Υπάρχει μια μεταφυσική ευτυχία
για ν αντέξουμε τον παραλογισμό του κόσμου.
Η κατάκτηση ή το παιχνίδι, η άπειρη αγάπη,
η παράλογη επανάσταση: να με τι διατηρεί
ο άνθρωπος την αξιοπρέπειά του σ έναν πόλεμο
που τον έχει χάσει προτού καν τον αρχίσει.
Πρέπει μονάχα να μείνει πιστός στον κανόνα της μάχης.
Αυτή η σκέψη αρκεί για να διατηρηθεί ένα πνεύμα
που έχει στηρίξει και στηρίζει ολόκληρους πολιτισμούς.
Δεν αρνούμεθα τον πόλεμο.
Πρέπει να πεθάνουμε ή να ζήσουμε.
Το ίδιο με το παράλογο: πρέπει ν' αναπνεύσουμε μαζί του,
ν αφομοιώσουμε τα διδάγματά του
και ν ανακαλύψουμε την ουσία τους.
Απ αυτή την άποψη η πιο παράλογη ηδονή
είναι η δημιουργία.
«Τέχνη και μόνο τέχνη» λέει ο Νίτσε,
«έχουμε την τέχνη για να μην πεθάνουμε απ΄ την αλήθεια».
από τον Αλπέρ Καμύ
στο Δοκίμιο πάνω στο παράλογο
Ο μύθος του Σίσυφου
και συγκεκριμένα από: Η παράλογη δημιουργία.
Υ.Γ: έχουμε την τέχνη για να μην πεθάνουμε
από την αλήθεια
και την πλήξη, θα πρόσθετα εγώ.
Έλληνας θα πει δύο και δύο τέσσερα στη γη.
Όχι δύο και δύο είκοσι δύο στον ουρανό.
Έλληνας θα πει να τελείς στους νεκρούς
τις χοές της Ηλέκτρας.
Όχι κεριά στους νεκρόλακκους
και δηνάρια στο σακούλι του τουρκόπαπα.
Έλληνας θα πει να προσκυνάς τακτικά στους Δελφούς
το γνώθι σαυτόν.
Όχι να κάνεις εξομολόγηση στους αγράμματους
πνευματικούς και στους μαύρους ψυχοσώστες.
Έλληνας θα πει να σταθείς μπροστά στη στήλη
του Κεραμεικού και να διαβάσεις το επιτύμβιο:
στάθι και οίκτιρον
Σταμάτα και δάκρυσε, γιατί δεν ζω πια.
Και όχι να σκαλίζεις πάνω σε σταυρούς
κορακίστικα λόγια και νοήματα:
προσδοκώ ανάσταση νεκρών.
Έλληνας θα πει το πρωί να γελάς σαν παιδί.
Το μεσημέρι να κουβεντιάζεις φρόνιμα.
Και το δείλι να δακρύζεις περήφανα.
Και όχι το πρωί να κάνεις μετάνοιες στα τούβλα.
Το μεσημέρι να γίνεσαι φοροφυγάς στο κράτος
και επίτροπος στην ενορία σου.
Και το βράδυ να κρύβεσαι
στην κόχη του φόβου σου,
και να ολολύζεις σαν βερέμης.
Ακόμη και ο Ελύτης, καθώς εγέρασε
το ρίξε στους αγγέλους και στα σουδάρια.
Τι απογοήτεψη!
Έλληνας θα πει όσο ζεις,
να δοξάζεις με τους γείτονες,
τον ήλιο και τον άνθρωπο.
Και να παλεύεις με τους συντρόφους,
τη γη και τη θάλασσα.
Και σαν πεθαίνεις, να μαζεύονται οι φίλοι
γύρω από τη μνήμη σου, να πίνουνε παλιό κρασί
και να σε τραγουδάνε.
ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ
ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ ΛΙΑΝΤΙΝΗ ΓΚΕΜΜΑ
Από έναν βράχο θα σπρώχνουμε αδιάκοπα στο μέλλον
εμείς που αγαπήσαμε τούτη τη «χάρτινη» ζωή
ανεβαίνοντας αργά και σταθερά στην κορυφή
που ουδέποτε θα «κατακτήσουμε»
όχι γιατί δεν είναι εφικτή
αλλά γιατί εμείς δεν το θελήσαμε.
Ναι, εμείς δεν το θελήσαμε
αυτός ο αγώνας να τελειώσει.
Αδιάκοπα θα προχωρούμε
και όχι μόνο σε αυτήν την πρόσκαιρη ζωή
αλλά και στο απώτερο μέλλον
αενάως
διαρκώς και τραγουδώντας
περήφανοι ακολουθώντας
τα βήματα του προπάππου μας, του Σίσυφου
κόντρα στις επιθυμίες των θεών για μεταμέλεια.
Πάν Καρτσωνάκης
Η λέξη «Πανέλληνες»
απαντάται στον Όμηρο (Β530)
για να δηλώσει το σύνολο των Ελλήνων,
αλλά και στον Ησίοδο (Έργα, 528)
και στον Αρχίλοχο (απ. 52).
Ο Απολλόδωρος
Αθηναίος γραμματικός και ιστορικός του 2ου π.Χ. αι.
επιβεβαιώνει τον μύθο του Δευκαλίωνα
και προσθέτει ότι οι Έλληνες εξεδίωξαν τους Πελασγούς
και αναδείχθηκαν σε μεγάλη στρατιωτική δύναμη.
Πριν το 580 π.Χ. μάλιστα, είχε επικρατήσει
και ο όρος «Ελλανοδίκαι» που δήλωνε
τους κριτές των Ολυμπιακών αγώνων,
στους οποίους έπαιρναν μέρος όλα τα αρχαία φύλα
που κατοικούσαν στον Ελλαδικό χώρο.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου