Ο πρωθυπουργός ταξιδεύει στο Κατάρ
να προσελκύσει επενδύσεις στη χώρα.
Το ίδιο έπραττε ο Γιώργος Παπανδρέου
πριν από αυτόν στο Κατάρ και στη Λιβύη του Καντάφι.
Το ίδιο έκανε και ο Ανδρέας με τον Καντάφι
και τους Ρώσους της Αλουμίνας.
Όπως οι Παπανδρέου δεν κατάφεραν να προσελκύσουν
καμιά επένδυση βιώσιμης ανάπτυξης έτσι δεν πρόκειται
να καταφέρει τίποτα και ο Σαμαράς.
Οι βιώσιμες επενδύσεις όταν υπάρχουν
οι προϋποθέσεις έρχονται μόνες τους,
δεν χρειάζονται παρακάλια
ούτε ειδικές ρυθμίσεις.
Όταν το περιβάλλον δεν είναι ευνοϊκό για επενδύσεις
οι πολιτικοί για λόγους εντυπώσεων επιλέγουν
να συνάψουν συμφωνίες έναντι χαριστικών συμβάσεων.
Δεν είναι λίγες μέρες που έγινε γνωστό πως το Κατάρ
απέσυρε το ενδιαφέρον για το Ελληνικό.
Το ενδιαφέρον υπήρχε λόγω υποσχέσεων
της κυβέρνησης ΓΑΠ για διακριτική μεταχείριση
και σκανδαλώδεις ρυθμίσεις.
Επί της ουσίας οι συμφωνίες αυτές ελάχιστα
προσφέρουν στη βιώσιμη οικονομική ανάπτυξη,
συνήθως οι φορολογούμενοι καλούνται να πληρώσουν
και για τους μισθούς των εργαζομένων σε αυτές
τις επιχειρήσεις και για τα κέρδη του επιχειρηματία.
Πάρτε για παράδειγμα τα ναυπηγεία.
Όταν οι Γερμανοί αποφάσισαν να αποχωρήσουν
η τότε κυβέρνηση θορυβημένη από την εικόνα
των δυο χιλιάδων ανέργων έτρεξε να βρει κάποιον
Άραβα επιχειρηματία τον οποίο εμφάνισε σαν σωτήρα.
Αυτό που συνέβη ήταν η παραχώρηση της εταιρείας
σε κάποιον με την συμφωνία πως το πολεμικό
ναυτικό θα αναλάμβανε συγκεκριμένα συμβόλαια.
Όπερ, αντί να προσλάβει τους εργαζόμενους
της ζώνης σε δήμους και δημόσιο όπως έκανε
ο Ανδρέας, τους χρηματοδοτούσε μέσω
των δαπανών του Υπουργείου Άμυνας.
Όταν η ξένη εταιρεία που είχε τα ορυχεία χρυσού
στη Χαλκιδική αποφάσισε να φύγει γιατί δεν έβρισκε
άκρη με την τοπική κοινωνία, μερικές
εκατοντάδες μεταλλωρύχοι
κινδύνεψαν να μείνουν χωρίς δουλειά.
Η τότε κυβέρνηση για να αποφύγει το πολιτικό κόστος
βρήκε άλλους επενδυτές να αναλάβουν την επένδυση
έναντι συμβολικού τιμήματος.
Το αποτέλεσμα ήταν μέρος της τοπικής κοινωνίας
να συνεχίζει να αντιδρά και να έχει επιπλέον
και το επιχείρημα της χαριστικής σύμβασης.
Η νομοθεσία που αφορά τις υποχρεώσεις
και τα δικαιώματα στις παραχωρήσεις
για εξερεύνηση και εκμετάλλευση ορυκτού πλούτου
είναι παμπάλαια και ασαφής.
Κανένας πολιτικός ή κόμμα δεν μπαίνει στον κόπο
να προτείνει μια νέα σαφή και σύγχρονη νομοθεσία
για τις παραχωρήσεις και τους όρους εκμετάλλευσης
ορυκτού πλούτου.
Αν είναι δύσκολο να επινοήσουν εξ αρχής,
ας αντιγράψουν τη σχετική νομοθεσία του Καναδά
ή της Αυστραλίας, δυο χωρών που αποτελούν
υπερδυνάμεις στην εκμετάλλευση ορυκτού πλούτου.
Όταν το κλίμα δεν είναι ευνοϊκό για επενδύσεις
μόνο απατεώνες μπορεί να ενδιαφερθούν
γιατί αυτοί αδιαφορούν για το ρίσκο και τα περιθώρια
κέδρους. Νοιάζονται μόνο για σκανδαλώδεις συμβάσεις
με το κράτος που διαχειρίζεται τα χρήματα
των φορολογουμένων.
Η προσπάθεια του ελληνικού κράτους να διασώσει
θέσεις εργασίας τις τελευταίες δεκαετίες δεν έλυσε
με βιώσιμο τρόπο κανένα πρόβλημα, απλά
το μετέθεσε στο μέλλον και το διόγκωσε.
Η διάσωση επιχειρήσεων που δεν είναι ανταγωνιστικές
απλά διαιωνίζει τα προβλήματα μέχρι αυτά
να πολλαπλασιαστούν σε τέτοιο βαθμό που οδηγούν
στην συνολική κατάρρευση.
Η παρουσία μη ανταγωνιστικών επιχειρήσεων
εμποδίζει την εμφάνιση άλλων που θα μπορούσαν
να είναι ανταγωνιστικές. Η ανάμειξη του κράτους
στις επιχειρηματικές εξελίξεις δημιουργεί
περισσότερα προβλήματα μακροπρόθεσμα
απ’ όσα λύνει βραχυπρόθεσμα.
Η ειρωνεία της χρονικής περιόδου που επέλεξε
να επισκεφθεί ο πρωθυπουργός το Κατάρ,
είναι τις μέρες που τα πρωτοσέλιδα
των εφημερίδων αναφέρονται
στην πρόταση για την δημιουργία
φυλακών για φοροφυγάδες.
Την περίοδο που οι εξοντωτικοί φόροι
στα ακίνητα ισοδυναμούν με σοβιετικού τύπου
δημεύσεις της ατομικής ιδιοκτησίας στην Ελλάδα.
Η κυβέρνηση αδυνατεί να συλλάβει
τους φοροφυγάδες, εξοντώνει με υψηλούς
φόρους τους ειλικρινείς φορολογούμενους
και προστατεύει τους φοροφυγάδες.
Όλους αυτούς που σιτίζονται με πελατειακά
κριτήρια από το δημόσιο είτε ως αργόμισθοι
δημόσιοι υπάλληλοι, είτε ως πρόωρα
συνταξιοδοτηθέντες με φωτογραφικές
και χαριστικές ρυθμίσεις.
Όσο το κράτος λειτουργεί αιχμή της συμμορίας
των πολιτευτών και των συνδικαλιστών
με την οποία απομυζούν την κοινωνία δεν υπάρχουν
περιθώρια για υγιείς και βιώσιμες επενδύσεις
στην Ελλάδα, όχι από το Κατάρ,
αλλά ούτε από τον Άρη και τον Κρόνο.
Ο John Maynard Keynes το έχει διατυπώσει
με σαφήνεια: «...η οικονομική ευημερία εξαρτάται
υπερβολικά από την πολιτική και κοινωνική
ατμόσφαιρα που είναι ευχάριστη
στον μέσο επιχειρηματία».
Στην Ελλάδα όμως τον Keynes τον θυμόμαστε
μόνο όταν είναι να ζητήσουμε από το κράτος
να προσλάβει κόσμο και να κόψει χρήμα.
Κώστας Στούπας
Πηγή:www.capital.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου