Το περιστατικό στο Δίστομο,
με την Ζωή Κωνσταντοπούλου να προσπαθεί
να εμποδίσει τον Γερμανό πρέσβη να καταθέσει στεφάνι
και τον Μανώλη Γλέζο να παίρνει τον Γερμανό πρέσβη
από το χέρι και να τον οδηγεί στο σημείο της κατάθεσης
των στεφανιών, αναδεικνύει το πολύ χοντρό
και άλυτο πρόβλημα της Ελλάδας.
Με αφορμή το περιστατικό, υπήρξαν σειρά άρθρων και σχολίων τα οποία είναι,
στη συντριπτική τους πλειοψηφία, κατά της Ζωής Κωνσταντοπούλου.
Δεν χρειάζεται να πω ποιοι τα έχουν γράψει αυτά.
Είναι πάντα οι ίδιοι.
Και μάλλον κάνει μεγάλο καλό στην εικόνα της Κωνσταντοπούλου
να της την πέφτουν οι «παντός καιρού».
Μάλιστα, η επίθεση στη Ζωή Κωνσταντοπούλου δεν γίνεται μόνο για αυτό
το περιστατικό αλλά για όλη της την ύπαρξη.
Θα ήταν τέλεια η Ελλάδα, αν δεν υπήρχε η Ζωή Κωνσταντοπούλου
αλλά υπήρχαν μόνο αυτές οι πολύ ευαίσθητες φωνές που ταράχτηκαν
και στηθοδέρνονται οι καψερές με την κίνηση της Ζωής.
«Μα να το κάνει αυτό η άθλια στον κύριο πρέσβη;».
Και δώσ’ του να αποθεώνουν τον Γλέζο
που είναι βέβαιο πως τον σιχαίνονται.
Είστε γελοίοι. Και εθελόδουλοι.
Βέβαια, η Ελλάδα είναι μικρή και γνωριζόμαστε όλοι μεταξύ μας,
οπότε δεν μπορεί να πάρεις και πολύ στα σοβαρά τη γνώμη πλούσιων ανθρώπων
που ήταν πάντα στα πράγματα,
έτρωγαν με όλες τις κυβερνήσεις -και από όλους τους ολιγάρχες- και συνεχίζουν
κανονικά τη μάσα.
Κανείς δεν έγραψε πως το πρόβλημα στο περιστατικό στο Δίστομο
δεν είναι η Ζωή Κωνσταντοπούλου ούτε ο Μανώλης Γλέζος.
Πριν εξηγήσω τι εννοώ, να εξηγηθώ.
Θεωρώ πως η Ζωή Κωνσταντοπούλου τήρησε σωστή στάση το καλοκαίρι του 2015
μετά το δημοψήφισμα -όταν τουλάχιστον κατάλαβε επιτέλους
με μεγάλη καθυστέρηση την απάτη του Τσίπρα- αλλά κάνει το λάθος να πιστεύει
στο καταστροφικό δόγμα «όποιος δεν είναι μαζί μου, είναι εναντίον μου».
Η Ζωή είναι αλάνθαστη. Σαν τον Πάπα. Πάπισσα Ζωή.
Ο Μανώλης Γλέζος ξέρουμε όλοι ποιος είναι
και έχει το σεβασμό μου -που δεν τον χρειάζεται-, κατάλαβε πιο γρήγορα
από τους υπόλοιπους συριζαίους την απάτη του Αλέξη Τσίπρα και ζήτησε συγγνώμη
από τον ελληνικό λαό, παραιτήθηκε από ευρωβουλευτής, αλλά εγώ τον θεωρώ
συνώνυμο με την ήττα.
Όπου βλέπω τον Μανώλη Γλέζο, ξέρω πως έχουμε ηττηθεί.
Μπορεί να κάνω λάθος και για τους δυο αυτούς ανθρώπους
και να τους αδικώ -εγώ δεν έχω το αλάθητο- αλλά αυτή είναι η άποψή μου,
δεν είμαι πάρα ένας απλός πολίτης χωρίς δημόσιο ή άλλο αξίωμα,
και, ούτως ή άλλως, δεν είναι αυτοί το θέμα μου.
Έχουν περάσει 73 χρόνια από το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και η Γερμανία
δεν έχει καταβάλει ακόμα στην Ελλάδα τις πολεμικές αποζημιώσεις.
Υποθέτω πως όλοι γνωρίζουμε τι έκανε η Γερμανία στην Ελλάδα
στην διάρκεια της Κατοχής.
Ο Γερμανός πρέσβης εκπροσωπεί στην Ελλάδα και στο Δίστομο το γερμανικό κράτος.
Δεν έχουμε τίποτα εναντίον των Γερμανών.
Δεν είναι προσωπικό το θέμα.
Δεν είναι ανάμεσα σε Έλληνες και Γερμανούς πολίτες.
Γι’ αυτό ήταν αστείο το επιχείρημα του Μανώλη Γλέζου περί παιδιού του εγκληματία
που δεν έχει ευθύνη· η Γερμανία είναι κράτος, δεν είναι παιδί.
Το θέμα είναι κρατικό. Διακρατικό.
Πριν αποδώσεις ευθύνη στη Ζωή Κωνσταντοπούλου για την στάση της στο Δίστομο,
πρέπει να πεις πως η Γερμανία δεν έχει καταβάλει ακόμα στην Ελλάδα
τις πολεμικές αποζημιώσεις.
Το στεφάνι, η Γερμανία, την οποία εκπροσωπεί ο Γερμανός πρέσβης
να το βάλει στον κώλo της.
Υπάρχει κάποιος Έλληνας που να θεωρεί λογικό το ότι δεν βρέθηκε επί 73 χρόνια
ούτε μια ελληνική κυβέρνηση που να απαιτήσει από την Γερμανία
το κατοχικό δάνειο και τις πολεμικές αποζημιώσεις;
Όχι, δεν είναι λογικό.
Αυτή είναι η πιο τρανή απόδειξη πως η Ελλάδα είναι
(και ήταν πάντα) ένα θλιβερό προτεκτοράτο
με ξεπουλημένους πολιτικούς και ζητιάνους πολίτες.
Εμένα δεν μου φταίει η Γερμανία.
Η Γερμανία δεν θα μπορούσε
να κάνει τίποτα στην Ελλάδα,
αν δεν της επέτρεπαν οι ξεπουλημένες
ελληνικές κυβερνήσεις.
Πάντως, ο ΣΥΡΙΖΑ είναι κυβέρνηση δυόμισι χρόνια, οπότε έχουν προηγηθεί
άλλα 71 χρόνια που καμία κυβέρνηση δεν απαίτησε από την Γερμανία
τις πολεμικές αποζημιώσεις.
Όλοι αυτοί που την έπεσαν στη Ζωή Κωνσταντοπούλου
για την στάση της στο Δίστομο, έχουν γράψει ποτέ για τις ελληνικές κυβερνήσεις
των τελευταίων 73 χρόνων που δεν απαίτησαν τις πολεμικές αποζημιώσεις;
Όχι, δεν έχουν γράψει.
Ξέρετε ποιο είναι το πρόβλημα της Ελλάδας;
Το ότι όλα πάνε κάτω από το χαλί.
Μετά την Κατοχή, οι συνεργάτες των Γερμανών έπιασαν όλα τα πόστα.
Το θέμα δεν συζητήθηκε ποτέ.
Δικαιοσύνη πουθενά.
Σαν να μην έγινε τίποτα.
Αυτό συνεχίστηκε για δεκαετίες -όλα κάτω από το χαλί-, η Ελλάδα χρεοκόπησε
πριν από εφτά χρόνια, και πάλι όλα κάτω από το χαλί.
Χρεοκόπησε η Ελλάδα, δεν φταίει κανείς.
Ήταν θέλημα Θεού.
Ήταν φυσικό φαινόμενο.
Καταιγίδα.
Όλα κάτω από το χαλί.
Και μετά, οι μαντάμ Σουσούδες θίγονται για την στάση
της Ζωής Κωνσταντοπούλου στο Δίστομο.
Βέβαια, αν η Ζωή Κωνσταντοπούλου είχε κυβερνητικό πόστο, θα την έγλειφαν.
Μοιράζουν χρήμα οι κυβερνήσεις στους «ευαίσθητους».
Από την άλλη, όταν η Ζωή Κωνσταντοπούλου ήταν πρόεδρος της Βουλής,
είχε χαιρετίσει στο Δίστομο την παρουσία του γερμανικού κράτους
δια του Γερμανού πρέσβη, επισημαίνοντας πως η Γερμανία
πρέπει να αναλάβει την ευθύνη και την αποκατάσταση.
Στην Ελλάδα δεν συζητάμε ποτέ την ουσία.
Η ουσία είναι ότι η Γερμανία δεν έχει καταβάλει
στην Ελλάδα -73 χρόνια μετά την Κατοχή- τις πολεμικές αποζημιώσεις.
Η ουσία είναι ότι δεν βρέθηκε μέσα σε 73 χρόνια ούτε μια ελληνική κυβέρνηση
να απαιτήσει από την Γερμανία τις πολεμικές αποζημιώσεις.
Κι αντί να είναι αυτό το θέμα της συζήτησης -σε μια χώρα που έχει κατακτηθεί πάλι
από την Γερμανία-, συζητάνε αν είναι καλό παιδί η Ζωή Κωνσταντοπούλου.
Να πάει η Κωνσταντοπούλου σοκολατάκια στον κύριο πρέσβη
του χρόνου στο Δίστομο, για να μπει στις καρδιές τους.
Μια χώρα γελοίων ουρακοτάγκων.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου