Σκεφτείτε, τις περιπτώσεις του Μπιλ Γκέϊτς
(της Microsoft), του μεγαλο-επενδυτή Γουόρν Μπαφετ
ή του μακαρίτη Στηβ Τζόμπς (της Αpple).
Πρόκειται για τρείς αυτοδημιούργητους ιδιοφυείς ανθρώπους που ξεκίνησαν
από χαμηλά και μέσα σε μερικές δεκαετίες, όχι μόνον έγιναν πάμπλουτοι
(οι δύο στους τρεις είναι οι πλουσιότεροι άνθρωποι διεθνώς), αλλά άλλαξαν
δραστικά την τεχνολογία, την παραγωγή και την ανάπτυξη σε παγκόσμια κλίμακα.
Αν όταν ήταν νέοι τους υποχρέωνες να γίνουν δημόσιοι υπάλληλοι, ας πούμε,
ή να ασχοληθούν με την Εστίαση, ή να γίνουν φαρμακοποιοί, ή γιατροί του ΕΣΥ
ή υδραυλικοί, πιθανότατα δεν θα τα κατάφερναν και τόσο καλά.
Και δεν θα τους μαθαίναμε ποτέ…
Αν οι άνθρωποι αυτοί γεννιούνταν στην Ελλάδα – και παρέμεναν, ως το τέλος εδώ,
πιθανόν δεν θα τους ήξερε ούτε η μάνα τους.
Σκεφτείτε: οι άνθρωποι που άλλαξαν τα πάντα στον πλανήτη μέσα σε λίγες δεκαετίες,
εδώ δεν θα μπορούσαν να ανασάνουν, να προκόψουν να δημιουργήσουν,
να ξεπεταχτούν…
Πόσα τέτοια – ή αντίστοιχα - ταλέντα άραγε, χαραμίστηκαν στην Ελλάδα
τα τελευταία χρόνια;
Δεν θα το μάθουμε ποτέ...
Σημασία λοιπόν, έχει να δίνουμε την ευκαιρία στον καθένα να κάνει αυτό
στο οποίο είναι καλύτερος και να πηγαίνει όσο πιο μακριά του επιτρέπει
το ταλέντο του και η σκληρή δουλειά του.
Γιατί όλοι αυτοί οι «μεγάλοι», εκτός από το ταλέντο που είχαν, έβαλαν
και πολύ δουλειά, είχαν και αφοσίωση και πείσμα και μάθαιναν από τα λάθη τους…
Εδώ λοιπόν, έχουμε δυο μεγάλα προβλήματα:
Πρώτο πρόβλημα: δεν δίνουμε στους ανθρώπους μας, ιδιαίτερα
στους νέους ανθρώπους μας ευκαιρίες να αξιοποιήσουν τα ταλέντα τους.
Και καταλήγουν σε τρείς βασικές επιλογές:
-είτε να «χωθούν» στο δημόσιο,
-είτε να γίνουν «αυταπασχολούμενοι» κάθε είδους
(όπου ισχύει «το δούλεψε να φας και… κλέψε να ’χεις»),
-είτε να φύγουν στο εξωτερικό…
Δεύτερο πρόβλημα: όσοι αντιλαμβάνονται αυτό το ασφυκτικό πλαίσιο
που πνίγει τις ζωές και τις προοπτικές των ανθρώπων μας και θέλουν
να το αλλάξουν, έχουν, ωστόσο, πλήρη αδυναμία να καταλάβουν το πρόβλημά:
είναι μπερδεμένοι, διχασμένοι, ενίοτε και τρομοκρατημένοι...
Καταλαβαίνουν ότι χρειάζονται μεταρρυθμίσεις – εδώ συμφωνούμε σχεδόν όλοι…
Κι έχουμε γύρω μας πολλαπλά παραδείγματα, επιτυχημένων
μεταρρυθμίσεων – παλαιότερων και πρόσφατων - σε χώρες που ήταν «πίσω μας»
(ενίοτε και πολύ πίσω μας) και μέσα σε λίγα χρόνια
βρέθηκαν «μπροστά μας» (συχνά και πολύ μπροστά μας).
Η Ιρλανδία στο παρελθόν, η Φιλανδία πιο πρόσφατα, η Εσθονία, η Σλοβακία
και η Εσθονία πολύ τελευταία, το Ισραήλ και δεκάδες ακόμα τέτοια παραδείγματα…
Ακόμα και η Κύπρος, για να μη πάμε μακριά…
Χώρες μικρότερες από μας, με λιγότερα συγκριτικά πλεονεκτήματα
απ’ ό,τι η Ελλάδα, σε λιγότερο κρίσιμη γεωπολιτικά θέση, και συχνά υπό πολύ
πιο αντίξοες συνθήκες, κατάφεραν μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα
τεράστια άλματα.
Δεν χρειάζεται, λοιπόν, να «ανακαλύψουμε» από την αρχή την… «πυρίτιδα».
Έχουμε πολλά παραδείγματα γύρω μας, να διδαχθούμε απ’ αυτά,
να τα αντιγράψουμε να τα προσαρμόσουμε στα δικά μας.
Κι όμως δεν το κάνουμε…
Δεν μπορούμε εδώ και δεκαετίες να καταργήσουμε τη συνταγματική απαγόρευση
των Ιδιωτικών Πανεπιστημίων!
Κύριε των Δυνάμεων…
Η Ελλάδα ήταν μέχρι πριν πέντε χρόνια, μια από τις τέσσερις πιο …
...........οπισθοδρομικές χώρες στον κόσμο,
που δεν επέτρεπαν ιδιωτικά πανεπιστήμια:
Οι άλλες τρείς ήταν η Κούβα το Μπελίζ και η Βόρεια Κορέα…
Τώρα οι άλλες τρείς επέτρεψαν ιδιωτικά Πανεπιστήμια!
Και η Ελλάδα έμεινε μόνη της, με αυτό το θλιβερό «προνόμιο»…
Ναι σίγουρα δεν είναι αυτό το μόνο σύμπτωμα της υπανάπτυξής μας.
Δεν είναι καν το κύριο…
Αλλά είναι εντελώς αποκαλυπτικό της «καφρίλας» που επικρατεί,
σε ένα λαό - κατά τα άλλα - ιδιαίτερα ευφυή και εξαιρετικά εύστροφο
και δημιουργικό (όταν βγαίνει εκτός συνόρων – και μόνο!)
Ενδεικτικά το αναφέρω, λοιπόν, το παράδειγμα των ιδιωτικών πανεπιστημίων.
Γιατί είναι αποκαλυπτικό της «καφρίλας»!
Ας εξετάσουμε λίγο πιο αναλυτικά αυτή την «καφρίλα»:
Έχει συνήθως τρείς διαστάσεις:
--Πρώτον, εκφράζει την αντίσταση κλειστών συντεχνιακών συμφερόντων,
που δεν θέλουν να ανοίξει η οικονομία, να δοκιμαστούν νέα πράγματα,
να ξεκινήσουν νέες δραστηριότητες, να δοκιμαστούν νέα προϊόντα,
να αναδειχθούν νέοι «παίχτες» και να αλλάξει το «παιγνίδι» συνολικά.
Μιλάμε για καινοτομία, αλλά είμαστε η πιο εχθρική χώρα σε κάθε καινοτομία.
Πολύ πιο εχθρική πια και από την «καθυστερημένη» Τουρκία!
Η οποία τώρα «σκίζει» – υπό καθεστώς ουσιαστικά μετριοπαθώς… ισλαμιστικό πλέον!
Και τα πάει πολύ καλύτερα απ’ ό,τι τα πήγαινε επί των secular
(αυστηρά κοσμικών) Κεμαλικών…
Πρώτον λοιπόν, οι συντεχνίες, τα μεγάλα τζάκια, τα εγκαθιδρυμένα καρτέλ
και τα ολιγοπώλια, δεν αφήνουν τίποτε να φυτρώσει…
--Δεύτερον, καλύπτουν αυτή την ακραία αντιδραστική (όχι απλώς «συντηρητική»)
στάση τους, πίσω… από αριστερά ιδεολογήματα και αριστερόστροφες εμμονές.
Δεν επιτρέπουν τα ιδιωτικά πανεπιστήμια, λέει, για να προστατέψουν
«το… δικαίωμα των φτωχών στη μόρφωση»!
Και συνεχώς διαλύουν τα δημόσια πανεπιστήμια, που έχουν καταντήσει πλέον
χώροι «ασυλίας» εγκληματικών δραστηριοτήτων
(λαθρεμπορίου ναρκωτικών, τρομοκρατίας κλπ.).
Η Ελλάδα, η 52η χώρα στον κόσμο από πλευράς κατά κεφαλήν εισοδήματος σήμερα
(πριν δέκα χρόνια βρισκόμασταν στην 28 θέση!), δεν έχει κανένα πανεπιστήμιό της
ανάμεσα στα 350 καλύτερα του κόσμου!
(Και μόνο δύο στα…500 καλύτερα του κόσμου!)
Σας φαίνεται «φυσιολογικό» αυτό;
Η γραφειοκρατία της και η φορολογία της κυνηγούν κάθε εγχώρια οικονομική
δραστηριότητα.
Όχι μόνο δεν γίνονται επενδύσεις, αλλά κάθε χρόνο η από-επένδυση
(δηλαδή η διαφορά ανάμεσα στη δημιουργία «παγίου κεφαλαίου» και «αποσβέσεων»)
ξεπερνά τα 10 δισεκατομμύρια!
Οι Έλληνες επιχειρηματίες φεύγουν και οι ξένοι δεν πλησιάζουν!
Κι αν κανείς διανοηθεί να μιλήσει για μείωση του αδηφάγου δημόσιου,
ώστε να μειωθεί και η φορολογία και η γραφειοκρατία, του κατακεραυνώνουν
αμέσως ότι είναι… «νεοφιλελεύθερος» και θέλει να φέρει τον…
......«εργασιακό μεσαίωνα» του «αδίστακτου ιδιωτικού τομέα»…
Άλλη αριστερή παπαριά κι αυτή!
Ποιόν «εργασιακό μεσαίωνα» παιδιά;
Την ανεργία θέλουμε να πολεμήσουμε.
Θέσεις εργασίας – υγιείς και βιώσιμες – θέλουμε να δημιουργήσουμε,
όπως έκανε η Κύπρος και η Εσθονία.
Επενδύσεις θέλουμε να φέρουμε, όπως έκανε η Ιρλανδία, η Φιλανδία και το Ισραήλ.
Δεύτερο λοιπόν, οι αριστερές εμμονές που μπετονάρουν
την αντίσταση σε κάθε αλλαγή…
--Τρίτον, οι «πολιτικώς ορθοί» ψευδο-μεταρρυθμιστικοί «περισπασμοί»:
Για να μη ασχοληθούμε με τις πραγματικές μεταρρυθμίσεις που χρειάζεται
επειγόντως ο τόπος, προβάλλονται κατά καιρούς διάφορες «κορεκτίλες», ως ψευδομεταρρυθμίσεις:
Για παράδειγμα το… «ουδετερόθρησκο» κράτος, δηλαδή να καταργηθεί
η ιστορική σχέση Ορθοδοξίας και Ελληνικού κράτους,
όπως προβλέπεται στο Σύνταγμα.
Ή – ακόμα πιο χαρακτηριστικό – η «αλλαγή φύλου στις ταυτότητες»…
Ή η τεκνοθεσία παιδιών σε ομοφυλόφιλα ζευγάρια!
Αυτά προβάλλονται ως, δήθεν «σύγχρονες»
και τάχα μου «προοδευτικές» μεταρρυθμίσεις;
Από ποιους;
Από αυτούς που δεν επιτρέπουν ιδιωτικά πανεπιστήμια, από αυτούς
που φορολογούν τους αυτό-απασχολούμενους ή τους μικρομεσαίους με το 70%
ή το 80% ή και το 102% του τζίρου τους (μαζί με τις ασφαλιστικές εισφορές)!
Τι λέτε παιδιά; Σοβαρά;
Η Ιρλανδία είναι πολύ αυστηρή Καθολική χώρα και – παρ’ όλα αυτά αναπτυξιακά
καλπάζει!
Η Τουρκία αναπτύχθηκε ιλιγγιωδώς όταν στράφηκε
στον ισλαμισμό του Ερντογάν - πολύ περισσότερο απ’ ό,τι όταν
ήταν υπό το «κοσμικό» καθεστώς των Κεμαλικών.
Και η Αλβανία του Χότζα, όταν ήταν επίσημα «αθεϊκό κράτος»,
ήταν υπόδειγμα οικονομικής καθίζησης και υπανάπτυξης!
Η Ορθοδοξία σας «έφταιξε» που δεν επιτρέπετε ιδιωτικά πανεπιστήμια,
που φορολογείτε μέχρι αφανισμού τα πάντα και δεν αφήνετε να μειωθεί
ο γιγαντιαίος Δημόσιος Γαργαντούας;
Αυτές είναι οι τρείς κύριες διαστάσεις της κυρίαρχης ελληνικής «καφρίλας»:
Ιδιοτέλειες κλειστών συντεχνιών, μεγάλων τζακιών, αμαρτωλών
διαπλεκομένων συμφερόντων και προνομιούχων ολιγοπωλίων,
χρησιμοποιούν ψευδεπίγραφα επιχειρήματα αριστερής κοπής
για να ματαιώσουν μεταρρυθμίσεις, να τρομοκρατήσουν και να απαξιώσουν
κάθε προσπάθεια φιλελεύθερου ανοίγματος της κοινωνίας, κι όταν δεν μπορούν
να κάνουν αλλιώς, πετάνε και κάποιες ψευτοφιλελεύθερες (φιλελεφτ)
«μεταρρυθμίσεις», που απευθύνονται σε περιθωριακά ακροατήρια
ή αφορούν σε ανύπαρκτα προβλήματα…
--Οι αριστεροί κατά κανόνα τσιμπάνε σαν χάνοι.
(Το ΚΚΕ, παρ’ ό,τι στην κοσμάρα του, είναι εξαίρεση σ’ αυτό).
--Κάποιοι «φιλελέφτ» τσιμπάνε κι αυτοί σαν χάνοι.
(Το «Ποτάμι» είναι εντελώς αντιπροσωπευτικό πλέον του τι ΔΕΝ είναι
και ΔΕΝ μπορεί να είναι «μεταρρυθμιστικό κίνημα).
--Και οι υπόλοιποι - πολλοί περισσότεροι ασφαλώς – μένουν αμήχανοι,
γιατί δεν τολμάνε ούτε να αντιδράσουν, ούτε να συσπειρωθούν, ούτε να πάρουν
στο κυνήγι τους «δεινόσαυρους της καφρίλας»…
Για να μη τους πουν «δεξιούς» ή «νεοφιλελεύθερους» - ή και τα δύο…
Θανάσης Κ.
Απαραίτητη διευκρίνηση:
Τα άρθρα γνώμης που δημοσιοποιώ δεν εκφράζουν
απαραίτητα και την δική μας γνώμη αλλά
τα δημοσιοποιούμε για να γίνουν αφορμή
για διάλογο και μόνο.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου