Θα κλείσω την ανάρτησή μου
με ένα υπέροχο ποίημα του Ναζίμ Χικμέτ
Σήμερα είναι Κυριακή
Για πρώτη φορά με άφησαν σήμερα
και βγήκα στη λιακάδα
Δε μου ‘τυχε ποτέ σε όλη τη ζωή μου
Να μείνω έτσι ακίνητος κοιτάζοντας ψηλά τον ουρανό
Και ν’ απορώ που είναι τόσο μακριά μου
Τόσο γαλάζιος, τόσο απέραντος
Έκατσα κατάχαμα γεμάτος σεβασμό
Κι ακούμπησα την πλάτη στον ασβεστωμένο τοίχο.
Και τούτη τη στιγμή δε μπαίνει ζήτημα
Να ριχτώ στα κύματα, μήτε με νοιάζουν οι αγώνες
Μήτε που σκέφτομαι καθόλου
τη λευτεριά και τη γυναίκα.
Η γη, ο ήλιος, κι εγώ μέσα στον ήλιο ευτυχισμένος.
Ναζίμ Χικμέτ
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου