Σαν τον αλήτη, το μυαλό, λογαριασμό δεν δίνει.
Εκτροχιάζεται συχνά και λεύτερο καλπάζει.
Δεν υπακούει σ’ εντολές σε νόρμες και κανόνες
σε λογικές που χαλινό και όρια του βάζουν.
Πέφτουν οι φράχτες που κρατούν τα ένστικτα, τις μνήμες.
Αυτές που ‘ναι στα κύτταρα, πολύ καλά κρυμμένες.
Μα προπαντός, στα όνειρα, διάπλατες ανοίγουν
οι πύλες και ορμητικά χωρίς φραγμούς γιορτάζουν.
Μακάρι ένα όνειρο να ’ταν και η ζωή μας
κι όταν ξυπνούσαμε, αυτό, να ‘ταν ο θάνατός μας.
Πάν Καρτσωνάκης
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου