Ο Κώστας Νταμαδάκης Καρεκλάς είχε και στην πόλη
της Κορίνθου θέατρο σκιών και συγκεκριμένα
εγώ το θυμάμαι σε μια αυλή λίγο μετά την περιοχή
που σήμερα είναι το Δεσποτικό της πόλης μας
επί της σημερινής οδού ΠΥΛΑΡΙΝΟΥ
και συγκεκριμένα λίγο πριν την γωνία
και από την πλευρά που υπάρχει το ΜΠΙΣΤΡΟ.
Εκείνο που θυμάμαι είναι οι καταπληκτικότερες
φιγούρες που έχω δει ποτέ σε όλη τη ζωή μου.
Σε ότι αφορά τα υπόλοιπα και ακόμη
και παράσταση από τον Ευγένιο Σπαθάρη που είδα
ως φοιτητής....δεν εντυπωσιάστηκα έτσι
ίσως διότι δεν είχα πλέον την "παιδική ματιά".
Φυσικά αυτό είναι η προσωπική μου άποψη
και δεν μειώνει την αξία του ενός απέναντι στον άλλον.
Το γεγονός ότι ο Καρεκλάς επέλεξε την επαρχία
και όχι την πρωτεύουσα σε ένα Αθηνοκεντρικό κράτος
πολύ πιθανόν να έπαιξε καθοριστικό ρόλο.
Ο Καραγκιόζης είναι μορφή πανάρχαια που η σκούφια του κρατά
από πολύ μακριά, Ίσως από τα Ελευσίνια μυστήρια,
τις κωμωδίες του Αριστοφάνη, το Βυζαντινό μιμικό θέατρο,
είναι η ενσάρκωση της καταπιεσμένης μερίδας του ελληνικού λαού.
Δε φοβήθηκε ποτέ, δεν άλλαξε στρατόπεδο και δεν υποτάχθηκε.
Έμεινε πιστός στα ήθη και τα έθιμά του και πολέμησε
κάθε μορφή ξενόφερτης επίθεσης, κρατώντας ψηλά
τη σημαία της παράδοσης.
Αυτός ίσως να είναι και ο λόγος που σήμερα αργοπεθαίνει.
Γιατί δεν μπορεί ν’ αλλάξει στρατόπεδο και να προσαρμοστεί
σε μια εποχή φθοράς.
Προτίμησε ν’ αποτραβηχτεί στην καλύβα του, να ονειρεύεται
το καρβέλι του, μακριά από έναν κόσμο που έχει πάψει να ονειρεύεται.
Δικό μας σχόλιο:
Προσωπικά πιστεύουμε ότι ο κόσμος ποτέ
δεν θα πάψει να ονειρεύεται και τα όνειρα
δεν έχουν σύνορα αλλά ούτε και "ταβάνι".
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου