Ο αφορισμός και το τατουάζ του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη...

Τον Ιανουάριο του 1806, δεκαπέντε χρόνια 

πριν την επανάσταση, οι Τούρκοι αποφάσισαν 

να ξεκαθαρίσουν τους λογαριασμούς τους με τους κλέφτες 

της Πελοποννήσου, οι οποίοι είχαν γίνει κράτος εν κράτει. Μεγαλύτερος όλων και πιο ενοχλητικός 

για την Υψηλή Πύλη, ήταν ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης. 

Τον μήνα εκείνο έφθασε στην Τριπολιτσά ο αφορισμός των κλεφτών 

από το Πατριαρχείο, μαζί με ένα σουλτανικό διάταγμα, που διέταζε τον τοπικό

 πληθυσμό, να μη προσφέρει καταφύγιο στους κλέφτες, να μην τους χορηγεί τρόφιμα,

 να διακόψει κάθε σχέση μαζί τους, να τους καταδίδει στις τουρκικές αρχές 

και να ενισχύει τον στρατό, κάθε φορά που θα οργάνωνε επιχειρήσεις εναντίον τους. 

Έτσι, με τη συνδρομή της εκκλησίας και όλων των προκρίτων του Μοριά, 

ο κατατρεγμός εναντίον των κλεφτών έλαβε την αγριότερη μορφή του.

 Ο Κολοκοτρώνης συγκέντρωσε τους περίπου 150 άνδρες του και τους πρότεινε 

να καταφύγουν στη Ζάκυνθο. Μετά την επίμονη άρνησή τους, τους συμβούλευσε 

να σχηματίσουν πέντε ή έξι μπουλούκια, να κρυφτούν, να περιμένουν έως τον Μάρτιο 

να λιώσουν τα χιόνια και τότε να συγκεντρωθούν εκ νέου. Ωστόσο, δεν εισακούσθηκε. 

Οι άνδρες του ήθελαν να αντισταθούν ενωμένοι σε ολόκληρη τη στρατιωτική δύναμη 

του Μοριά, τουρκική και ελληνική. Οι Τούρκοι συνέλαβαν πολλούς Έλληνες, 

υπόπτους για υπόθαλψη των κλεφτών και τους υπέβαλαν σε φρικτά βασανιστήρια.

 Με αυτήν τη μέθοδο τρομοκρατίας, κατάφεραν να εξαναγκάσουν τους ντόπιους

 πληθυσμούς, να καταδιώξουν τους Κολοκοτρωναίους και τους άλλους κλέφτες. 

Κάθε χωριό έγινε και μια θανάσιμη παγίδα.

Τούρκοι και Έλληνες που συνεργάζονταν 

μαζί τους, έστηναν ενέδρες,

 τους συλλάμβαναν και τους οδηγούσαν σιδηροδέσμιους στην Τριπολιτσά. 

Η απομόνωση των κλεφτών στέφθηκε 

από επιτυχία. 

Η οριστική εξολόθρευσή τους ήταν πλέον

 θέμα χρόνου. 

Οι αφορισμένοι Κολοκοτρωναίοι

δεν μπορούσαν να βρουν άσυλο πουθενά.

Το σώμα τους έπρεπε να αυτοδιαλυθεί. 

Χωρίσθηκαν με δάκρυα στα μάτια και με αυτά τα λόγια: 

«Καλή αντάμωση στον άλλο κόσμο». Λίγο καιρό μετά τον χωρισμό, ο δρόμος, 

ο χαραγμένος με αίμα για την κλεφτουριά, έφθασε στο τέλος του. 

Όλοι όσοι χωρίσθηκαν από τον Κολοκοτρώνη, σκοτώθηκαν.

 Η εξόντωση των κλεφταρματολών του Μοριά υπήρξε ολοκληρωτική.

 Οι δυστυχισμένοι ραγιάδες έχαναν τους μοναδικούς φυσικούς τους προστάτες,

 απέναντι στις αυθαιρεσίες της τουρκικής εξουσίας.

 Ο Κολοκοτρώνης στη Ζάκυνθο.

Τελικά ο Κολοκοτρώνης, κάτω από μυθιστορηματικές συνθήκες 

κατάφερε να περάσει στη Ζάκυνθο. 

Η φήμη του όμως, παρέμεινε στην Πελοπόννησο.

 Ο θρύλος του φοβερού κλέφτη, τον οποίο τόσο αποτελεσματικά συντηρούσε 

η λαϊκή φαντασία, προκαλούσε υστερία στις τουρκικές Αρχές. 

Στην Τριπολιτσά, σχεδόν καθημερινά, έφθαναν οι πιο παράξενες και αντιφατικές 

πληροφορίες για τον Κολοκοτρώνη. 

Άλλοι τον έβλεπαν να λεηλατεί, με δεκάδες κλέφτες, τα τουρκικά τσιφλίκια

 και άλλοι διέδιδαν ότι σκοτώθηκε. 

Ο Σουλτάνος τον επικήρυξε και πολλοί εμφανίσθηκαν στις αρχές με κομμένα

 κεφάλια, που υποστήριζαν ότι ήταν του τρομερού αρματολού.

 Άλλωστε, οι Τούρκοι στο διοικητικό κέντρο της Τρίπολης, δεν γνώριζαν

 πως ήταν το πρόσωπό του.

 Γνώριζαν όμως, πως είχε «κεντήσει» στο χέρι του,

 με στίγμα πυρίτιδας, τη χρονολογία γέννησής του. 

Για να σταματήσει η προσπάθεια εξαπάτησης, που μεγέθυνε και τον θρύλο

 του Κολοκοτρώνη, έκοψαν μερικά κεφάλια απατεώνων, που έλεγαν ψέματα 

ότι σκότωσαν τον Θόδωρο Κολοκοτρώνη.

Άλλοι, κάθε τόσο, παρουσίαζαν στον διοικητή του Μοριά κάποιο κομμένο χέρι

 με το συγκεκριμένο σημάδι. Οι Τούρκοι έδιναν υπέρογκη αμοιβή 

και το κρεμούσαν επιδεικτικά στην αγορά, σύντομα όμως μάθαιναν

 πως ο Κολοκοτρώνης ζούσε. 

Τότε, για έναν ολόκληρο χρόνο, πήγαιναν στον διοικητή άλλα κομμένα χέρια. 

Τελικά απελπίστηκαν. 

Δεκαπέντε χρόνια αργότερα, ο Γέρος επέστρεψε στον Μοριά, 

κρατώντας στο κεντημένο χέρι του το φλάμπουρο της Επανάστασης.

 Νίκος Γιαννόπουλος ιστορικός... 

ΠΗΓΗ

Δικό μας σχόλιο:

Μια διόρθωση μόνο.

Δεν θα κουραστώ να γράφω πως το σωστό είναι Κωλοκοτρώνης

και αν κάποιοι αμφισβητούν αυτό που η κακώς εννοούμενη σεμνοτυφία μας

επέβαλε να γράφουμε με όμικρον, δεν έχουν παρά να διαβάσουν

 την βιογραφία του στον Τερτσέτη

και ποιο ήταν το πραγματικό του επώνυμο 

και ότι το Κωλοκοτρώνης δεν ήταν παρά παρατσούκλι.