Μου λύνονται τα γόνατα η γλώσσα κόμπο δένει
κόβεται η ανάσα μου όταν σε αντικρίζω.
Εσύ δεν είσαι απ αυτόν τον κόσμο τον δικό μας
νεράιδα ήσουν κι έγινες, θνητή για τιμωρία.
Κάποιος θεός σ αγάπησε κι εσύ τον απωθούσες
γι αυτό και σ' έστειλαν εδώ μήπως μετανοήσεις.
Ατύχημα θανάσιμο ήταν και που σε είδα
κι όταν μου χαμογέλασες μαγεύτηκα τελείως.
Μα ποιο το νόημα να ζω, κοντά σου ν' ανασαίνω
για να υπάρχω δίπλα σου, κοντά σου, να ματώνω;
Καρτσωνάκης Πάν
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου