Είδαμε τότε πως, ως φιγούρα, αποτελεί ουσιαστικά
τη συνένωση δύο διαφορετικών προσώπων,
ενός μοναχού Ιωάννη (άγνωστο το πότε έζησε),
συγγραφέα ενός έργου που τιτλοφορείται
“Προς τους μοναχούς της Ινδίας”
και ενός μητροπολίτη Καρπάθου
με το όνομα Ιωάννης που έζησε
κατά τον 7ο αιώνα.
Είχαμε επίσης τροφοδοτήσει
τους συμπατριώτες μας Δωδεκανησίους
με σύνδεσμο που παρέπεμπε απ ευθείας
στο έργο “Φιλοκαλία” του 1893, μέσω του οποίου
ο αναγνώστης θα είχε τη δυνατότητα να αποκτήσει
μία καλύτερη εικόνα για τις απόψεις
του μοναχού Ιωάννη,
ενός εκ των δύο προσώπων που τέλος πάντων
συνθέτουν τον άγιο που τιμούν στο νησί της Καρπάθου.
Ύστερα από τρία χρονια, ήρθε η ώρα να εξετάσουμε αναλυτικότερα τις απόψεις
του Ιωάννη, παραθέτοντας αυτούσια και εντελώς ενδεικτικά, χωρία από το έργο του,
με σκοπό να αξιολογηθούν κατάλληλα από τους σκεπτόμενους αναγνώστες.
Οι δικοί μας σχολιασμοί θα είναι συντομότατοι και μεταξύ μας περιττοί
μπροστά σε αυτά που θα αντιμετωπίσουμε πιο κάτω.
Ας ξεκινήσουμε λοιπόν.
1) “Ο Διάβολος μας σπρώχνει στη μελέτη του Ελληνισμού”!!!
Ο Μοναχός Ιωάννης θεωρεί ότι το να μελετά κανείς την ελληνική φιλοσοφία
είναι αποτέλεσμα επιβουλής του Διαβόλου!
Θεωρεί δηλαδή ότι ο ίδιος ο άρχων του σκότους μας σπρώχνει στο να μελετήσουμε
την αρχαία σοφία που διαθόθηκε σε όλο τον κόσμο, προκάλεσε την Αναγέννηση
και το Διαφωτισμό, επάνω της στηρίχθηκε ολόκληρο το σύγχρονο δυτικό
πολιτισμικό οικοδόμημα, αλλά και που αποτέλεσε τον λόγο για τον οποίον ολόκληρος
ο πλανήτης γνωρίζει σήμερα τη χώρα μας (Προσωκρατικοί, Πυθαγόρειοι, Πλάτωνας, Αριστοτέλης, Στωικοί, Σκεπτικοί, Επικούρειοι κ.α).
Αναρωτιόμαστε τι έχουν να πουν επ' αυτού οι ιερείς του νησιού, οι επίσημες αρχές του,
αλλά και οι απλοί άνθρωποι που τρέχουν να προσκυνήσουν τις εικόνες του
και να προσφέρουν τα λεφτά τους για την ανέγερση ναών.
Ας διαβάσουμε προσεκτικά τι λέει ο Ιωάννης:
13. Ο εχθρός διάβολος γνωρίζει ότι η προσευχή είναι για μας υπερασπιστής,
ενώ γι' αυτόν εχθρός και επίβουλος.
Θέλοντας να μας αποσπάσει από αυτήν, βάζει μέσα μας την επιθυμία της μελέτης
των συγγραφών των Ελληνικών Λόγων (σ.σ εννοεί την αρχαία ελληνική φιλοσοφία),
από τους οποίους και απομακρυνθήκαμε, και μας προτρέπει να ασχολούμαστε μ' αυτές.
Αλλά ας μη πεισθούμε σ' αυτόν, μην τυχόν και πάει στραβά η καλλιέργειά μας
και αντί να συνάξουμε σύκα και σταφύλια, συνάξουμε αγκάθια και τριβόλια.
Γιατί η σοφία του κόσμου αυτού είναι μωρία ενώπιον του Θεού(Α΄ Κορ. 3,19).
Παρακάτω ο Ιωάννης περιπαίζει τον φιλόσοφο και μέγιστο μαθηματικό Πυθαγόρα, υποστηρίζοντας ότι ακόμη και μία αράχνη τον ξεπερνά.
Ενώ πιο κάτω αναφέρει ότι ο ίδιος φλυαρούσε
και έλεγε ανοησίες σε βόδια και αετούς.
Προφανώς και δεν είχε υπόψιν του ότι μερικούς αιώνες αργότερα,
κάποιος μοναχός Παΐσιος θα άνοιγε (σύμφωνα με μαρτυρίες) κανονικό διάλογο με σαύρες! Διαβάζουμε χαρακτηριστικά:
47. "και [η αράχνη] έχει τόση σιωπή, ώστε ξεπερνά και τον Πυθαγόρα, τον οποίο
οι Έλληνες θαυμάζουν παραπάνω απ' όλους τους φιλοσόφους, για την εγκράτεια
που είχε στη γλώσσα του.
Όμως ο Πυθαγόρας, αν και δε μιλούσε σε όλους, πάντως στους πολύ αγαπητούς του
ανθρώπους μιλούσε μυστικά κατά διαστήματα.
Και πολλές φορές μίλησε φιλόδοξα σε βόδια και σε αετούς και είπε κάτι φλυαρίες
και ανοησίες".
«Και ήνοιξεν ο Κύριος το στόμα της όνου και είπε προς τον Βαλαάμ:
"Τι σοι έκαμα και με εκτύπησας τρίτην ταύτην φοράν;"
Και είπεν ο Βαλαάμ προς την όνον...».
Το θαύμα της συνομιλίας ενός γαϊδάρου με τον Βαλαάμ παρουσία αγγέλου,
όπως περιγράφεται στην Παλαιά Διαθήκη. («Αριθμοί», 22:27-30).
2) “Νιώθετε φόβο και τρόμο”!
Ο Ιωάννης μας παρακινεί να ζούμε προσευχόμενοι με έναν διαρκή φόβο και τρόμο.
Ίσως γιατί με τα συναισθήματα του φόβου και του τρόμου επιβάλλεται διαχρονικά
κάθε μορφής εξουσία από άνθρωπο σε άνθρωπο στον ταλαίπωρο πλανήτη μας...
Στο τέλος, μάλιστα, απορεί για το πως μπορεί κάποιος να ζήσει
χωρίς να φοβάται κάτι το υπερβατικό.
Αλλά όμως να την ανακατέψομε την ευφροσύνη με το φόβο του Θεού,
όπως λέει η Γραφή: «Να νιώθετε αγαλλίαση για τον Κύριο μαζί με τρόμο»(Ψαλμ.2,11).
Οι γυναίκες που ήταν μαζί με τη Μαρία, έφυγαν από τον Τάφο
με φόβο και χαρά(Ματθ. 28,8).
Ίσως κι εμείς κάποτε με φόβο και χαρά βγούμε από τον νοητό τάφο.
Απορώ πώς μπορούμε να μην έχομε φόβο, γιατί κανείς δεν είναι αναμάρτητος,
και αν ακόμη είναι Μωυσής ή Απόστολος Πέτρος.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου