Ήταν μία από τις χειρότερες εποχές
της σύγχρονης ιστορίας μας.
Αμέσως μετά τον εμφύλιο .
Χρόνια δύσκολα και καταστρεπτικά για τη χώρα .
Μια χώρα που σε μία δεκαετία είχε χάσει
σχεδόν τα πάντα
αλλά κυρίως την ψυχή της.
Τα μισά παιδιά της στο χώμα, την εξορία ή τη φυλακή.
Κάποιοι, οι πιο τυχεροί, είχαν αυτοεξοριστεί.
Αυτός, ήταν καταδικασμένος σε θάνατο,
με την κατηγορία της κατασκοπείας.
Μέρα με τη μέρα υπήρχε περίπτωση
να οδηγηθεί στον τόπο της εκτέλεσης.
Ένας από τους δεσμοφύλακες, του είχε δώσει
ένα λευκό επιστολόχαρτο
για την περίπτωση που ήθελε να γράψει κάτι
σαν αποχαιρετιστήριο γράμμα στους δικούς του,
στην σύντροφό του
ή και κάτι για το γιο του που ήταν μωρό ακόμη.
Ένα γράμμα που ο δεσμοφύλακας, του είχε υποσχεθεί
στο λόγο της αντρικής του τιμής
ότι θα το παρέδιδε προσωπικά στην σύντροφό του.
Πράγματι όταν μια μέρα, χαράματα τον οδήγησαν
στον τόπο όπου και τον εκτέλεσαν
αυτός κατάφερε να βάλει
στην τσέπη του δεσμοφύλακά του
αυτό το κομμάτι χαρτί χιλιοτσαλακωμένο .
Όταν όμως, μετά το τέλος της βάρδιας του,
στο σπίτι του ο δεσμοφύλακας
το έβγαλε και το ξεδίπλωσε
με έκπληξη διαπίστωσε ότι ήταν λευκό.
Ένα λευκό κομμάτι χαρτί.
Τρόμαξε.
Αβάσταχτο το μέγεθος της ευθύνης να το παραδώσει.
Μήπως ήταν κάποιος μυστικός κώδικας;
Να το παραδώσει στην υπηρεσία του, ούτε λόγος.
Θα εύρισκε τον μπελά του και μόνο από το γεγονός
ότι δίχως να τους ενημερώσει,
πήρε πρωτοβουλία για κάτι τέτοιο.
Σίγουρα θα έβρισκε τον μπελά του και ίσως να κέρδιζε
και τίποτε διακοπές σε κανένα ερημονήσι φυλακή.
Να το σχίσει πάλι δεν του πήγαινε η καρδιά.
Ήταν άνδρας και είχε δώσει το λόγο της τιμής του.
Τελικά αποφάσισε να το κρύψει καλά
και να το παραδώσει
όταν και αν οι περιστάσεις το επέτρεπαν
σε κάποιον από τους φυσικούς αποδέκτες
της επιστολής έστω και μετά από κάποια χρόνια.
Δεν το κατάφερα ποτέ, μου ομολόγησε κάποτε
με πολύ πίκρα στη φωνή του είναι η αλήθεια.
- Δεν τα κατάφερα.
Ήταν ένας απλός άνθρωπος, χωριατόπουλο,
που μέσα στη δίνη εκείνων των θλιβερών
για τη χώρα μας χρόνων
βρέθηκε αμούστακο παιδί ακόμη και δίχως να ξέρει
το πώς και το γιατί να είναι δεσμοφύλακας
στη φυλακή που έλαβε χώρα και το γεγονός
που σας περιέγραψα, έτσι ακριβώς όπως
μου το είχε κάποτε αφηγηθεί .
-Το χαρτί τι το έκανες τελικά,
τον είχα ρωτήσει θυμάμαι.
- Το έχασα σε κάποια από τις μετακομίσεις μου
λίγο μετά το γάμο μου έτσι καθώς,
μην έχοντας δικό μας σπίτι,
κάναμε συχνές μετακομίσεις
και μέχρι να αποκτήσουμε δικό μας
είχαμε κάνει πέντε παρακαλώ.
Τώρα θα μου πείτε γιατί σας τα γράφω όλα αυτά.
Δεν υπάρχει λόγος ιδιαίτερος παρά μόνο ένας.
Μπορείς να πεις πάρα πολλά, όπως έκανα εγώ
τώρα μόλις, δίχως στην ουσία να πεις τίποτε
και μπορείς να μην πεις τίποτε
και όμως στην ουσία να έχεις πει πάρα πολλά.
Ένα λευκό κομμάτι χαρτί, που όμως
είχε γράψει πάνω του μία από τις σελίδες
της σύγχρονης ιστορίας μας.
Τάκης Καρτσωνάκης
Υ.Γ:Αυτό το κείμενο, της ανάρτησής μου, αφιερώνω
στην σημερινή Παγκόσμια ημέρα της ποίησης.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου