Κατά τη διάρκεια της ναζιστικής κατοχής
ήταν καπετάνιος μεραρχίας του ΕΛΑΣ
στην Πελοπόννησο και μέλος του Γραφείου
Περιοχής Πελοποννήσου του ΚΚΕ.
Εκεί θα γίνει υπεύθυνος του εντύπου
«Ελεύθερος Μοριάς» και αργότερα του εντύπου
«Ελεύθερη Αχαΐα», με το ψευδώνυμο Πέτρος Φλογαΐτης.
Στον εμφύλιο ήταν πολιτικός επίτροπος
της 10ης μεραρχίας του Δημοκρατικού Στρατού.
Στις σκληρές και καθοριστικές για την εξέλιξη
του εμφυλίου μάχες του Γράμμου, το 1948,
θα τραυματιστεί στο χέρι.
Αργότερα θα βρεθεί με τους άλλους πολιτικούς πρόσφυγες του ΔΣΕ,
στο ματωμένο Μπουλκές της Σερβίας. Εκεί, θα αρχίζει να προετοιμάζει
την επιστροφή του στην Ελλάδα, προκειμένου να αναλάβει ενεργό ρόλο
στην προσπάθεια ανασύνταξης των παράνομων μηχανισμών του ΚΚΕ.
Η πολυπόθητη επιστροφή γίνεται τελικά τον Ιούνιο του 1950.
Περίπου οκτώ μήνες μετά και το επίσημο τέλος του εμφυλίου πολέμου,
ο «Ερρίκος Πανόζ», μπαίνει στην Ελλάδα.
Αυτό ήταν το όνομα που υπήρχε στο πλαστό Αργεντίνικο διαβατήριο
που είχε στην κατοχή του ο Μπελογιάννης.
Αρχικά μένει στο ξενοδοχείο «Μέγα» στην οδό Σταδίου.
Κάνει τις πρώτες επαφές του, αλλάζει ταυτότητα με μια επίσης πλαστή
με ελληνική υπηκοότητα, αλλάζει τόπο διανομής και αρχίζει σταδιακά
να χτίζει ένα παράνομο δίκτυο με μέλη του ΚΚΕ.
Αφίσα με την οποία η Ασφάλεια αναζητούσε πληροφορίες
για τον Μπελογιάννη και την Παππά
Την επομένη συλλαμβάνεται στο ίδιο σπίτι της οδού Πλαπούτα
και η Έλλη Ιωαννίδου Παππά μέλος της Κουμμουνιστικής Οργάνωσης Αθήνας.
Ένα τεράστιο δίκτυο στελεχών του ΚΚΕ άρχισε να ξηλώνεται.
Μέχρι τον Ιανουάριο του 1951 οι συλληφθέντες έχουν φτάσει τους 92!
Οι ασύρματοι, οι δίκες και η υπόθεση Πλουμπίδη
Όταν οι διωκτικές αρχές συνειδητοποιούν ποιον έχουν στα χέρια τους,
του αποδίδουν αμέσως τον αρχηγικό ρόλο σε οποιαδήποτε κίνηση κάνει
το παράνομο ΚΚΕ, οπουδήποτε στην Ελλάδα.
Ο Μπελογιάννης κατηγορείται για παράβαση του Αναγκαστικού Νόμου 509/1947
(περί μέτρων ασφαλείας του Κράτους, του Πολιτεύματος, του Κοινωνικού Καθεστώτος
και προστασίας των ελευθεριών των πολιτών, το οποίο έθετε εκτός νόμου το ΚΚΕ,
το ΕΑΜ και την Εθνική Αλληλεγγύη).
Η πρώτη δίκη θα ξεκινήσει στις 19 Οκτωβρίου του 1951 από το Έκτακτο
Στρατοδικείο Αθηνών, στο Αρσάκειο Δικαστικό Μέγαρο στην οδό Σανταρόζα.
Στρατοδικείο Αθηνών, στο Αρσάκειο Δικαστικό Μέγαρο στην οδό Σανταρόζα.
Ανάμεσα στους στρατοδίκες (που είχαν επιλεχθεί προσεκτικά από τον ΙΔΕΑ)
βρίσκεται και ο μετέπειτα πραξικοπηματίας, Γεώργιος Παπαδόπουλος.
Η δίκη ολοκληρώνεται στις 16 Νοεμβρίου του '51 και καταδικάζει
τον Μπελογιάννη και άλλους 11 κατηγορούμενους σε θάνατο.
Ο τότε πρωθυπουργός Νικόλαος Πλαστήρας δηλώνει ξεκάθαρα πως δεν πρόκειται
να εκτελεστεί κανένας, ωστόσο, τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά όσο φαίνονται.
Η δίκη των κομμουνιστών
Δυο ημέρες πριν βγει η απόφαση, η Ασφάλεια με την βοήθεια των τεχνολογικών
μέσων που διέθετε το αμερικανικό αεροπλανοφόρο «Φραγκλίνος Ρούσβελτ»
που είχε αγκυροβολήσει στον Πειραιά, ανακαλύπτει δυο ασυρμάτους.
