Πάρα πολλοί συμπολίτες μας παρακολούθησαν την εντυπωσιακή συναυλία
του Διονύση Σαββόπουλου στο Καλλιμάρμαρο "Όλοι μαζί μπορούμε".
Όμως ακόμα περισσότεροι είδαν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης το απόσπασμα
ή μάλλον το στιγμιότυπο εκείνο που ο Γιάννης Ζουγανέλης τραγουδάει
διασκευασμένο σε αντιμνημονιακή version
"Το χειμώνα ετούτο" και ο Διονύσης Σαββόπουλος τον διακόπτει (ευγενικά)
και του παίρνει το μικρόφωνο.
Από το ίδιο βράδυ και όλη την επόμενη μέρα το "στιγμιότυπο" αυτό
ήταν το βασικό θέμα συζήτησης.
Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης πήραν φωτιά.
Τα σχόλια ήταν υβριστικά προς τον Γιάννη Ζουγανέλη και υμνητικά
προς τον Διονύση Σαββόπουλο που τον σταμάτησε.
Την επόμενη ημέρα το απόγευμα ο Γιάννης Ζουγανέλης σοκαρισμένος
από την ένταση των αρνητικών σχολίων αποκαλύπτει πως το "στιγμιότυπο" αυτό
ήταν προσχεδιασμένο, "ήταν προβαρισμένο μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια.
Δεν υπήρχε τίποτα που δεν είχε προετοιμαστεί" θα πει,
και με ένα παράπονο θα συμπληρώσει
"Ντράπηκα που μου συνέβη αυτό.
Δεν τ' αξίζω" ..
Πράγματι Γιάννη.
Η αλήθεια είναι βέβαια πως δεν ήταν καθόλου δύσκολο να καταλάβει κανείς
πως το "στιγμιότυπο" αυτό ήταν προσχεδιασμένο.
Οι μουσικοί άλλωστε κάνανε δεύτερες φωνές και ο Διονύσης Σαββόπουλος
εκτός από μεγάλος τραγουδοποιός και καλλιτέχνης
είναι και απαράμιλλος επαγγελματίας.
Δεν θα άφηνε να ακούσει για πρώτη φορά on stage τη διασκευή του τραγουδιού του,
ούτε και ο Γ. Ζουγανέλης θα έκανε τέτοια "έκπληξη" στον Δ. Σαββόπουλο.
Πως την πατήσαμε λοιπόν (σχεδόν) όλοι σε κάτι που εκτός των άλλων είναι σύνηθες,
γίνεται πάρα πολύ συχνά.
Η καταγωγή του θα έλεγα πως είναι από τις "νούτικες κωμωδίες",
όπου ένα ολιγόλεπτο σκετσάκι που συνήθως διακωμωδεί την επικαιρότητα,
λειτουργεί ως γέφυρα ανάμεσα σε τραγούδια ή πρόζες.
Λίγα χρόνια νωρίτερα κανένας δεν θα πίστευε πως δεν ήταν προσχεδιασμένο
και θα γέλαγαν όλοι, διατηρώντας βέβαια την απαραίτητη σύμβαση
μεταξύ σκηνής και θεατή- αυτή που σε οδηγεί να πιστεύεις
αλλά και να μην πιστεύεις κάτι.
Γιατί δεν λειτούργησε αυτό και τώρα όμως;
Θα τολμήσω μια υπόθεση για συζήτηση.
Η αντιμνημονιακή ρητορική μας παίδεψε όλους τόσο πολύ που υπήρχε η ανάγκη
μιας "συμβολικής θυσίας", για να δανειστώ έναν όρο του Λευτέρη Κουσούλη.
Όλα αυτά τα χρόνια, με αποκορύφωμα την περίφημη συναυλία υπέρ του ΟΧΙ
στο Σύνταγμα, ακούσαμε τόσους πολλούς παραλογισμούς, δεχθήκαμε
τόσες πολλές επιθέσεις και ταπεινώσεις από τους έχοντες δημόσιο βήμα
αλλά και από φίλους, συγγενείς και γνωστούς, που είχαμε ανάγκη να ζήσουμε
"στο πετσί μας" (όπως λέμε στο θέατρο) το να τους παίρνει κάποιος
το "μικρόφωνο" από το χέρι και να λέει: φτάνει. Φτάνει πια.
Και αυτή τη συμβολική θυσία, ίσως άθελά τους, μας την προσέφερε
η κίνηση του Διονύση Σαββόπουλου, και τη δεχθήκαμε λυτρωτικά.
Λυτρωτικά όχι όμως και ανθρωποφαγικά- αυτό δεν πρέπει να συμβεί.
Βέβαια τόσο ο ίδιος ο Γιάννης Ζουγανέλης με το δημόσιο λόγο του
(θυμάμαι ένα κείμενο του το 2015 που μας αποκαλούσε "εθνικούς μειοδότες"
στο όποιο είχα απαντήσει με ανοιχτή επιστολή) συνέβαλε στο να γίνει πιστευτό
εκτός θεατρικών συμβάσεων αυτό το "στιγμιότυπο", όσο και η υπεύθυνη
πολιτική στάση που κράτησε ο Διονύσης Σαββόπουλος τα χρόνια αυτά
καθώς ήταν από τους λίγους ανθρώπους της Τέχνης που δεν πέρασε
την κόκκινη γραμμή, δεν στράφηκε κατά συμπολιτών του που δεν πίστεψαν
στο Συριζα, δεν προσέφερε λάδι στη φωτιά των αυταπατών,
των απατών και της διχόνοιας.
Οι ρόλοι ήταν έτσι ταιριαστοί ώστε να γίνει πιστευτό κάτι που θα μπορούσε
απλά να προσπεραστεί ως ένα σκετσάκι που ταιριάζει στην εποχή μας.
Προσωπικά, και μετά τη δήλωση του Γιάννη Ζουγανέλη, νιώθω ευγνωμοσύνη
για αυτό το "στιγμιότυπο" και τους ευχαριστώ, ως ένας πολίτης που δέχθηκε
διόλου λίγες επιθέσεις αυτά τα χρόνια του τεχνητού εμφυλίου
που έφερε στη ζωή μας ο ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ για να μπορεί να νέμεται την εξουσία.
Ήταν μια εξαιρετική ευκαιρία για να αναλογιστούμε όλοι,
όσοι θέλουμε τέλος πάντων, τι πραγματικά συμβαίνει, τι έγινε
και πώς θα οδηγηθούμε όλοι μαζί στην Ελλάδα μετά.
Η επίγνωση είναι το πρώτο βήμα.
Και εδώ οι καλλιτέχνες έχουν τον πρώτο ρόλο.
Σε μια περίοδο που όλοι οι θεσμοί διαμεσολάβησης έχουν απαξιωθεί,
οι καλλιτέχνες είναι οι μόνοι που μπορούν να μιλήσουν και με τα δύο ημισφαίρια
της ελληνικής κοινωνίας – το ένα το φιλοευρωπαϊκό που φοβάται και ελπίζει,
και το άλλο που έπαψε ακόμα και να φοβάται και είναι σε μηδενιστική παραίτηση.
Και ο καλλιτέχνης είναι αυτός που μπορεί να στείλει το μήνυμα
της εθνικής συμφιλίωσης και της συστράτευσης σε μια εθνική προσπάθεια
για να μπορέσουμε να ονειρευτούμε ξανά, ως κανονικοί πολίτες μιας κανονικής χώρας.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου