Σαν τους ανθούς, οι άνθρωποι, ζούνε για λίγο μόνο
ανθίζουν και μαραίνονται, χαρές γνωρίζουν, πόνο.
Με χρώματα και μ’ ευωδιές γιορτάζουν και χορεύουν
τριγύρω τους οι μέλισσες την γύρη σαν μαζεύουν.
Όμως εσύ δεν πρόλαβες και τώρα πας ν’ ανθίσεις
και όμως επιπόλαια τον κόσμο θες ν’ αφήσεις.
Δες, η ζωή, επιστροφής, διαδρομή δεν έχει
σαν το νερό μία φορά μες’ το ποτάμι τρέχει.
Στον ουρανό κάθε στιγμή, γεννιόνται και πεθαίνουν
αστέρια που αιώνια, ούτε κι αυτά δεν μένουν.
Πάν Καρτσωνάκης
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου