Ο Γιώργος Παπανδρέου είχε μιλήσει
για την επανάσταση του αυτονόητου.
Είχε απόλυτο δίκιο.
Στην θεωρία ο Γιώργος τα πήγαινε καλά.
Στην πράξη υπήρχε πάντα ένα θέμα.
Διότι η επανάσταση αυτή δεν έγινε και το αυτονόητο
είναι ακόμη σε αυτή την χώρα το ζητούμενο.
Έχουμε νόμους που δεν εφαρμόζουμε.
Δίδουμε υποσχέσεις που δεν τηρούμε.
Κάνουμε ό,τι περνάει από το χέρι μας
για να μην αλλάξουμε το παραμικρό.
Δεν θέλουμε να συναντήσουμε το αυτονόητο.
Μοιάζει περισσότερο με απειλή.
Εδώ και τρία χρόνια ζούμε μέσα στον απόλυτο
παραλογισμό. Ξέρουμε τι χρειάζεται να γίνει
για να αλλάξει η ζωή μας προς το καλύτερο, αλλά
δεν θέλουμε να τα κάνουμε. Ξέρουμε ότι
η προηγούμενη πορεία μας οδηγεί στην καταστροφή,
αλλά αυτό ακριβώς δείχνει
να είναι που μας συναρπάζει.
Ακούω διάφορους τεχνοκράτες να μας λένε ότι
έχουμε πετύχει την προσαρμογή μας στα απαιτούμενα
από την τρόικα μέτρα κατά τόσο τοις εκατό.
Ειλικρινά δεν ξέρω τι να υποθέσω.
Είτε οι άνθρωποι αυτοί ζούνε κάπου αλλού,
είτε η προσκόλληση τους στους αριθμούς
έχει αλλοιώσει τον τρόπο με τον οποίο σκέπτονται.
Αγνοούν ότι αυτός ο λαός είναι συχνά
αυτοκαταστροφικός και σίγουρα ατίθασος.
Για να το θέσουμε ορθότερα, είναι κατά κανόνα
τόσο ατίθασος που προτιμά να οδηγηθεί
στην καταστροφή από το να κάνει κάτι
που δεν το πιστεύει.
Ακόμη κι αν αυτό το κάτι είναι το αυτονόητο.
Μπορεί να συμβαίνει κακώς, αλλά συμβαίνει.
Είναι μία πραγματικότητα που δεν μπορούμε
να την αγνοήσουμε. Το ζήτημα, λοιπόν, δεν είναι
να μιλάμε για την επανάσταση του αυτονόητου,
αλλά για την ύπαρξη μιας ηγεσίας
που θα εμπνεύσει τον λαό.
Που θα του δώσει όραμα για το μέλλον.
Μπορεί η κυβέρνηση Σαμαρά να το κάνει;
Μέχρι στιγμής δεν τα έχει καταφέρει
σε αυτό το επίπεδο. Δεν έχει εμπνεύσει,
δεν έχει πείσει τον λαό για ποιόν λόγο θα πρέπει
να κάνει αυτό και όχι εκείνο.
Η πρόθεσή τους είναι σίγουρα διαφορετική,
όπως διαφορετική ήταν και η πρόθεση
του Γιώργου Παπανδρέου. Το κακό είναι ότι όλοι
ξεχνάμε το ότι ο δρόμος για την Κόλαση
είναι στρωμένος με καλές προθέσεις.
Χρόνος, πάντως, δεν υπάρχει.
Ο κ. Σαμαράς θα πρέπει να βρει γρήγορα
την συνταγή της επιτυχίας.
Το κουμπί εκείνο που πατώντας το θα βγει
ένας ολόκληρος λαός από τη μιζέρια του
και θα εργαστεί πάνω σε έναν κοινό σκοπό.
Ίσως θα πρέπει οι επιτελείς του να μελετήσουν
περισσότερο ιστορία.
Και δεν χρειάζεται να φτάσουν στις Θερμοπύλες.
Ίσως είναι αρκετό να σκεφτούν πως πέτυχε
η διοργάνωση των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας.
Τι ήταν εκείνο που κινητοποίησε τα νέα παιδιά
και τα οδήγησε να συμβάλουν τα μέγιστα
έσω του εθελοντισμού. Καλή μελέτη!
Θανάσης Μαυρίδης
thanasis.mavridis@capital.gr
* Αναδημοσίευση από την εφημερίδα "Κεφάλαιο"
της 15ης Δεκεμβρίου
Πηγή:www.capital.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου