Κουρνιάζω μέσα σου σιωπηλός
κι ακούω τους χτύπους της καρδιά σου.
Κουλουριάζομαι σαν έμβρυο
κι ανασαίνω θεσπέσιες ευωδιές
του μυστικού σου κήπου.
Απάνεμο λιμάνι κι αραξοβόλι,
όαση στον άνυδρο κι άγριο κόσμο,
η αγκαλιά σου.
Ολοχρονίς μιαν Άνοιξη.
Μια δροσερή ανάσα ζωής
στην μπόχα που πνίγει τις μίζερες ζωές μας.
Πολύχρωμα παράξενα πουλιά θαρρώ
εκστασιασμένος πως ακούω
και μουσικές εξαίσιες
από αχειροποίητα μουσικά όργανα
που δεν τόλμησε ποτέ
να τ ακουμπήσει ανθρώπινο χέρι.
Πολύτιμα πετράδια, λαμπερά σαν τ' αστέρια
ανακαλύπτω στα λόγια σου
κι εγώ σα φιλάργυρος πειρατής
σχίζω τον χάρτη του θησαυρού
αχαρτογράφητη περιοχή να μείνει
για πάντα η κρυψώνα μου.
Τόσο πολύ ερωτευμένος κι εγωιστής
αποδείχτηκα
που τη φυλακή της μοναξιάς μου τώρα
νοιώθω τόσο μα τόσο οδυνηρή και αδιέξοδη.
Πάν Καρτσωνάκης
1 σχόλιο :
Την καλησπέρα μου Παν στην όμορφη και ποιητική αυτή ανάρτηση....να είσαι καλά και να έχεις μια γόνιμη μέρα.
Δημοσίευση σχολίου