Αλέξη, αυτή είναι η πραγματική πρόκληση. Μπορείς;

Θέλετε εκλογές;

 Και πως τις θέλετε; 

Με ανοικτές ή με κλειστές τράπεζες;

 Και νομίζει κανείς ότι μπορούμε να έχουμε ένα δίκαιο αποτέλεσμα

 με κλειστές τις τράπεζες; Ο ΣΥΡΙΖΑ πήρε τις εκλογές με ψέματα.

 Οι άλλοι, δηλαδή, πως τις είχαν πάρει; Μην μας πει κανείς ότι είχαν θυσιάσει

 την Ιφιγένεια στον βωμό της αλήθειας! Λεφτά υπάρχουν, είπε ο ένας. Ζάππεια 

υποσχέθηκε ο άλλος και Θεσσαλονίκες ο Αλέξης.  Δεν είναι οι εκλογές η λύση, 

ούτε η κακή συμφωνία το πρόβλημα. Το πραγματικό πρόβλημα

 είναι να αντιληφθούμε όλοι τι πραγματικά συμβαίνει...

Τις εκλογές τις κερδίζει κάθε φορά εκείνος που λέει τα πιο χοντροκομμένα ψέματα.

 Όποιος υπόσχεται τα περισσότερα. Να με συγχωρείτε, αλλά αυτό δεν είναι  

πρόβλημα που αφορά μόνο το πολιτικό προσωπικό. Η κύρια ευθύνη ανήκει 

στους ψηφοφόρους. Τέλος στην λιτότητα ψήφισαν οι Έλληνες τον Ιανουάριο. 

Και του προέκυψαν νέα μέτρα μερικών δισεκατομμυρίων ευρώ. 

Μην πει κανείς ότι δεν ήξερε ότι του έλεγαν ψέματα! Θα είναι ο ίδιος ψεύτης. 

Τα σενάρια πριν από τις εκλογές ήταν τρία. Είτε θα μπαίναμε στην οδό 

των μεταρρυθμίσεων, είτε θα εκβιάζαμε τους ξένους να μας δώσουν λεφτά 

υπό την μορφή λύτρων, είτε θα πέφταμε στα βράχια. 

Σήμερα τα σενάρια είναι δύο. Είτε πέφτουμε στα βράχια, είτε μπαίνουμε 

στην οδό των μεταρρυθμίσεων. Αν κάτι μάθαμε από αυτή την εξάμηνη 

περιπλάνηση στον κόσμο του Αλέξη των θαυμάτων, είναι ότι οι Ευρωπαίοι 

δεν είναι κουτόφραγκοι και δεν πληρώνουν λύτρα. Το μάθημα αυτό 

κόστισε μερικά δισεκατομμύρια ευρώ, αλλά έτσι είναι η ζωή...

Με αυτά και με εκείνα επανερχόμαστε στο ίδιο ακριβώς ερώτημα: Μεταρρυθμίσεις 

ή βράχια; Μην βιαστείτε κάποιοι να πείτε βράχια. Και μην θεωρήσετε οι υπόλοιποι

 ότι είναι αυτονόητη απάντηση το "ναι" στις μεταρρυθμίσεις. 

Έχουμε την ικανότητα να στρεβλώνουμε τις λέξεις με τέτοιο τρόπο 

που στο τέλος από την κακοποίηση αυτές να έχουν αλλάξει πλήρως νόημα. 

Για παράδειγμα, οι συκοφάντες ήσαν στην Αρχαία Αθήνα εκείνοι που κατέδιδαν 

τους άτιμους συμπολίτες τους που εξήγαγαν παράνομα από την Αθήνα 

τα πολύτιμα σύκα. Συκοφάντες ήταν εκείνοι που φανέρωναν τα σύκα. 

Με τον καιρό άρχισε ο ένας να καταδίδει τον άλλον κι έτσι όλη η επιχείρηση

 κατέρρευσε. Και μάλιστα με τέτοιο τρόπο που εδώ και 2.400 χρόνια η λέξη

"συκοφάντης" έχει αποκτήσει μία τελείως διαφορετική έννοια από την αρχική. 

Είμαστε, λοιπόν, ικανοί να διαστρεβλώσουμε εντελώς την λέξη "μεταρρύθμιση", 

όπως έχουμε κάνει με τις λέξεις "δημοκρατία", "αξιοκρατία" και τόσες άλλες.

 Η διαφορά σε σχέση με το παρελθόν είναι ότι δεν έχουμε και πολλά περιθώρια 

να συνεχίσουμε να κοροϊδεύουμε τους άλλους και τους εαυτούς μας. 

Είμαστε τόσο στριμωγμένοι που οι μόνες δύο επιλογές μας είναι ο συμβιβασμός 

με την αλήθεια ή η συντριβή μας. 

Το κακό είναι ότι ως λαός έχουμε την τάση να πέφτουμε σε όλες τις παγίδες

 που συναντάμε στον δρόμο μας. Κι όπως εύστοχα παρατήρησε ένας φίλος

, μιλώντας για τον τρωικό πόλεμο, οι περισσότεροι σκεφτόμαστε 

τον ηρωικό Αχιλλέα και λιγότεροι τον λογικό Οδυσσέα. 

Ο Οδυσσέας είχε ένα σχέδιο και έναν σκοπό και ήταν από τους λίγους που επιβίωσαν. 

Ο Αχιλλέας είχε να επιδείξει μόνο την ανδρεία του και μάλιστα κι αυτή 

την "πρόδωσε" διαπράττοντας ύβρη, όταν περιέφερε το γυμνό πτώμα

 του γενναίου αντιπάλου του Έκτορα γύρω από τα τείχη της Τροίας. 

Οι Έλληνες θαυμάζουμε τον Οδυσσέα για τα κατορθώματά του, 

αλλά ταυτιζόμαστε με τον Αχιλλέα. Με τα καλά και τα κακά του. 

Θα πούμε κάτι που το έχουμε πει πολλές φορές. 

Δεν θα λύσουμε το πρόβλημα της χώρας λέγοντας ναι σε μία συμφωνία. 

Αλλά θα κερδίσουμε χρόνο. Κι αυτή την φορά δεν δικαιούμαστε

 να τον σπαταλήσουμε πιστεύοντας και σε άλλα ψέματα.

 Μόνο με επενδύσεις και νέες θέσεις εργασίας θα βγούμε από τον σημερινό βούρκο. 

Αλέξη, αυτή είναι η πραγματική πρόκληση. Μπορείς; 

Θανάσης Μαυρίδης

thanasis.mavridis@capital.gr