Ευλογία ή Κατάρα ο Έρωτας;

Έρωτας: η φωτιά που ανανταριάζει το "είναι" μας.

 Σαν τι νάναι τούτη η φωτιά; πως ξεκινάνε όλα; 

δεν νιώθεις εκείνη την απόλυτη σιωπή της φύσης λίγο 

πριν τη μεγάλη καταιγίδα, λίγο πριν τη Θεομηνία; 

δεν νιώθεις κάθε μορφή ζωής να υποκλίνεται μπροστά

 σε αυτό που έρχεται; έτσι κάπως όλα δεν ξεκινάνε 

με τον Έρωτα; Το άναρχο ταξίδι που ξεκινάει

 στην καθημερινότητά μας;

Τι έχουμε, τι δεν έχουμε πει για αυτόν; πόσα και πόσα ανά τους αιώνες;

 τι όμως απ όλα αυτά είναι ο Έρωτας; Ευλογία ζωής ή Κατάρα θλίψης; 

τα δύο μεγάλα άκρα του εκκρεμούς της ζωής αντικριστά το ένα στο άλλο 

και εμείς να κινούμαστε σαν μεγάλο εκκρεμές είτε προς τα μπρος είτε προς τα πίσω.

Είναι τόσα πολλά τα ερωτήματα σαν είσαι "έξω" από την όχθη του μεγάλου

 ποταμού του έρωτα που σε ταράζουν συθέμελα. 

Πως είναι δυνατόν να ερωτεύεσαι τυραννώντας; πως είναι δυνατόν να ερωτεύεσαι 

τόσο κτητικά, με τέτοια έκδηλη εγωπάθεια; πως είναι δυνατόν να ερωτεύεσαι

 και να αλλάζεις στάσεις και συμπεριφορές σαν χαμαιλέων; 

Πως είναι δυνατόν να δηλώνεις ερωτευμένος και να αφήνεσαι, εν γνώση σου,

 στην εξάρτηση, στην υποταγή, στην ταπείνωση, στον εξευτελισμό;

Λέγεται Έρωτας η ανάγκη να θέλεις να υπάρχεις μονάχα μέσα από κάποιον άλλο; 

να δίνεσαι; να εκχωρείς τα πάντα συθέμελα;

Από την άλλη είναι Έρωτας, όπως είπα, να τυραννάς; να βασανίζεις; 

να κάνεις το "εγώ" σου σημαία; να θεωρείς τον άλλο εξάρτημα στο κομπολόϊ σου;

Είναι ευλογία ή κατάρα να απαρνιέσαι για τη χάρη του "φτερωτού Θεού" τα πάντα; 

Φίλους, συγγενείς, γονείς, δικούς σου ανθρώπους, να τους απαξιώνεις για χάρη του πάθους;

Και για να γίνω λίγο "πεζός". 

Το να βλέπω τον Σκύλο μου ανεξέλεγκτο να τρέχει πίσω από Σκύλες σπάζοντας ...λουριά, παρασέρνοντας τα πάντα, ανεξάρτητα αν αυτές τον δαγκώνουν, τον γαβγίζουν, 

το θεωρώ λογικό ως την αποθέωση των ορμών της Φύσης. 

Αλλά εδώ δεν μιλάω για την ίδια ορμή, την καθαρή σεξουαλική ορμή, 

που νιώθουμε όλοι μέσα μας, ολόγυρά μας αλλά για τα λεπτά μας αισθήματα, εκτός αν....... 

Ειλικρινά δεν ξέρω. Και δεν ξέρω, δεν υπάρχει νόρμα, δεν υπάρχει οδηγός, κανόνας

 να "αντιμετωπίσεις" ως "ουδέτερος" κάτι τέτοιο, να μαζέψεις τα κομμάτια 

του δικού σου ανθρώπου που είτε τα βλέπεις να έπονται είτε τα ζεις κοντά του.

Και θα πω και κάτι αδέλφια: Ωραίο, λυρικό, ποιητικό, ρομαντικό να υμνούμε

 τον έρωτα, να τον αναδεικνύουμε ως συναίσθημα, να δηλώνουμε υποταγή 
στην ύψιστη δυναμική του αλλά όταν αυτός, ναι αυτός που υμνούμε 
σταθεί "αίτιος" να διαλύσει κάτι δικό μας, το παιδί μας, το φίλο μας, 
τον συνεργάτη μας, τον συγγενή μας, τότε άξαφνα κάνουμε πως δεν ξέρουμε
 όλα τα παραπάνω και ξιφουλκούμε σταυροφόροι της λογικής ενάντια
 στα αποτελέσματά του.

Μην μου πείτε πως αυτή τη διπλή, διφορούμενη στάση δεν την βλέπετε; 

Ευλογία ή Κατάρα λοιπόν ο Έρωτας; 

Θέλω να πιστεύω ότι τα δύο απώτατα σημεία αυτού του εκκρεμούς είναι και τα ακραία. 

Είναι υπαρκτά αλλά είναι και τα ακραία. 

Οφείλουμε με την παρουσία και τη σκέψη μας να μετριάσουμε το άνοιγμα

 των άκρων, να δώσουμε περισσότερη αρμονία στην κίνηση αυτού του εκκρεμούς

 της ζωής μας, που σε διαφορετική περίπτωση γίνεται 

σαν τον αποκρουστικό Ιανό με τις δύο όψεις του.
ΠΗΓΗ

Δικό μας σχόλιο:

Έρωτας έξαρσις......από το απόλυτο ζενίθ 

στο απόλυτο Ναδίρ........

αλλά παίρνεις και μια γεύση 

και άρωμα αθανασίας.