" . . . . . όσο θα υπάρχουνε στη γη κατακτητές".

Από τη μια οι Ιταλοί κι οι Γερμανοί

  για να σε βρουν αναστατώνουν την Αθήνα

   κι από την άλλη του πατέρα μου η φωνή:

    "Νομίζω πως τον κρύβεις στην κουζίνα".

    Εσύ να παίζεις με τον θάνατο κρυφτό

  κι αυτοί να σκίζουνε τα τεύχη τα κρυμμένα,

         μη σε τρομάζει το διπλό κυνηγητό,

      εσύ τους Γερμανούς κι αυτοί εμένα.

           Πού είσαι τώρα και σ' έχω χάσει,

           καλέ μου φίλε Γιώργο Θαλάσση.

          Πού είσαι τώρα και σ' έχω χάσει,

          μικρέ μου ήρωα Γιώργο Θαλάσση.

          "Εγώ δεν ξεκουράζομαι ποτέ

     είμαι παντού όπου το χρέος με προστάζει

       κι όσο θα υπάρχουνε στη γη κατακτητές.

     θα τους συντρίβω και το αίμα τους θα στάζει".

 Πίσω απ' τον τοίχο ο ασύρματος καλεί,

  είναι απ' τη Μέση Ανατολή, απ' το αρχηγείο.

  Θα σoυ αναθέσουν μια καινούργια αποστολή

     μ' ευχές για καλή τύχη απ' το αρχηγείο.

       Η Κατερίνα σ' αγαπούσε σιωπηλά,

      αλλά κι εσύ το ίδιο αγνά την αγαπούσες.

     Χωρίς το Σπίθα ίσως να 'ταν πιο καλά,

       παρ' όλ' αυτά εσύ τον συγχωρούσες.

        Όταν ακούω να μιλάνε γι' Αφρική,

        για Βερολίνο, Βενετία και Παρίσι,

       σκέφτομαι, λέω, πού να ξέραν μερικοί

       πως σε όλα αυτά τα μέρη εγώ έχω ζήσει.

 Πως όταν ήταν στην Ελλάδα κατοχή,

    μέσα στις σφαίρες μες στο κρύο, μες την πείνα,

       με τους Εγγλέζους να εξοπλίζουνε τη γη

          μου έδειχνες μια ξένοιαστη Αθήνα.

        Πού είσαι τώρα και σ' έχω χάσει,

         καλέ μου φίλε Γιώργο Θαλάσση.

        Πού είσαι τώρα και σ' έχω χάσει

        μικρέ μου ήρωα Γιώργο Θαλάσση.

           "Εγώ δεν ξεκουράζομαι ποτέ

   είμαι παντού όπου το χρέος με προστάζει

    κι όσο θα υπάρχουνε στη γη κατακτητές,

   θα τους θερίζω και το αίμα τους θα στάζει".

Εσύ μπορούσες να οδηγήσεις φορτηγό,

      μοτοσικλέτα, οτομοτρίς κι αεροπλάνο

  κι όπου κι αν ήσουν πάντα δίπλα ήμουν κι εγώ,

          μαζί σου ή να ζήσω ή να πεθάνω.

        Ήσουνα πάντα εκδικητής και τιμωρός

     γι αυτόν που γέμισε τον τόπο με στρατό του

      και μ' ένα χτύπημά σου έπεφτε ο φρουρός

       με μια στροφή γύρω απ' τον εαυτό του.

    Μπορούσες πάλι να ημερεύεις τα σκυλιά

   με κάποιο σφύριγμα που σου 'μαθε τσομπάνος

    κι έτσι που πέταγες με κόλπο τη θηλιά

       θα έπρεπε να είσαι Αμερικάνος.

Τι να σου πω, τι να σου πω, τι να σου πω

    που να μην το 'χει πει κανένας για κανέναν,

     εγώ μονάχα ένα πράγμα θα σου πω.

      Μου φτάνει πως μεγάλωσα με σένα.

      Πού είσαι τώρα και σ' έχω χάσει,

     καλέ μου φίλε Γιώργο Θαλάσση.

     

    Όπου κι αν είσαι, θα 'χεις γεράσει

    μικρέ μου ήρωα Γιώργο Θαλάσση.

         Οι στίχοι και τη μουσική

    είναι του Λουκιανού Κηλαηδόνη

  Στην πρώτη εκτέλεση ο Λουκιανός

    & Αντώνης Πυλιαρός ( Ντουέτο )

Ο δημιουργός του Μικρού Ήρωα, 

Στέλιος Ανεμοδούρας  γεννήθηκε στην Αθήνα

 στις 22 Μαΐου του 1917.

Η καταγωγή των γονιών του ήταν από τη Μάνη

αγαπούσε πολύ τα μανιάτικα μοιρολόγια.

       «Έχουν μεγάλη λογοτεχνική αξία», έλεγε.

Μεγάλωσε στον Πειραιά, έναν τόπο που αποτέλεσε

                  πηγή έμπνευσης γι' αυτόν.   

          Εξάλλου οι ιστορίες του ξεκινάνε

με χρονική αφετηρία τον βομβαρδισμό του Πειραιά.

Τέλειωσε Νομική Σχολή του πανεπιστημίου Αθηνών,

    ενώ εξέδιδε το λογοτεχνικό περιοδικό «Αργώ».

Πρώτα του διαβάσματα ήταν: «Διάπλαση των Παίδων»

    και ο Διονύσιος Σολωμός. «Είχα μια έφεση στο

γράψιμο και ήθελα να γράψω ευγενή πράγματα».

Μετά την απελευθέρωση εργάζεται ως δημοσιογράφος

 στις εφημερίδες «Ελεύθερη Ελλάδα», «Δημοκρατική

  Αλλαγή», «Αθηναϊκή», «Νέα», στον «Θησαυρό»,

κάνοντας μεταφράσεις (ήξερε καλά ξένες γλώσσες)

          γράφοντας ιστορικά αναγνώσματα

(από «Έτσι ξεκίνησε ο Χίτλερ» έως «Βρουγχίλδη»,

 που αναφερόταν στο Βασίλειο της Γαλλίας το 1400

με βασιλιάδες και ιππότες). Το «φροντιστήριό» του

       για τη γέννηση του «Μικρού Ήρωα» ήταν

το περιοδικό «Μάσκα», που έβγαζε ο εξπέρ του είδους

 Απόστολος Μαγγανάρης και τον οποίο ο Ανεμοδουράς

                    θεωρούσε δάσκαλό του.   

     Μεταφράζοντας αρχικά τις περιπέτειες του Ζορό,

        με παρότρυνση του Μαγγανάρη θ' αρχίσει

    να γράφει δικές του ιστορίες με τον ίδιο ήρωα,

   που θα έχουν μάλιστα μεγαλύτερη απήχηση

                        στους αναγνώστες!

  

Tο θρυλικό Παιδί-Φάντασμα ( ο Γιώργος Θαλάσσης )

και οι βασικοί σύντροφοί του στις περιπέτειες, η γλυκιά

                       Kατερίνα και ο διαρκώς

               αβυσσαλέα πεινασμένος Σπίθας.

Ένα τρίπτυχο-φωτιά που γαλούχησε γενιές και γενιές,

δρώντας μέσα από τις σελίδες του μακροβιότερου

               ελληνικού παιδικού περιοδικού.

           Xρόνος δράσης, η γερμανική Kατοχή.

           Kυκλοφορούσε σε εβδομαδιαία βάση,

                          σε δύο εκδόσεις.

   H μία κανονική και η άλλη εικονογραφημένη.

H πρώτη ήταν και η πιο επιτυχημένη και μακροβιότερη.

        Tα επεισόδια δεν ήταν αυτοτελή, η δράση

           κορυφωνόταν προς το τέλος, και καθώς

                μέσα σ' ένα κρεσέντο αγωνίας

  κάποιος θανάσιμος κίνδυνος απειλούσε τους ήρωες,

                συνεχιζόταν στο επόμενο τεύχος.

      Kατά καιρούς, στη συντροφιά των τριών ηρώων

  προστίθεντο και κάποιοι άλλοι «περαστικοί» ήρωες,

       που η «ζωή» τους κρατούσε για μερικά τεύχη. 

            Στο τέλος έβρισκαν έναν ηρωικό θάνατο.

             Aπό αυτούς, οι πιο χαρακτηριστικοί ήταν

       ο Διαβολάκος και η σφεντόνα του, το Zουζούνι

με το φυσοκάλαμό του και ο λιλιπούτειος Mπόμπιρας.

      Το τελευταίο τεύχος κυκλοφόρησε το 1967,

          οπότε απαγορεύτηκε η έκδοσή του

                        από τη δικτατορία.

    http://www.mani.org.gr/pnevma/anemodouras/anem.htm

 Την εγγραφή μου αυτή, την αφιερώνω στη γενιά

 που βίωσε τα πολύ δύσκολα χρόνια 

της μεταεμφυλιακής περιόδου και τώρα, 

στην δύση της ζωής τους, τους έλαχε 

να το ζήσουν κι αυτό.