Ένας στην Γλυφάδα και ένας στην Καλλιθέα.
Σύμφωνα με τις διωκτικές αρχές οι ασύρματοι αυτοί χρησίμευαν
στην επικοινωνία των εν ελλάδι παράνομων πυρήνων του ΚΚΕ με την ηγεσία
του κόμματος που βρισκόταν στο εξωτερικό.
Ιθύνων νους, θεωρείται ο Μπελογιάννης που μαζί με 28 ακόμα άτομα
κατηγορείται πλέον για κατασκοπεία, με βάση τον μεταξικό νόμο 375/1936.
Την 1η Μαρτίου του 1952 το δικαστήριο καταδικάζει ομόφωνα
τον Νίκο Μπελογιάννη, την Έλλη Παππά, το Νίκο Καλούμενο,
το Δημήτρη Μπάτση, τον Ηλία Αργυριάδη και τον Τάκη Λαζαρίδη σε θάνατο.
Αμέσως μετά την ανακοίνωση της ποινής, ένα άλλο σημαίνον στέλεχος του ΚΚΕ
και καταζητούμενος, ο Νίκος Πλουμπίδης, στέλνει επιστολή στην Ασφάλεια
με την οποία αναλαμβάνει την ευθύνη για τη λειτουργία των ασυρμάτων.
Αναφέρει πως θα παραδοθεί αρκεί να μην οδηγηθεί ο Μπελογιάννης
στο εκτελεστικό απόσπασμα.
Για να μην αμφισβητηθεί η επιστολή, μάλιστα, αφήνει το αποτύπωμά του.
Η κυβέρνηση αρνείται να μπει σε διαπραγματεύσεις
με έναν καταζητούμενο
με έναν καταζητούμενο
κομμουνιστή και δεν αλλάζει την απόφασή της.
Την ίδια ώρα ο Γενικός Γραμματέας του ΚΚΕ,
Νίκος Ζαχαριάδης, από τον ραδιοφωνικό σταθμό
«Ελεύθερη Ελλάδα» που εκπέμπει
από το Βουκουρέστι, χαρακτηρίζει την επιστολή
«μύθευμα της αστυνομίας», καταγγέλλει ως «χαφιέ»
τον Πλουμπίδη και τον διαγράφει.
από το Βουκουρέστι, χαρακτηρίζει την επιστολή
«μύθευμα της αστυνομίας», καταγγέλλει ως «χαφιέ»
τον Πλουμπίδη και τον διαγράφει.
Για την ιστορία και μόνο να αναφερθεί
πως ο Πλουμπίδης συνελήφθη λίγους μήνες
μετά την εκτέλεση Μπελογιάννη.
πως ο Πλουμπίδης συνελήφθη λίγους μήνες
μετά την εκτέλεση Μπελογιάννη.
Εκτελέστηκε δυο χρόνια αργότερα.
Το ΚΚΕ αποκατέστησε τον Πλουμπίδη
λίγο μετά την εκτέλεση του.
λίγο μετά την εκτέλεση του.
Το διεθνές κίνημα αλληλεγγύης
και η κυριακάτικη εκτέλεση.
Ενώ η δίκη του Μπελογιάννη βρισκόταν σε εξέλιξη και κυρίως μετά την έκδοση
της απόφασης, δημιουργήθηκε ένα πρωτοφανές κύμα συμπαράστασης
από μεγάλες προσωπικότητες.
Η κυβέρνηση Πλαστήρα δέχεται πάνω από 250.000 τηλεγραφήματα!
Ο Σαρλ ντε Γκολ, 159 βουλευτές των δύο μεγάλων κομμάτων της Μεγάλης Βρετανίας,
ο Πωλ Ελυάρ, ο Ζαν Κοκτώ, το ζεύγος Κιουρί, ο Αϊνστάιν, ο Ζαν-Πωλ Σαρτρ,
ο Ναζίμ Χικμέτ, ο Πάμπλο Πικάσσο, ο Νερούντα και ο Τσάρλι Τσάπλιν είναι
μερικοί μόνο από τους ανθρώπους που προσπαθούν να σώσουν τον Μπελογιάννη.
Δικό μας σχόλιο:
Το ποιοι "ήθελαν" νεκρό και τον Δημήτρη Μπάση
μπορείτε να το καταλάβετε διαβάζοντας εδώ:
Ότι ο Δημήτρης Μπάτσης εκτελέστηκε πλάι
στο Νίκο Μπελογιάννη δεν ήταν καθόλου τυχαίο.
Τώρα το ποιος "ήθελε" οπωσδήποτε
ήρωα αλλά νεκρό τον Μπελογιάννη......
...........τα συμπεράσματα δικά σας
"Άρμεγε, με τα μάτια του, το φως της οικουμένης".
Αυτός ο στίχος του ποιητή
έρχεται και ξανάρχεται στο μυαλό μου
κάθε φορά που κοιτάζω τη φωτογραφία,
με την οποία πέρασε στην αθανασία
ο Νίκος Μπελογιάννης,
σαν ο άνθρωπος με το γαρύφαλλο.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου