Τι ήταν αυτή η ξαφνική ευτυχία;

Το βράδυ

Τι ήταν αυτή η ξαφνική ευτυχία;

Αναβαν φώτα στις βεράντες της ψυχής μου

ανέμιζε στα ολάνοιχτα παράθυρα

μ' ένα προχώρημα της άνοιξης 

δειλά μες στο αθέατο καλοκαίρι.

Τότε κατάλαβα τη νιότη μου ν' ανοίγει

σαν τα λουλούδια και τους στίχους να καρπίζει

κήποι και ποιήματα ποτιστικά πλημμύρα

όχι καρδιά μου τόση ευτυχία.

Νίκος Αλέξης Ασλάνογλου

* Έζησα πιστεύοντας 

στην απόλυτη ελευθερία της βούλησης. 

'Έζησα πιστεύοντας ότι μπορούμε τελικώς 

να κάνουμε ό,τι θέλουμε προκειμένου

 να ολοκληρώσουμε την προσωπικότητά μας 

μέσα σε ένα κοινωνικό δεδομένο.

Βασικά, τώρα πια ξέρω ότι η άσκηση

 της ελευθερίας της βούλησης έχει να κάνει 

με μια αλυσίδα μικροκαταναγκασμών. 

Δυστυχώς, η ελευθερία της βούλησης δεν περνάει

 μέσα από τις ιδανικότερες συνθήκες.

* Οι ποιητές δεν θέλουν χώρο. 

Οι ποιητές είναι πουλιά που πετούν.

 Σπάνια ξεκουράζονται ακουμπώντας στη γη.

 Οι ποιητές παντού είναι ανεπιθύμητοι 

γιατί είναι ριζοσπάστες, αρνητές, υπενθυμίζουν

 την πλήξη που φέρουν όλοι όσοι έχουν αφεθεί

 στην καθημερινότητα.

* Ξεκινώ πάντα από μια έμπνευση. 

Μια αφορμή ανεξήγητη, αυτό είναι η έμπνευση... 

σχεδόν κατακέφαλα σε βρίσκει. 

Με βρίσκει συχνά όταν κάνω πράγματα

που δεν έχουν να κάνουν με τη δημιουργική εργασία.

Όταν διαβάζω, όταν περπατάω, 

όταν χαζεύω στους δρόμους.

 Πολλές φορές το ερέθισμα είναι οπτικό ή ακουστικό.

 Βασικά είμαι εικονοπλάστης, 

δηλαδή στα ποιήματά μου υπάρχει έντονα 

μια εικονοπλασία και σκέψη. 

Απεχθάνομαι τις διανοητικές κατασκευές, 

απεχθάνομαι τα φραστικά κλισέ 

ή τη στιχουργική σκέψη. 

Με ενδιαφέρει η σκέψη να είναι βιωματική, 

να δένεται στενά με το βίωμα.

* Συχνά στα ποιήματά μου μπερδεύεται 

το "εγώ" με το "εσύ".

 Στον προσεκτικό αναγνώστη αυτό φαίνεται καθαρά.

 Στα ποιήματά μου το "εγώ" και το "εσύ"

 είναι το ίδιο πρόσωπο. 

Αυτό είναι στοιχείο αυτιστικό. 

Μου το είπε ένας ψυχίατρος... 

.......αυτός το παρατήρησε, εγώ δεν το ήξερα.

* Διακατέχομαι πολλές φορές 

από τον φόβο του θανάτου. 

Φοβάμαι τον θάνατο, φοβάμαι την ανυπαρξία, 

φοβάμαι την μετάβαση από την κατάσταση της ζωής 

στην κατάσταση του θανάτου. 

Αυτό είναι το πιο βασικό μου πρόβλημα 

με την ιδέα του θανάτου.

Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου (1931-1996)