«Όποιον και να ρωτήσετε, θα σας πει ότι δεν είμαι
και πολύ καλός άνθρωπος.
Δεν ξέρω τι σημαίνει αυτή η λέξη.
Πάντα συμπαθούσα τους παλιανθρώπους,
τους παράνομους και τα ρεμάλια...
Δε τα γουστάρω εκείνα τα καλοξυρισμένα αγοράκια,
με τη γραβάτα και την καλή δουλειά.
Μου αρέσουν οι απελπισμένοι άνθρωποι,
οι άνθρωποι με τα σπασμένα δόντια,
τα σπασμένα μυαλά και τους σπασμένους τρόπους.
Αυτοί με ενδιαφέρουν.
Είναι γεμάτοι εκπλήξεις και εκρήξεις.
Για μένα οι έκφυλοι έχουν περισσότερο ενδιαφέρον
από τους αγίους.
Οι αλήτες με ξεκουράζουν,
γιατί και ‘γω αλήτης είμαι.
Δε γουστάρω τους νόμους, τη θρησκεία, την ηθική
και τους κανόνες.
Δε γουστάρω να με φορμάρει η κοινωνία στα μέτρα της...»
Charles Bukowski
(από κάποιο βιβλίο του με διηγήματα, σε κάποια σελίδα
που ποτέ δε σημείωσα ποια.
Το σίγουρο είναι πως έχει μεταφραστεί στα ελληνικά
κι αν θέλετε να ανατρέξετε στην πηγή,
μπορείτε να προμηθευτείτε όλα του τα βιβλία
και να τα διαβάζετε μανιωδώς με σκοπό να πέσετε πάνω
σε αυτή την παράγραφο.
Κι αν αναρωτιέστε πώς θυμάμαι ακριβώς τα λόγια του,
η απάντηση είναι: δεν τα θυμάμαι.
Τα είχα σημειώσει σε κάποιο τετράδιο.
Τώρα, αν αυτό δεν σας είναι αρκετό, σκοτίστηκα.
Εξάλλου, ποιος άλλος θα μπορούσε να έχει πει
τα παραπάνω λόγια πέρα από τον Buk?)
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου