Ήθελα πάντα να σου πω, τι ένοιωθα κι ωστόσο
θα ‘ταν ανόητο γι αυτό κουβέντα δεν σου είπα.
Όσες λεξούλες όμορφες να σου ‘λεγα εις μάτην
σαν σύννεφα στον άνεμο, θα σκόρπιζαν εντέλει.
Μας τραγουδά, ο άνεμος κι εμείς δεν λέμε λέξη
μόνο κοιτάζεις, μ’ απλανές το βλέμμα, το φλιτζάνι
λες και διαβάζεις στον καφέ τι λεν τα κατακάθια
για το παρόν, το παρελθόν αλλά και για το μέλλον.
Σαν έτοιμος από καιρό που ‘γραψε κι ο Καβάφης
σ’ αποχαιρέτησα βουβά και δίχως να δακρύσω.
Πάν Καρτσωνάκης
3 σχόλια :
Μπράβο καλέ μου φίλε! Πολλά μπράβο με την καρδιά μου! Πάρα πολύ όμορφο, τρυφερό, συναισθηματικό και ανθρώπινο. Τελικά η ποίησή σου δείχνει λεπτότητα.
Καλή σου βδομάδα.
Σε ευχαριστώ, για τα καλά σου λόγια φίλε Γιάννη.
Καλό μας ξημέρωμα φίλε Γιάννη
Δημοσίευση σχολίου