Ο άνεμος με τη βροχή μαλώνουνε στη στέγη
κι εγώ μετράω τη ζωή τι γρήγορα που φεύγει.
Εσύ απ το τηλέφωνο μου λες πως με θυμάσαι
και μ αγαπούσες κάποτε μα τώρα με φοβάσαι.
Με πνίγουν τύψεις και λυγμοί που χασα τη ζωή μου
όταν ακούω τη βροχή να κλαίει στην αυλή μου.
Δεν έχω πρόθεση καμιά για να σε μεταπείσω
ξέρω, αυτό που έγινε δεν θα το ξαναζήσω
κι όπως δε γίνεται ποτέ ο χρόνος να γυρίσει
δε διορθώνεις μια ζωή που έχεις χαραμίσει.
Πάν Καρτσωνάκης
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου