Κάνε ταξίδια με τον νου στα πέρατα του κόσμου.Travel to the end of the world with your mind.

Some day fly free and escape to the sky of your dreams.

Travel as far as you can and break

 all the boundaries of logic that pose misery. 

Travel to the end of the world with your mind

and if the earth is not enough, go for the stars.

Anyway our life is virtual.

Time is relative that constantly is flying

but it seems it stays though it flows like a river.

How can you measure Happiness, joy, 

will you measure them as you do with pain, misery, sadness and stress? 

Will you measure them in volume, percentages, kilograms 

or you may not care?

Who could ever measure the aroma, the cloud, 

sweet words of love and love caresses?

Life is air, like a cloud that flies away.

It’s image, shadow and scent and caress.

But there are some moments in life that are worth it.

There are moments that shine all of a sudden in the vast two big holes,

 which are the past and the beyond 

and only for those moments it may be worth living.

Two flashes of lightning in the dark and unexplored holes,

 they say they’re empty and yet these two

 in the vastness of the universe may be lurking 

in order to be filled by something. 

They may be lurking bodies and minds of utopia lovers and rebels. 

Those two, dark and eerie caves, in the beyond.

                                       Pan Kartsonakis

Φτερούγισε ελεύθερος, μια μέρα και δραπέτευσε, 

στον ουρανό, του ονείρου σου και φύγε.

Κάνε ταξίδια μακρινά, όσο αντέχεις και μπορείς

και όλα τα σύνορα της λογικής

που μίζερη και πρακτική όλο σου βάζει, σπάσε. 

Κάνε ταξίδια με τον νου στα πέρατα του κόσμου

κι αν δεν σου φτάνει και η γη, ταξίδεψε στ αστέρια.

Έτσι κι αλλιώς εικονική και η ζωή μας είναι.

Ο χρόνος είναι σχετικός που συνεχώς όλο κυλά

μα φαίνεται πως μένει και σαν ποτάμι φεύγει.

Την ευτυχία, την χαρά και πώς θα τις μετρήσεις,

όπως τον πόνο, τον καημό, την θλίψη και το άγχος;

Σε όγκο, ποσοστά, κιλά ή μήπως δεν σε νοιάζει;

Ποιος, πότε μπόρεσε να τα μετρήσει τάχα

το άρωμα, το σύννεφο, λόγια γλυκά του έρωτα 

και της αγάπης χάδια;

Αέρας είναι η ζωή, σαν σύννεφο και φεύγει

Είναι εικόνα, μια σκιά και άρωμα και χάδι.

Μα είναι  στιγμές, κάποιες στιγμές που στην ζωή αξίζουν.

Σταλαγματιές, σαν ίδρωτας, σαν δάκρυα, σαν αίμα.

Είναι στιγμές σαν αστραπές που τη ζωή φωτίζουν

Είναι στιγμές που λάμπουν ξαφνικά

στις αχανείς, τις δυο μεγάλες τρύπες

που ‘ναι το πριν και το μετά 

και μόνο γι αυτές ίσως μπορεί κι αξίζει και να ζήσεις.

Δυο αστραπές στις σκοτεινές κι ανεξερεύνητες οπές,

λένε κενές κι όμως μπορεί αυτές οι δυο, 

στου απέραντου του σύμπαντος την ύλη,

να καρτερούν με κάτι να γεμίσουν.

Ίσως μπορεί να καρτερούν κορμιά και νου

από πολλούς της ουτοπίας εραστές κι επαναστάτες.

Αυτές οι δυο, οι σκοτεινές, κι απόκοσμες

            σπηλιές στο υπερπέραν.

                        Πάν Καρτσωνάκης.

Απόδοση, στην Αγγλική γλώσσα,

από την κυρία Katerina Antonopoulou-Rouki

που έχω την τιμή να έχω φίλους μου 

και την ίδια και τον σύζυγό της.

Της πατρίδας μου πάλι*ομοιώθηκα

Μες στις πέτρες άνθισα*και μεγάλωσα

Των φονιάδων το αίμα*με φως

*ξεπληρώνω

Mακρινή Mητέρα*Pόδο μου Aμάραντο

Οδυσσέας Ελύτης

Το Άξιον Εστί (Τα Πάθη, ι΄)