Από τη μια πλευρά με τις μειονότητες του Ουράνιου Τόξου και από την άλλη με τους μουλάδες.

Ποια είναι η γνώμη σας;

Όλα τα άρθρα δεν είναι απαραίτητο

να εκφράζουν πάντοτε και την δική μας άποψη

αλλά τα δημοσιοποιούμε για να γίνουν

αφορμή για διάλογο.

Αυτό τουλάχιστον επιθυμούμε, 

Έναν γόνιμο διάλογο, με επιχειρήματα όμως.

Πώς η αριστερά ερωτεύτηκε το Ισλάμ

Του Κώστα Στούπα

1) Πώς η αριστερά ερωτεύτηκε το Ισλάμ

Παρατηρώ το πάθος με το οποίο η σύγχρονη αριστερά 

σε όλο τον κόσμο, συμπαρατάσσεται με τους Παλαιστίνιους 

μη ορρωδώντας, ούτε στη βαρβαρότητα τρομοκρατικών οργανώσεων

 όπως η Χαμάς (οι βιασμοί και οι δολοφονίες αμάχων επιβεβαιώνουν

 τις υποψίες περί συμμορίας), ούτε καν στην αναδυόμενη απειλή του ισλάμ.

Ο έρωτας της σύγχρονης αριστεράς

 με το ισλάμ είναι μια "παραφύσιν" σχέση. 

Τόσο ο Μαρξ όσο και ο Έντουαρντ Μπέρνσταϊν

 (ο πατέρας της σοσιαλδημοκρατίας) είναι παιδιά του διαφωτισμού

 όπως ακριβώς και οι φιλελεύθεροι  Άνταμ Σμίθ, Τζων Λόκ και Καρλ Πόπερ.

Καμιά σχέση με την θεοκρατία και τα πολιτισμικά της παράγωγα.

Αποδίδω τη  σχέση της αριστεράς με το ισλάμ στα εξαρτημένα

 αντανακλαστικά που αποκτήθηκαν κατά  τη δεκαετία του ’60.

Η σχέση π.χ. της ευρωπαϊκής αριστεράς με τους Παλαιστίνιους

 ξεκινάει από την εποχή του ψυχρού πολέμου, όταν

 οι Άραβες συνολικότερα, εμπνέονταν από αντιαποικιακά ιδανικά

 και παρατάσσονταν πίσω από μαρξιστικές 

και εθνικιστικές οργανώσεις και ηγέτες.

Ήταν η εποχή που των παλαιστινίων ηγούνταν  η Αλ-Φατάχ,

 ο "Μαύρος Σεπτέμβρης" και η οργάνωση Αμπού Ντιντάλ. 

Κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου πολλές από αυτές 

τις οργανώσεις χειραγωγούνταν από τη Σοβιετική Ένωση 

και οι δυτικές δημοκρατίες αποτελούσαν συχνά πεδίο

 για τυφλά τρομοκρατικά χτυπήματα.

Ο χορός των αντιαποικιακών εθνικιστικών επαναστάσεων 

ξεκίνησε στις  αρχές της δεκαετίας του ’50 με την ανατροπή 

του βασιλιά Φαρούκ της Αιγύπτου από τον Γκαμάλ Αμπντέλ Νάσερ 

και τον έλεγχο της διώρυγας του Σουέζ.

Στα τέλη της δεκαετίες του ’60 ο νεαρός αξιωματικός Μουαμάρ

 Καντάφι ανέτρεψε τον βασιλιά Ιντρίς της Λιβύης και εγκατέστησε 

ένα αριστερού και εθνικιστικού προσανατολισμού επαναστατικό 

καθεστώς το οποίο με τον χρόνο εξελίχθηκε σε δικτατορία. 

Αρκετά χρόνια αργότερα, ο Σαντάμ Χουσεΐν με παρόμοιες αρχές, 

κατέλαβε την εξουσία στο Ιράκ.

Να υπενθυμίσουμε πως τόσο οι Συνταγματάρχες της Χούντας, 

όσο και το ΠΑΣΟΚ αργότερα έτρεφαν συμπάθεια

 για τον αραβικό εθνικισμό και ηγέτες όπως ο Νάσερ,

 ο Καντάφι και ο Σαντάμ Χουσεΐν.

Η περίοδος του αριστερού εθνικισμού των Αράβων

 τους έφερε κοντά λοιπόν με την ευρωπαϊκή αριστερά, η οποία 

έβλεπε με συμπάθεια την προσπάθεια αναζήτησης

 και σύνθεσης κάποιας εθνικής ταυτότητας 

και τον αντιαποικιακό αγώνα.

Μάλιστα πολλά στελέχη ακροαριστερών τρομοκρατικών 

οργανώσεων της Ευρώπης είχαν εκπαιδευτεί σε στρατόπεδα

 στην Παλαιστίνη και άλλες αραβικές χώρες.

Μετά την ανατροπή του Σάχη στο Ιράν και την επιβολή 

ενός ισλαμικού θεοκρατικού καθεστώτος

 από τους μουλάδες του Χομεϊνί, παρατηρείται μια ριζική 

μεταστροφή στον αραβικό και ισλαμικό κόσμο.

Οι αρχές του κοσμικού αριστερού εθνικισμού υποχωρούν 

υπό το βάρος της ανάδυσης ενός σκοταδιστικού ισλαμισμού.

Χαρακτηριστικό σημάδι της αλλαγής είναι πως οι γυναίκες

 της περιοχής από απελευθερωμένες, φοιτήτριες, αντάρτισσες

 και επιστημόνισσες κλείνονται στο σπίτι και ντύνονται

 με μαντήλες και μπούργκες. Σταδιακά μετατρέπονται 

 σε παιδομηχανές και επιστρέφουν σε συνθήκες μεσαίωνα.

Τα παχυλά και άκοπα έσοδα από το πετρέλαιο επέτρεψαν

 στην ευρύτερη περιοχή του αραβικού κόσμου να απολαύσει 

μερίδιο από τον σύγχρονο πλούτο των βιομηχανικών 

επαναστάσεων, χωρίς οι οικονομίες και οι χώρες να χρειαστεί

 να υιοθετήσουν θεσμούς σύγχρονων κοινωνιών και οικονομιών.

Ο τρόπος που βιοπορίζεται μια κοινωνία και οικονομία καθορίζει

 τη θέση της γυναίκας και το επίπεδο των πολιτικών 

και κοινωνικών θεσμών της.

Τα εξαρτημένα ανακλαστικά της αριστεράς, της συμπάθειας 

προς τον με αριστερό πρόσημο αραβικό εθνικισμό, έμειναν

 αμετακίνητα όταν αυτός υποχώρησε και αντικαταστάθηκε 

από σκοταδιστικό ισλάμ.

Παρότι δεν υπάρχει πλέον ΕΣΣΔ, η ευρωπαϊκή αριστερά

 και ιδίως η άκρα αριστερά νιώθει μεγαλύτερη συμπάθεια

 για τη Ρωσία του Πούτιν, το Ιράν και τη Χαμάς

 παρά για τις ΗΠΑ των δημοκρατών σοσιαλιστών

 όπως ο Κλίντον, ο Ομπάμα και ο Μπάιντεν.

Τούτο δεν έχει καμιά ορθολογική βάση. Εξηγείται κυρίως 

με βάση τα εξαρτημένα ανακλαστικά.

 Όπως στα σκυλάκια του Παβλόφ έτρεχαν τα σάλια μόλις 

ακουγόταν ο ήχος του κουδουνιού, έτσι και η αριστερά

 άκριτα ταυτίζεται με τον μεσαίωνα και τη βαρβαρότητα 

όταν ακούει τις καμπάνες από τη Ρωσία, τη Λιβύη ή το Ιράν.

Από τη μια πλευρά με τις μειονότητες του Ουράνιου Τόξου 

και από την άλλη με τους μουλάδες.

Τούτα περικλείουν, όμως, κάποιες αντιφάσεις

 που χρειάζονται ψυχολογική υποστήριξη για να χωνευτούν.

Πηγή