Νερό στον μύλο
Του Χρήστου Χωμενίδη
Οι πανεπιστημιακές βιβλιοθήκες δεν είναι καφενεία,
να στήνεις τραπεζοκαθίσματα και να σερβίρεις αφεψήματα.
Προγραμματίζονται, σχεδιάζονται,
δημιουργούνται επί χρόνια. Απαιτούν ειδικές μελέτες.
Η κυβέρνηση, που μετράει μόλις από το 2019, πώς είναι δυνατόν
να τις υπερασπίζεται ειλικρινά, αφού δεν αποτελούν δικά της έργα;
Λειτουργεί καθαρά επικοινωνιακά.
Με πρόσχημα την προστασία των βιβλιοθηκών στέλνει τα ΜΑΤ στις σχολές,
να βιαιοπραγούν, να δέρνουν, να σακατεύουν τα παιδιά μας…
Τάδε έφη ο κύριος Αντώνης Λιάκος, ομότιμος καθηγητής της Ιστορίας,
στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ.
Η κυρία Έλενα Ακρίτα τον υπερφαλαγγίζει.
"Τι ψήφισες, Κυρπαντελή Ζυμαροκώλη μου;" ρωτάει οργίλη.
"Εσένα λέω. Εσένα που όταν το παλικάρι έπεσε αιμόφυρτο στο Αριστοτέλειο
στη Θεσσαλονίκη, χειροκροτούσες και αποθέωνες.
Κι αν το είχαν σκοτώσει, ακόμα πιο πολύ θα χαιρόσουν.
Τη Χούντα θέλεις Κυρπαντελή μου.
Τη Χούντα νοσταλγείς... Ρουφιάνος. Βασανιστής. Δωσίλογος. Λαδέμπορας.
Χίτης…" και τα λοιπά και τα λοιπά - όλες οι κακές λέξεις κατά παράταξιν,
όπως τα νήπια που κοπρολαλούν για να τους δώσουν σημασία
ή οι μοναχικές κυρίες που βγαίνουν στα μπαλκονάκια τους -όχι στη Φιλοθέη,
στην Κυψέλη-, ηχείο ο φωταγωγός δυναμώνει τις τσιρίδες τους
και τις ανακατεύει με οσμές φαγητών, κάποια γειτόνισσα φωνάζει
"σκάσε επιτέλους!", ανάβει ο καβγάς, εκτονώνεται η υπαρξιακή πίκρα
με όρους παλιάς ελληνικής ταινίας ή κομέντια ντελ άρτε,
θα πάνε όλοι κάπως πιο ήρεμοι για ύπνο…
Σπουδαία τα λάχανα, θα μού πείτε. Καθένας κινδυνεύει -στην έβδομη,
στην όγδοη δεκαετία της ζωής του- να περάσει μια δεύτερη εφηβεία.
"Η αλήθεια είναι στους Σεξ Πίστολς!" να ουρλιάζει, ή "στο Κουκουέ!",
στο νεοσταλινικό ΚΚΕ, το οποίο επιμένει να κρεμάει πανώ στην Ακρόπολη,
σε ακατανόητα αγγλικά, απευθυνόμενο προφανώς και στους τουρίστες…
Το σημαντικό είναι ότι η ελληνική κοινωνία, στη μεγάλη της πλειονότητα,
σε ποσοστό 60,5%, συμφωνεί με την ίδρυση πανεπιστημιακής αστυνομίας.
Ακόμα δε και το 38,3% των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ τάσσεται υπέρ της.
Άλλου έγκειται το πρόβλημα. Πως τη ρητορική του κυρίου Λιάκου
και της κυρίας Ακρίτα την υιοθετεί το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Αντί να εγκύπτει στα κοινωνικά και οικονομικά δεινά, να τα επεξεργάζεται
με σημερινούς όρους και να προτείνει ευφάνταστες λύσεις,
μένει προσκολημμένο στον πιο έωλο, πιο στείρο λαϊκισμό.
"Δεν έφερε η κρίση τα μνημόνια, τα μνημόνια έφεραν την κρίση!"
ισχυριζόταν προ δεκαετίας κι έτσι εκτινάχθηκε
κι έγινε από μικρό κόμμα, κυβέρνηση.
Την ίδια συνταγή, πασχίζει εμμονικά να επαναλάβει.
Συνδέει τα "golden boys” με τις ιλιγγιώδεις αυξήσεις στην τιμή τού ρεύματος,
λες και οι λογαριασμοί της ΔΕΗ δεν φουσκώνουν εξαιτίας της ενεργειακής
κρίσης -και της πανευρωπαϊκά αμήχανης αντιμετώπισής της- μα επειδή
πληρώνουμε τον διευθύνοντα συμβούλο της.
(Σάμπως θα έβρισκες μάνατζερ της προκοπής να την αναλάβει
με αποδοχές δημοσίου υπαλλήλου...)
Κατακεραυνώνει την αποστολή μερικών όπλων στην Ουκρανία,
υπονοώντας πως αν παριστάναμε τους επιτήδειους ουδέτερους, θα είχαμε
εξαιρεθεί από την οργή και τα αντίμετρα του Πούτιν στις δυτικές κυρώσεις.
Θρηνεί επειδή και φέτος θα αποκλειστούν από την τριτοβάθμια εκπαίδευση
μερικές χιλιάδες υποψήφιοι, εκείνοι δηλαδή που δεν θα συγκεντρώσουν
στις Πανελλαδικές ούτε καν τη βάση.
"Τι θα απογίνουν αυτά τα παιδιά;" κλαυθμηρίζει.
"Θα καταλήξουν στα ιδιωτικά κολλέγια!"
Και δεν τολμάει να αρθρώσει ότι η ορθή κατεύθυνση είναι η ριζική αναβάθμιση
των επαγγελματικών λυκείων, ώστε αντί για αμήχανους
πτυχιούχους -δήθεν επιστήμονες-, να αποκτήσουμε επιτέλους άρτια
καταρτισμένους "blue collars”, οι οποίοι προφανώς θα αμείβονται καλύτερα.
Εδώ και τρία σχεδόν χρόνια, ο ΣΥΡΙΖΑ αυτοϋπομονομεύεται.
Με την επαμφοτερίζουσα στάση κατά τους εμβολιασμούς
και απέναντι στο Ουκρανικό.
Με την πολιτική "η τρίχα, τριχιά", με το να βγάζει αφρούς με το παραμικρό
κυβερνητικό στραβοπάτημα. Αρνούμενος διαρρήδην και τις κινήσεις
τού πρωθυπουργού οι οποίες παγκοίνως ομολογούνται ως επιτυχείς,
την επίσκεψη του λόγου χάριν στην Αμερική. Αποτέλεσμα;
Δύο φιλολαϊκά μέτρα να ανακοινώσει ο Κυριάκος Μητσοτάκης,
ευθύς η ψαλίδα ξανανοίγει, η δημοσκοπική διαφορά γίνεται πάλι διψήφια.
Και ο ΣΥΡΙΖΑ παραμένει καθηλωμένος λίγο πάνω από το 20%.
Μετράει και ξαναμετράει τις δυνάμεις του, τις παρατάσσει,
τις αναδιατάσσει, τις κανακεύει, στον καθρέφτη του
κοιτιέται και μονάχος του αγαπιέται…
Η πραγματικότητα είναι γκρίζα. Δεν είναι όμως μαύρη.
Διεκτραγωδώντας την εμμονικά, καταλήγεις να ηχείς σαν τα κλαψιάρικα
εκείνα τραγούδια του μεγάλου Στέλιου Καζαντζίδη.
"Απ’τις πολλές καταστροφές τα έχω πιά χαμένα και μοναχά ο θάνατος
απέμεινε για μένα…" Την εποχή που ο Μίκης Θεοδωράκης άνοιγε διάπλατα
τα παράθυρα της ελπίδας. "Εμείς θα ζήσουμε κι ας είμαστε φτωχοί!"
Πριν από λίγους μήνες θα έλεγα πως ο ΣΥΡΙΖΑ ρίχνει νερό
στον μύλο της Νέας Δημοκρατίας. Σήμερα δεν θα απέκλεια
καθόλου τυχερός μυλωνάς να αποδειχθεί το ΠΑΣΟΚ.
* Ο κ. Χρήστος Χωμενίδης είναι συγγραφέας
Ποια είναι η γνώμη σας;
Όλα τα άρθρα δεν είναι απαραίτητο
να εκφράζουν πάντοτε και την δική μας άποψη
αλλά τα δημοσιοποιούμε για να γίνουν
αφορμή για διάλογο.
Αυτό τουλάχιστον επιθυμούμε,
Έναν γόνιμο διάλογο, με επιχειρήματα όμως.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου