Τι μας διδάσκει το έγκλημα στα Γλυκά Νερά (Άρθρο του Λέανδρου Ρακιντζή)

Ολόκληρη η ελληνική κοινωνία έχει συγκλονισθεί από το ειδεχθές έγκλημα 

της ληστείας μετά φόνου στα Γλυκά Νερά όχι μόνο για τον υπό τις τραγικές 

συνθήκες χαμό της μικρομάνας και τη σκληρότητα των στυγερών δολοφόνων,

 αλλά κυρίως από τη διαχρονική ανικανότητα της Πολιτείας να εξασφαλίσει 

τη δημόσια ασφάλεια στους πολίτες της, ιδίως στα ηλικιωμένα

 και μοναχικά άτομα, από τις επανειλημμένες πράξεις βίας σε βάρος τους.

Οι κάτοικοι στην ύπαιθρο αλλά και σε αστικές περιοχές, εξοχικές

 ή υποβαθμισμένες, ζουν με τον διαρκή φόβο και την ανησυχία ότι τα μέτρα 

ασφαλείας που σχεδόν όλοι έχουν πάρει, δεν επαρκούν να τους προστατεύσουν

 από τις επιθέσεις αδίστακτων κακοποιών ημεδαπών, κυρίως όμως αλλοδαπών. 

Και αυτό γιατί το Κράτος με όλες τις υπηρεσίες του δεν μπορεί 

να ελέγξει τη συστημική εγκληματικότητα του υπόκοσμου, που τροφοδοτείται 

από το άφθονο μαύρο χρήμα και στρατολογεί στελέχη από τις φυλακές.

Γεννώνται δύο βασικά ερωτήματα:

 α) Ποιος φταίει και β) Πώς μπορεί να διορθωθεί η κατάσταση. 

Τα πάντα ανάγονται στο μαύρο χρήμα, που διαφέρει από το χρήμα

 της παραοικονομίας, γιατί ενώ παλιότερα υπήρχε μόνο ο ντόπιος υπόκοσμος 

με τους κλασικούς τομείς παραβατικότητας και ήπιας εγκληματικότητας,

 με την πτώση όμως του υπαρκτού σοσιαλισμού και τον πακτωλό των χρημάτων

 από την ΕΕ έγινε ο υπόκοσμος διεθνής και συστημικός. 

Άλλαξε μορφή και μεθόδους δράσης, με την αθρόα εισαγωγή σκληρών κακοποιών 

από τις ανατολικές χώρες, πρακτική που συνεχίζεται με τη χρησιμοποίηση

 αλλοδαπών εκτελεστών για το ξεκαθάρισμα των μεταξύ τους λογαριασμών.

Βασικές πηγές του μαύρου χρήματος είναι η εμπορία των σκληρών ναρκωτικών,

στα οποία ο χρήστης καταφεύγει αφού εθισθεί στα ελαφρά ναρκωτικά, 

όπως το χασίς -για αυτό απαιτείται

 ιδιαίτερη προσοχή στη μετά τη νομιμοποίηση χρήση του-, η προστασία 

της νύκτας, ο τζόγος και το trafficking. 

Οι δε κλοπές διενεργούνται από συμμορίες από ορισμένες μειονότητες,

 που κάποτε συλλαμβάνονται και οι φωτογραφίες τους δημοσιοποιούνται,

 αλλά οι σκληρές μετά φόνου ληστείες διαπράττονται από ορισμένη 

κατηγορία επικινδύνων εγκληματιών, περίπου 100 γνωστών

 στην Αστυνομία, που έχουν αποφυλακιστεί με τους γνωστούς

 ευεργετικούς νόμους.

Η ευθύνη για την έξαρση της εγκληματικότητας είναι διαχρονικά πολιτική, 

γιατί οι εκάστοτε κυβερνήσεις εφησύχασαν (επιεικώς) και δεν πάταξαν

 την εγκληματικότητα εν τη γενέσει της.

