξε
να ντρέπεται να δει όσους εκπροσωπεί στην επιχειρηματική κοινότητα της χώρας.
Πρόκειται και εδώ για συνέπεια που προκάλεσε ο Τσίπρας, όχι ως "αντάρτης",
αλλά ως εντελώς άσχετος των κανόνων του οικονομικού παιχνιδιού
που οδηγεί στη μεγάλη "πίτα" από την οποία όλοι ωφελούνται.
Το οικονομικό "παιχνίδι" που έπαιξαν με σωστούς κανόνες,
όλες οι πολιτικές παρατάξεις στην Κύπρο, ώστε τώρα (μετά το σκίσιμο των μνημονίων)
να ετοιμάζονται να γευτούν την "πίτα" καθισμένοι στο μεγάλο τραπέζι των αγορών.
Το 2020 θα δείτε αν η εκτίναξη της οικονομίας
(που βλέπουν ο Παππάς και ο Κατρούγκαλος)
θα γίνει στην Ελλάδα ή λίγο παρακάτω... στην Κύπρο.
Χρήσιμο και "ελπιδοφόρο νέο" τον θεωρούσαν και οι προσφερόμενοι
να συνεργαστούν στις ιδιωτικοποιήσεις.
Ρωτείστε, όμως, σήμερα τον Αλέξη Τσίπρα ποιο είναι το πραγματικό ενδιαφέρον
και με ποιούς όρους αγοράζουν οι πρώην ενδιαφερόμενοι.
Οι ιδιωτικοποιήσεις επί Τσίπρα δεν τρέχουν μόνο λόγω αξιολόγησης.
Τρέχουν για να προλάβουν και τους τελευταίους ενδιαφερόμενους
που το σκέφτονται να αγοράσουν κρατικές επιχειρήσεις στην Ελλάδα
και να μπλέξουν με Δρίτσες, Σπίρτζηδες, Σκουρλέτηδες και Κατρούγκαλους.
Όνειρα και προσδοκίες είχαν για τον ΣΥΡΙΖΑ του Αλέξη Τσίπρα
και οι "αναζητητές" του κρατισμού ως καρέκλα ή συναλλαγή.
Έτσι όμως που κατάντησε και το κράτος ο Τσίπρας με τους Καρανίκες
και τις γκόμενες της νεολαίας... χάλασε και η "πατέντα" των μετακινήσεων.
Ο Αλέξης Τσίπρας, πολύ σύντομα, δεν θα είναι χρήσιμος σε κανένα.
Ούτε στον ΣΥΡΙΖΑ.
Από τη στιγμή όπου στο Μαξίμου, ο ίδιος, προσκυνάει Ευρώπη, Αμερική και Ασία,
αλλά στο Ζάππειο (δύο βήματα πιο πέρα) τον αντιπολιτεύονται υπουργοί του,
δεύτερης και τρίτης τάξης, έχει κάψει και το χαρτί του
για παραπέρα πολιτική σκοπιμότητα...
Μοναδικό κέρδος μένει ότι το πρώτο του επάγγελμα ήταν πρωθυπουργός.
Του Γιώργου Κράλογλου
george.kraloglou@capital.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου