«Ασκό είχα του Αίολου για θησαυρό μονάχα
στο προσκεφάλι μου κι αυτοί νομίζοντας πως τάχα
εκεί τα πλούτη έκρυβα που πήρα απ την Τροία
λίθους πολύτιμους που ‘γω καρπώθηκα σαν λεία.
Η κούραση σαν νίκησε τα βλέφαρά μου κλείνω
την ώρα που ξεχώριζα το λιμανάκι κείνο
απ όπου ξεκινήσαμε πριν από τόσα χρόνια
και ιστορία γράψαμε που θα θυμούνται αιώνια.
Με φθόνησαν κάποιοι θεοί κι έχασα την πατρίδα
θολώσανε τα λογικά τον Κύκλωπα σαν είδα.
Έχασα και συντρόφους μου στης Κίρκης τα παλάτια
αφού τους ξελογιάσανε, τα γλέντια, τα ραχάτια.
Την Πηνελόπη μου να βρω πάλι να την κερδίσω
είναι το ξέρω δύσκολο μα θα το πολεμήσω.
Ακόμη κι αν θα χρειαστεί τον θρόνο μου να χάσω.
Η πείρα μου ‘βαλε μυαλό, μαζί της να γεράσω».
Αυτά είπε στους Φαίακες σχεδόν μονολογώντας
με χείλη που τρεμόπαιζαν όχι εκλιπαρώντας.
.................................................................................
Ούτε για ναύλα μίλησε ούτε κι αυτοί ζητήσαν.
Ποιος ήταν όταν έμαθαν, αυθόρμητα βοηθήσαν.
Πάν Καρτσωνάκης
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου