Πάνω στο κύμα χόρευαν, του ήλιου οι ακτίνες
κι ακούγονταν ταυτόχρονα φωνές από τους γλάρους.
Ο νους μου όμως μακριά σε χρόνους άλλους τρέχει.
Σε καλοκαίρια, που παιδί, ξυπόλυτος γυρνούσα
στην πυρωμένη αμμουδιά, στα βότσαλα, στα βράχια.
Σε χρόνους που καμάκωνα τον ήλιο σαν χταπόδι.
Ωστόσο κι όταν έφτανε ο ήλιος προς την δύση,
σχεδόν ποτέ, δεν έχανα το κέφι μου, θυμάμαι.
Έτσι κι αλλιώς μας έγνεφε, η νύχτα που ερχόταν
με υποσχέσεις που ‘δινε για μαγικά ξενύχτια.
Πάν Καρτσωνάκης
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου