Δεν περνάει σχεδόν ούτε μέρα που η επικαιρότητα να μην κατακλύζεται
από μια ή περισσότερες κυβερνητικές ανακολουθίες.
Είναι τόσο συχνές οι ασυνέπειες των οποίων γινόμαστε μάρτυρες
που είναι απορίας άξιο αν υπάρχει έστω και μια μικρή ή μεγαλύτερη εξαγγελία
των κυβερνώντων που να έχει εκπληρωθεί.
Τι να θυμηθεί και τι να ξεχάσει κανείς;
Να θυμηθεί τα όσα ισχυριζόταν ο νυν πρωθυπουργός
για την ενοικίαση γαλλικών φρεγατών;
Ή να ξεχάσει τον κόσμο που χάλαγαν ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας
και οι συν αυτώ όταν υπό πολύ καλύτερους όρους επιχειρήθηκε να μεταβιβαστεί
πριν από λίγα χρόνια ένα μέρος της τότε κραταιάς ακόμη ΔΕΗ;
Και δεν είναι μόνον αυτά.
Το μικρό πλεόνασμα που έβγαλε η προηγούμενη κυβέρνηση ήταν «ματωμένο»,
ενώ το πολλαπλάσιο υπερπλεόνασμα που από άστοχη υπερφορολόγηση
προέκυψε επί των ημερών των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ θεωρείται «επιτυχία»
και πιστώνεται στην «υπεραπόδοση» της οικονομίας η οποία συμβαίνει
να παρουσιάζει τη μικρότερη μεγέθυνση σε όλη την Ευρώπη.
Ο κατάλογος με τις κραυγαλέες περιπτώσεις που διαπιστώνεται διάσταση λόγων
και έργων είναι ατελείωτος. Και επεκτείνεται σε όλους τους τομείς της δημόσιας ζωής.
Από τον ΕΝΦΙΑ που θα καταργούνταν και τη σεισάχθεια, που τόσοι αφελείς
περίμεναν αλλά τώρα αντιμετωπίζουν το φάσμα των πλειστηριασμών
ή βλέπουν να τους κατάσχονται οι λογαριασμοί, έως τον διαχωρισμό Κράτους
και Εκκλησίας και τους ξένους που θα μας παρακαλούσαν
να μας δανείσουν μόλις σκίζαμε το Μνημόνιο.
Από τις συντάξεις και τον κατώτατο μισθό που θα επανέρχονταν
έως την «ανακάλυψη» ότι… υπάρχουν θαλάσσια σύνορα
και τα εξευτελιστικά «ναι σε όλα» που υποχρεώνονται να πουν οι διαφωνούντες
κυβερνητικοί βουλευτές για να μην κινδυνέψει η καρέκλα τους.
Οι πρόσφυγες και οι μετανάστες οι οποίοι, όπως κατήγγειλαν, εμποδίζονταν
από τον φράκτη του Έβρου και έπρεπε να ανοίξουν τα σύνορα
για να κατευθυνθεί ο καθένας όπου ήθελε, τώρα δεινοπαθούν εγκλωβισμένοι
στα ελληνικά νησιά όπου ζουν υπό άθλιες συνθήκες τόσο για τους ίδιους
όσο και για τους κατοίκους των περιοχών αυτών.
Τα δικαιώματα όσων είχαν περιοριστεί στην… επαίσχυντη Αμυγδαλέζα
γινόταν πολύ περισσότερο σεβαστά από εκείνα των εγκλείστων στη Μόρια.
Έχουν το θράσος να υποστηρίζουν ότι τα άγρια μνημονιακά τους μέτρα
κράτησαν δήθεν την «κοινωνία όρθια», παραβλέποντας τη συνεχώς
διερυνόμενη φτώχεια, τα απειλούμενα με διάλυση δημόσια νοσοκομεία
και τα κενά στα σχολεία που με έκπληξη διαπίστωσε ο κ. Τσίπρας ότι
δεν καλύφθηκαν μόλις την περασμένη εβδομάδα που πήγε στο Καστελόριζο
και βρέθηκε μια θαρραλέα εκπαιδευτικός για να καταρρίψει
την κυβερνητική προπαγάνδα που ήθελε να λειτουργούν όλα άψογα.
Οι παρελάσεις και οι θρησκευτικές τελετές, με πιο χαρακτηριστική
την απόδοση τιμών στο «Άγιο Φως», που παλαιότερα γινόταν αντικείμενο
χλευασμών από σημερινούς υψηλόβαθμους αξιωματούχους της κυβέρνησης,
τώρα τηρούνται με… ευλάβεια προς χάριν της υποκριτικής ψηφοθηρίας.
Τα ρουσφέτια και ο νεποτισμός με το βόλεμα συγγενών, φίλων και κάθε είδους
κολλητών έχουν, τηρουμένων των αναλογιών της κρίσης, ξεπεράσει κάθε προηγούμενο.
Οι μετακλητοί υπάλληλοι που θα καταργούνταν έχουν αυξηθεί και βρίσκονται
σε επίπεδα που καμία προηγούμενη ομάδα διακυβέρνησης δεν είχε φθάσει.
Τα κυβερνητικά αεροσκάφη, που θα πωλούνταν για να… ξεχρεώσουμε,
κάνουν υπερωρίες και έχουν μετατραπεί σε lear jet που τα χρησιμοποιούν
οι κυβερνητικοί αξιωματούχοι ακόμη και για λόγους προσωπικής
και οικογενειακής αναψυχής.
Οι πολυδιάστατες διεθνείς σχέσεις που θεωρητικά θα ακολουθούσαν
έχουν δώσει τη θέση τους στην εθελόδουλη πρόσδεση στο άρμα
των υπερατλαντικών «συμμάχων» οι οποίοι υπαγορεύουν τη «βούληση»
των κυβερνώντων, επιβάλλοντας τα εξοπλιστικά προγράμματα που θα αποκτήσουμε
και τις υποχωρήσεις τις οποίες θα κάνουμε στο «Μακεδονικό».
Ο υποτιθέμενος πόλεμος κατά της διαπλοκής μορφοποιήθηκε σε προσπάθεια
ποδηγέτησης της ενημέρωσης και εξυπηρέτησης με απροκάλυπτο τρόπο
επιχειρηματικών συμφερόντων που είναι διατεθειμένα να δώσουν γη και ύδωρ
στη κυβερνητική εξουσία.
Εν κρυπτώ και παραβύστω δεν πρέπει ποτέ στο παρελθόν να έχουν μπει
τόσοι πολλοί επιχειρηματίες από την πίσω πόρτα του Μαξίμου.
Το Σύνταγμα, για την τήρηση του οποίου έδιναν όρκους πίστης, υποστηρίζοντας
ότι θα ήταν «κάθε του λέξη», δεν έχει υποστεί τέτοια καταρράκωση
τις τελευταίες δεκαετίες, χάριν κομματικών σκοπιμοτήτων.
Ενώ ποτέ άλλοτε από την εξομάλυνση της πολιτικής ζωής, που ξεκίνησε
με την πτώση της χούντας, δεν έχει παρατηρηθεί τέτοια εχθροπάθεια
για τους πολιτικούς τους αντιπάλους και δεν έχει διανοηθεί
τόσο εξόφθαλμη σκευωρία όπως η μαζική στοχοποίηση με την υπόθεση Novartis.
Επειδή είναι αδύνατο σε ένα κείμενο όπως αυτό να γίνει συστηματική καταγραφή
όλων των ανακολουθιών, θα είχε τεράστιο ενδιαφέρον αν ένας ερευνητικός
οργανισμός που ειδικεύεται στις πολιτικές επιστήμες αναλάμβανε
το τιτάνιο έργο να αποτυπώσει σε έναν ευσύνοπτο τόμο μία προς μία
όλες τις «κωλοτούμπες» τις οποίες άλλοτε με έκπληξη
και άλλοτε με συγκατάβαση βλέπουμε τους τελευταίους σαράντα μήνες
να εκτυλίσσονται μπροστά στα μάτια μας.
Μια τέτοια αποτύπωση θα αποτελούσε σπουδαία παρακαταθήκη
στις μελλοντικές γενιές πολιτικών που θα είχαν, έτσι, ένα μέτρο
για το πως μπορεί κάποιος να λέει τα πάντα, να κάνει τα αντίθετά τους
και να καταφέρνει να πέφτει πάντα έξω.
Αλλά θα ήταν ταυτόχρονα και γενναιόδωρη προσφορά προς όσους
από τους πολίτες εξαπατήθηκαν και πλέον θέλουν να αποφύγουν
τις κακοτοπιές της άμετρης υποσχεσιολογίας.
Γρηγόρης Τζιοβάρας
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου