Τα Χριστούγεννα της δακρυσμένης Αθήνας του 1922:
πένθος, θλίψη και διάθεση για φυγή προς τα εμπρός.
γράφει ο Ιωάννης Β. Δασκαρόλης (διδάκτωρ Σύγχρονης Ιστορίας
του Πανεπιστημίου Νεάπολις Πάφου) πρώτη δημοσίευση: Huffington Post)
Το πλαίσιο της επικαιρότητας
Τα Χριστούγεννα του 1922 βρήκαν την Αθήνα να προσπαθεί μάταια να βρει
ένα στήριγμα να συνέλθει από το σοκ της Μικρασιατικής Καταστροφής
του Σεπτεμβρίου που είχε προηγηθεί.
Τα νέα της επικαιρότητας ήταν το ένα χειρότερο από το άλλο.
Οι διαπραγματεύσεις στη Λοζάνη είχαν τελματώσει λόγω
των αξιώσεων των Τούρκων για αποζημιώσεις και ο Κεμάλ
ξιφουλκούσε με δηλώσεις του για επανάληψη των εχθροπραξιών
εναντίον της Ελλάδας ώστε να προστατέψει τα δικαιώματα
της Τουρκίας στην περιοχή.
Η ζοφερή πραγματικότητα των προσφύγων και της ελλαδικής κοινωνίας
που τους δέχθηκε έδειχνε να παγιώνεται, καθώς την τελευταία εβδομάδα
του Δεκεμβρίου οριστικοποιήθηκε στη Λοζάνη
η ανταλλαγή των πληθυσμών.
Οι γηγενείς δέχθηκαν και αυτοί ένα ακόμη χτύπημα με τον θάνατο
του εξόριστου Κωνσταντίνου στο Παλέρμο από συγκοπή,
του Κωνσταντίνου που ακόμη λάτρευε ένα σεβαστό κομμάτι
του Ελληνισμού παρά την Καταστροφή που είχε επέλθει
επί των ημερών του.
Η κατάσταση στην Ελλάδα εκτός από άθλια έμοιαζε και μη αναστρέψιμη.
Σύμφωνα με την επίκαιρη μαρτυρία του Γιώργου Θεοτοκά
η όψη της Αθήνας χτυπημένης από την Μικρασιατική Καταστροφή
ήταν αποκρουστική.
«Η Αθήνα βρωμούσε ολούθε την αρρώστια, την πείνα,
τη φανταρίλα το μπαρούτι…».[…]
«Ο λαός τα είχε χάσει δεν ήξερε τι του γινότανε, και πάλευε ορμέφυτα,
μονάχα για ψωμί και νερό.
Νερό να πιεί. Για πλύσιμο ούτε λόγος δεν γινότανε». […]
«Γυναίκες γεννούσανε, άρρωστοι βογγούσανε και ξεψυχούσανε,
απάνω στα πεζοδρόμια των πιο κεντρικών δρόμων,
μες σε μια ακαθαρσία απερίγραπτη».
Ολόκληρο το άρθρο ΕΔΩ
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου