Ένα τρόφιμο τόσο μικρό, αλλά τόσο μεγάλο σε οφέλη.

Πρόκειται για ένα χαρακτηριστικό καρπό

της Μεσογείου και αγαπημένο τρόφιμο

των Ελλήνων, 

από την αρχαιότητα έως σήμερα.

 Η ελιά καταναλώνεται ορεκτικό, συνοδεύει όσπρια, 

σαλάτες, μεζέδες και άλλα παραδοσιακά πιάτα

 και χρησιμοποιείται ως συστατικό σε μεγάλο 

αριθμό συνταγών της σύγχρονης 

μεσογειακής -και όχι μόνο- κουζίνας.

Πέρα όμως, από τη μοναδική γεύση που προσδίδει 

στο φαγητό, η ελιά προσφέρει και πλήθος

 ευεργετικών συστατικών, ενώ δεν είναι λίγοι εκείνοι 

που την χαρακτηρίζουν ως «superfood»,

 λόγω της υψηλής διατροφικής της αξίας.

Αρχικά, οι ελιές, αν και έχουν υψηλή περιεκτικότητα

 σε λίπος, αυτό προέρχεται κυρίως από μονοακόρεστα

 λιπαρά οξέα, τα οποία φαίνεται ότι ασκούν 

καρδιο-προστατευτική δράση, μειώνοντας 

τα επίπεδα «κακής» χοληστερόλης και τριγλυκεριδίων 

και αυξάνοντας την «καλή» χοληστερόλη,

 ειδικότερα δε, όταν καταναλώνονται

 σε αντικατάσταση των κορεσμένων.

Όσον αφορά στην περιεκτικότητά της 

σε μικροθρεπτικά συστατικά, η ελιά παρέχει

βιταμίνη Ε, αν και σε μικρότερη συγκέντρωση 

συγκριτικά με το ελαιόλαδο, βιταμίνη Α 

και μικρές ποσότητες βιταμινών 

του συμπλέγματος Β, ενώ περιέχει και σημαντικά ποσά 

καλίου, ασβεστίου, φωσφόρου, μαγνησίου και σιδήρου.

Μεταξύ των ευεργετικών συστατικών της

 περιλαμβάνονται επίσης τα αντιοξειδωτικά, 

με κύριο εκπρόσωπο τις πολυφαινόλες, 

που διαδραματίζουν σημαντικό ρόλο

 στη διατήρηση της υγείας, 

και την προστασία του οργανισμού από την επιβλαβή

δράση των ελευθέρων ριζών και σχετίζονται με μείωση 

του κινδύνου εμφάνισης χρόνιων νοσημάτων, όπως

 τα καρδιαγγειακά νοσήματα 

και ορισμένες μορφές καρκίνου.

Σε κάθε περίπτωση, οι ελιές αποτελούν ένα τρόφιμο

 που θα πρέπει να καταναλώνεται σε ελεγχόμενη

 ποσότητα, αφενός λόγω του θερμιδικού τους

 περιεχομένου και αφετέρου εξαιτίας

 της σημαντικής συνεισφοράς 

που μπορεί να έχουν στην ημερήσια 

πρόσληψη νατρίου-αλατιού, δεδομένων των τεχνικών

 που χρησιμοποιούνται για τη συντήρησή τους.

Πηγή: neadiatrofis.gr

Ένα σχόλιο:

Δεν είναι μόνο ο καρπός αλλά καλύτερα διαβάστε εδώ:

Οι λαοί της Μεσογείου, συνδέονται με το δένδρο της ελιάς από την καθημερινότητα

 και τις διατροφικές τους συνήθειές έως τις πολιτιστικές και φιλοσοφικές αρχές

 που αναπτύχθηκαν στα παράλια της.

 Οι λαοί αυτοί, την ελιά και τα φύλλα της ειδικότερα, τα χρησιμοποίησαν 

και ως φάρμακο, λ.χ. μασούσαν φύλλα ελιάς για να προστατευτούν

 από διάφορες ασθένειες. Οι Αιγύπτιοι τα χρησιμοποιούσαν ως μικροβιοκτόνο

 για την ταρίχευση των νεκρών. 

Ας μην ξεχνάμε ότι κατά την ελληνική μυθολογία, 

η θεά Αθηνά, εκτός από θεά της σοφίας ήταν 

και της θεά της υγείας. 

Το δώρο της στους Αθηναίους, το μικρό ελαιόδεντρο,

 που φύτεψαν στον βράχο της Ακρόπολης 

συμβόλιζε επίσης τις θεραπευτικές του ιδιότητες.

Τον 5ο π.Χ. αιώνα ο Ιπποκράτης θεράπευε 

με φύλλα ελιάς έλκη, μυϊκούς πόνους, 

γυναικολογικές παθήσεις και τη χολέρα. 

Από τότε η χρήση των φύλλων της ελιάς 

ως μικροβιοκτόνων δεν σταμάτησε. 

Το 1843 ένας γιατρός από τη Λέσβο, όπως αναφέρεται

 στη διεθνή βιβλιογραφία, αντιμετώπισε επιτυχώς

 με φύλλα ελιάς την πανδημία ελονοσίας 

που παρουσιάστηκε στο νησί.

Πηγή και συνέχεια