Όσες φορές, τον άνεμο, ακούω να παλεύει
πάνω στα δέντρα με κλαδιά, φοβάμαι, μ αγριεύει.
Σα δίχτυα είναι τα κλαδιά τον άνεμο κρατάνε
μα τους ξεφεύγει πάντοτε, λυγάνε ή και σπάνε.
Άνεμος ήσουνα κι εγώ σα δέντρο σ αγαπούσα
σαν κλάρες μες τα χέρια μου νόμιζα σε κρατούσα.
Όσες φορές κι αν άκουσα, τον άνεμο να κλαίει
ποτέ δεν τον λυπήθηκα δεν πίστεψα τι λέει.
Όλο για την αγάπη του, μιλά, που έχει χάσει
που έφυγε σα σύννεφο, τον έχει πια ξεχάσει.
Πάν Καρτσωνάκης
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου