Γιατί τώρα, όλο και περισσότεροι άνθρωποι, ανακαλύπτουν ότι ούτε η φωτογραφία λέει την αλήθεια.

Κάποτε, οι άνθρωποι, πίστευαν στην εικόνα.

Και οι ζωγράφοι ερμήνευαν,

καθοδηγούμενοι από τους εκάστοτε χορηγούς τους,

 την ιστορία. 

Από τον εικονογράφο του ιερατείου 

έως τον ζωγράφο της αυλής της κάθε εξουσίας.

Ακόμα και για λογαριασμό του πελάτη τους σε δημοκρατικότερους καιρούς

 ή γενικά δέσμιοι στο τι πουλάει υπήρξαν τις περισσότερες φορές οι καλλιτέχνες.

Αυτό όμως είναι ένα μεγάλο, αλλά άλλο, θέμα.

Με την ανακάλυψη της φωτογραφίας, το ρόλο της αξιόπιστης απεικόνισης,

 ανέλαβε η φωτογραφία απελευθερώνοντας σιγά-σιγά τη ζωγραφική 

από αυτόν τον άχαρο ρόλο.

Σιγά-σιγά όμως.

Γιατί παρόλη την επανάσταση που έφερε η φωτογραφία

 στην έντυπη πληροφόρηση αλλά και στο πορτραίτο.

για την έντυπη πληροφόρηση δεν είναι ανάγκη να πούμε τίποτα 

αλλά για το πορτραίτο, έτσι για την ιστορία θα αναφέρω ότι 

οι πιο φανατικοί πολέμιοι της νέας αυτής ανακάλυψης καταγραφής εικόνων, 

υπήρξαν οι ζωγράφοι και ειδικά οι προσωπογράφοι.

Η φωτογραφία ήλθε να τους πάρει, ένα μεγάλο κομμάτι της αγοράς.

Αρκετοί ωστόσο από αυτούς άνοιξαν φωτογραφεία τελικά.

Η φωτογραφία έλεγε, τώρα πια, την αλήθεια κι έγραφε ιστορία.

Αυτό κάποτε όμως!

Γιατί τώρα, όλο και περισσότεροι άνθρωποι, ανακαλύπτουν ότι

 ούτε η φωτογραφία λέει την αλήθεια.

Ούτε και ο κινηματογράφος μπορεί να λειτουργήσει σαν ντοκουμέντο 

στις ειδήσεις ούτε η φωτογραφία, γιατί πέρα από το στημένο, υπάρχει 

και το ψηφιακά επεξεργασμένο.

Από την ώρα όμως που η εικόνα μπορεί και να λέει ψέματα, τι θα γίνει;

Ότι έγινε με τη ζωγραφισμένη εικόνα ή και με τον έντυπο λόγο, για παράδειγμα, 

όταν οι άνθρωποι ανακάλυψαν ότι μπορεί να μη λέει την αλήθεια 

αλλά τότε μπορεί και να γίνει λογοτεχνία,

ποίηση, τέχνη, προσωπική έκφραση ή οτιδήποτε άλλο.

Η τέχνη τελικά τι άλλο είναι από μία υποκειμενική αλήθεια 

με υποκειμενικό τρόπο σε μια προσπάθεια όμως να δείχνει αντικειμενικός.

Φιλικά πάντοτε 

Πάν Καρτσωνάκης