 Η ιστορία διδάσκει ότι για την πάταξή της απαιτείται συνεχής ισχυρή

 πολιτική βούληση, όχι με λόγια αλλά έμπρακτα με την κατάλληλη νομοθεσία,

 που λύνει και δεν δένει τα χέρια της Δικαιοσύνης και της Αστυνομίας, 

τη σωστή επιλογή για τις θέσεις ευθύνης, παραδειγματική τιμωρία 

των παρακτρεπομένων λειτουργών και όχι κάλυψη για λόγους πολιτικούς,

 μη ευνοϊκή μεταχείριση βαρυποινιτών λόγω ιδεοληψίας γιατί το έγκλημα

 είναι έγκλημα ασχέτως του μανδύα που ενδύεται, και προπαντός έλεγχος

 οικονομικός, νομιμότητας, αστυνομικός, άμεση απέλαση των επικινδύνων

 αλλοδαπών εγκληματιών, διαρκή και πλήρη αστυνόμευση με όλες

 τις αστυνομικές δυνάμεις χωρίς σπατάλη δυνάμεων

 για φύλαξη δήθεν ευπαθών στόχων.

Η απάντηση στο δεύτερο ερώτημα απαιτεί πολύπλευρες λύσεις, που όλες

 απαιτούν όχι μόνο ισχυρή πολιτική βούληση για την πλήρη ενεργοποίηση

 και συντονισμό των κρατικών μηχανισμών και την αποτελεσματική

 νομοθέτηση, αλλά συνεργασία και αλλαγή νοοτροπίας των πολιτών, 

γιατί δεν μπορεί να συνεχισθεί πλέον αυτή η κατάσταση. 

Πιστεύω ότι η αγανάκτηση των πολιτών για το αποτρόπαιο έγκλημα 

των Γλυκών Νερών είναι τόσο μεγάλη που όχι μόνο θα επιδοκιμάσουν 

οποιοδήποτε μέτρο ληφθεί, αλλά θα συνεργασθούν. 

Αρκεί η κυβέρνηση να τους εξασφαλίσει αποτελεσματική αστυνόμευση 

και δημόσια ασφάλεια, που μπορεί να επιτευχθεί μόνο αν απελευθερωθούν 

οι δυνάμεις που φρουρούν ευπαθείς στόχους, οι οποίοι μπορούν

 να εξασφαλίσουν τη φύλαξή τους εξ ιδίων.

Υπάρχουν κάποια αποτελεσματικά μέτρα κατά της εγκληματικότητας, 

που μπορούν να ληφθούν αμέσως με μια απλή τροπολογία.
Όπως οι επικίνδυνοι αλλοδαποί εγκληματίες που εισέρχονται λαθραία

 στη χώρα μας, να συλλαμβάνονται και με την ποινική καταδίκη

 για την παράνομη είσοδο να διατάσσεται και να εκτελείται 

η άμεση απέλασή τους και να μην διατάσσεται η διοικητική τους απέλαση, 

διαδικασία που κρατάει χρόνια και δεν κρατούνται. 

Πρόσφατα συνελήφθη διαρρήκτης στη Γλυφάδα, που στην τελευταία πενταετία 

είχε συλληφθεί 102 φορές για κλοπές και εκκρεμούσε ποινή φυλακίσεως 6 ετών. 

Αυτό είναι συχνό φαινόμενο και οφείλεται στο ότι ο ΚΠΔ προβλέπει

 όταν κάποιος εισάγεται να δικασθεί κατά την αυτόφωρο διαδικασία 

και ζητήσει αναβολή, η υπόθεση αναβάλλεται για συγκεκριμένη δικάσιμο 

και ο υπόδικος αφήνεται ελεύθερος και εξαφανίζεται, και συλλαμβάνεται

 εκ νέου όταν διαπράξει νέες εγκληματικές πράξεις. 

Αυτό έχει προκαλέσει και την αγανάκτηση των αστυνομικών,

 που το δικαστήριο αναγκάζεται να αφήσει ελεύθερους 

αυτούς τους εγκληματίες, γιατί ποτέ κανένας Υπουργός Δικαιοσύνης 

δεν τόλμησε να διορθώσει νομοθετικά την απαράδεκτη αυτή πρακτική.

Εάν κάποιος έχει καταδικασθεί για εγκληματικές πράξεις και διαπράξει 

νέα εγκλήματα, συνεπώς είναι υπότροπος, αλλά αυτό δεν θα ληφθεί υπόψη 

γιατί με τον νέο Π.Κ. καταργήθηκαν οι έννοιες και οι συνέπειες 

του υπότροπου και του καθ’ έξη εγκληματία. 

Και η σύσταση της εγκληματικής οργάνωσης μετατράπηκε με τον νέο Π.Κ. 

από κακούργημα σε πλημμέλημα. 

Με τον νέο Π.Κ. αυξήθηκε το όριο για την αναγνώριση του ελαφρυντικού

 της νεαρής ηλικίας από το 21ο πρώτο έτος της ηλικίας στο 25ο, 

που είναι σχήμα οξύμωρο, όταν του χορηγείται το δικαίωμα ψήφου 

από το 17ο. Με τον νέο Π.Κ. καταργήθηκε η συμπληρωματική ποινή

 της αποστέρησης των πολιτικών δικαιωμάτων. 

Μήπως όμως πρέπει να επανέλθει για τους ειδεχθείς αλλοδαπούς εγκληματίες, 

με την αφαίρεση της ελληνικής υπηκοότητας,

 ώστε να είναι δυνατή η απέλασή τους;

Ένας σοβαρός ανασταλτικός της εγκληματικότητας παράγων είναι

 η σωστή λειτουργία των σκοπών της ποινής, ήτοι της γενικής 

και ειδικής πρόληψης. 

Σκοπός της γενικής πρόληψης είναι λόγω της αυστηρότητας της ποινής, 

που προβλέπεται από τον νόμο, επιβάλλεται από τα δικαστήρια και εκτελείται

 διά της σωφρονιστικής υπηρεσίας, να αποτρέπεται ο επίδοξος εγκληματίας 

από την τέλεση αδίκων πράξεων, της δε ειδικής να εξουδετερώνεται 

ο εγκληματίας διά του εγκλεισμού στις φυλακές από την τέλεση άλλων πράξεων.

Παλιότερα η ληστεία μετά φόνου δικαζόταν από το Τριμελές Εφετείο 

με απευθείας εισαγωγή και με προβλεπόμενη ποινή του θανάτου, 

που όχι μόνο επιβάλλετο, αλλά και εκτελείτο με τελευταίους τους 

Duft και Bassenauer, με αποτέλεσμα να μη συμβεί για πολλά χρόνια 

ληστεία μετά φόνου.

Στη χώρα μας κανένας σκοπός της ποινής δεν επικαλείται με διαχρονική ευθύνη 

των πολιτικών ηγεσιών, της μεν προηγούμενης με τη θέσπιση και για λόγους

 ιδεοληπτικούς επιεικών διατάξεων, της δε νυν που διατήρησε με ελάχιστες 

διορθώσεις τον νέο Π.Κ. και δεν έσπευσε να διορθώσει τις πολλές ηθελημένες 

ατέλειές του παρά τις σχετικές καταγγελίες. 

Αλλά παρέπεμψε το θέμα σε νομοπαρασκευαστική επιτροπή, που ακόμα δεν έχει

 παρουσιάσει το νέο νομοσχέδιο, ενώ για τα μέχρι τώρα εγκλήματα 

θα ισχύουν οι επιεικείς διατάξεις.

Ελπίζω κάποτε ότι η πολιτική ηγεσία να θεσπίσει πιο αποτελεσματικές

 διατάξεις για την πάταξη της εγκληματικότητας και τα ισόβια να είναι ισόβια, 

γιατί η εξαγγελθείσα κατά τέσσερα χρόνια αύξηση του κατώτατου ορίου 

για την απόλυση του ισοβίτη κατάδικου δεν αποτελεί ισχυρό αποτρεπτικό μέτρο

 για τον σκληρό εγκληματία. 

Χρήσιμο επίσης θα ήταν η πολιτική ηγεσία να συμβουλεύεται πρόσωπα 

με επιχειρησιακή πείρα και όχι θεωρητικούς με αναφορά σε θεωρίες, που μπορεί 

να εφαρμόζονται σε άλλες χώρες με διαφορετική νοοτροπία και νομικό σύστημα.

*Ο κ. Λέανδρος Τ. Ρακιντζής είναι Αρεοπαγίτης ε.τ

ΠΗΓΗ

Απαραίτητη διευκρίνηση:

Όλα τα άρθρα γνώμης δεν εκφράζουν πάντοτε 

απαραίτητα και την δική μας άποψη αλλά 

τα δημοσιοποιούμε για να γίνουν αφορμή

για διάλογο.