“Τον καιρό του πολέμου είχα
μια βεβαιότητα: τον κόσμο
που θα ρχότανε υστερ’ από τον πόλεμο.
Ήτανε μια βεβαιότητα αυτός ο κόσμος,
γιατί είχα κι εγώ και ποιος δεν είχε; είχα κι εγώ πιστέψει
πως θα ρχότανε αυτός ο κόσμος, ένας κόσμος
καινούριος, αλλιώτικος… ένας κόσμος που θα έδινε
σ’ όλους τους ανθρώπους
ελευθερία και ειρήνη και ψωμί…
Άλλα δεν ήρθε… δεν ήρθε αυτός ο κόσμος.
Το ξέρουμε όλοι, το νιώθουμε όλοι πώς δεν ήρθε ό,τι
είχαμε πιστέψει. Η βεβαιότητα που είχαμε, έγινε σκόνη…
Ήρθε η Διάψευση…
Τώρα είμαι κι εγώ ένας διαψευσμένος…
Αισθάνομαι νά χει φύγει το χώμα
κάτω από τα πόδια μου…
Αισθάνομαι να μαι μετέωρος…
Νά χω πτωχεύσει κι όμως να εξακολουθώ
να συναλλάσσομαι… να εξακολουθώ
να συναλλάσσομαι σα να μην έχει τίποτα συμβεί…
Αισθάνομαι να χω επιζήσει του θανάτου μου.
Αλλά δεν μπορώ να το δεχτώ!..
Δεν μπορώ να το δεχτώ!..
Είναι μια προδοσία, μια αισχρή προδοσία αντίκρυ
στους συντρόφους μου πού έδωσαν τη ζωή τους
όταν ήταν εδώ ο πόλεμος και η Κατοχή…
Αντίκρυ στα εκατομμύρια ανθρώπους που έδωσαν
τη ζωή τους για να ρθει ένας καινούριος,
ένας αλλιώτικος κόσμος…
Προδοσία αντίκρυ σ’ όλους αυτούς πού πίστεψαν
σ’ αυτόν τον κόσμο που θα ρχότανε
ύστερ’ από τον πόλεμο… και πίστεψαν
και αγωνίστηκαν και θυσιάστηκαν γι’ αυτόν τον κόσμο…
Να συμβιβαστώ τώρα με τον κόσμο που ήρθε πράγματι
ύστερ’ από τον πόλεμο, με τον κόσμο που ζούμε σήμερα…
είναι βέβαια κι αυτό μια περίπτωση…
Άλλα δεν μπορώ!..
Όχι, δέν μπορώ να συμβιβαστώ!..
Δέν μπορώ να εξακολουθώ νά μαι μέσα
σ’ αυτόν τον κόσμο σαν να μην έχει συμβεί τίποτα,
σαν να μη συμβαίνει τίποτα!..”
Αντώνης Σαμαράκης – “Αρνούμαι”
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου