Της ομορφιάς το νόημα τα μάτια σου το δίναν
που στόλιζαν το πρόσωπο αγαπημένο που ‘χα.
Μια θάλασσα ολόκληρη η αγκαλιά σου ήταν.
Εκεί η αγαλλίαση εκεί και ο πνιγμός μου.
Ευτύχισα που κάποτε σε γνώρισα κι ακόμη
μου χάρισες αξέχαστες σταγόνες ευτυχίας
που αναμνήσεις έγιναν για να με συντροφεύουν
τις κρύες και τις άνυδρες στιγμές της μοναξιάς μου.
Ανθός και μέρα λιόλουστη και άρωμα για λίγο
όπως και κάθε όμορφο που δεν κρατά για πάντα.
Πάν Καρτσωνάκης
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου