Περήφανος ως το τέλος.
Η φτώχεια του σχεδόν τυφλού πλέον στρατηγού ήταν τόση, ώστε δεν είχε χρήματα
ούτε για να αγοράσει ψωμί για την άρρωστη γυναίκα του- εκείνος μπορούσε
να αντέξει την πείνα περισσότερο.
Το χειρότερο ήταν πως τον είχαν ξεχάσει όλοι.
Ακόμα κι στρατηγός Μακρυγιάννης που πριν τον είχε βοηθήσει.
Η περιπέτεια του ήρωα έφθασε στα αυτιά πρέσβη Μεγάλης Δύναμης,
ο οποίος ενημέρωσε σχετικά την κυβέρνησή του, για τον ήρωα που έγινε ζητιάνος
στα προαύλια των εκκλησιών, με έγκριση του κράτους, που του επέτρεπε
να ζητιανεύει μια φορά την εβδομάδα, κάθε Παρασκευή κοντά στην εκκλησιά
της Ευαγγελίστριας του Πειραιά,(καθόσον ήταν πολλοί οι ζητιάνοι).
Έτσι κάποια στιγμή απεσταλμένος της πρεσβείας βρέθηκε στη θέση που ζητιάνευε
ο στρατηγός. Μόλις ο Νικηταράς τον αντιλήφθηκε
ποιος ήταν, μάζεψε αμέσως το απλωμένο του χέρι!
-Τι κάνετε στρατηγέ μου; Ρώτησε ο απεσταλμένος.
-Απολαμβάνω την ελεύθερη πατρίδα μου! Απάντησε περήφανα ο ήρωας.
-Μα εδώ την απολαμβάνετε καθισμένος στο δρόμο;
-Η πατρίδα μου έχει χορηγήσει σύνταξη για να ζω καλά αλλά εγώ έρχομαι εδώ
για να παίρνω μια ιδέα πώς περνάει ο κόσμος. αντέτεινε ο περήφανος Νικηταράς.
Είδε και απόειδε ο ξένος και γύρισε να φύγει χαιρετώντας ευγενικά.
Φεύγοντας όμως, άφησε να του πέσει ένα πουγκί με χρυσές λίρες
ώστε να μην προσβάλει τον πάμφτωχο στρατηγό.
Ο Νικηταράς άκουσε τον ήχο, έπιασε το πουγκί το ψηλάφισε και φώναξε στο ξένο.
-Σου έπεσε το πουγκί σου. Πάρτο για να μην το βρει κανείς και το χάσεις!
Στις 18 Σεπτεμβρίου 1841 ο Νικηταράς επέστρεψε
στο φτωχικό του σπίτι στον Πειραιά.
Ωστόσο, το δράμα του δεν είχε κορυφωθεί ακόμα.
Η επιστροφή του προκάλεσε τέτοια συναισθηματική φόρτιση στη μικρότερή του κόρη,
ώστε αυτή έχασε τα λογικά της. Η νέα δυστυχία του έδωσε τη «χαριστική βολή».
Τα ξημερώματα της 25ης Σεπτεμβρίου 1849 ο «Τουρκοφάγος» απεβίωσε.
Αρχικά ετάφη δίπλα στον Θεόδωρο Κολοκοτρώνη στο Α΄ Νεκροταφείο Αθηνών.
Ωστόσο, φαίνεται πως ο θάνατος της γυναίκας και των παιδιών του
και η έλλειψη στενών συγγενών και άμεσων απογόνων στάθηκε αφορμή
να μην ενδιαφερθεί κανένας και έκτοτε αγνοείται ο τάφος.
Τη στιγμή που χώρες με σαφώς μικρότερη στρατιωτική ιστορία απ’ αυτή της Ελλάδας «χτενίζουν» τα πέρατα της οικουμένης για να ανακαλύψουν οστά στρατιωτών τους,
να τα επαναφέρουν στην πατρίδα και να τα ενταφιάσουν με τις πρέπουσες τιμές,
η χώρα μας αγνοεί την τύχη των οστών των πολεμιστών εκείνων
που χάρη στην προσωπική του θυσία της επέτρεψαν να συνεχίσει την ιστορική της πορεία.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου