Γιατί πονάει η ιδιωτικοποίηση του ΟΠΑΠ.

Στη χώρα μας αυτά τα χρόνια διεξάγονται δυο πόλεμοι. 

Ο ένας, στις κομματικές ανακοινώσεις και στα ΜΜΕ, ανάμεσα

 σε μνημονιακούς και αντιμνημονιακούς, ανάμεσα σε περήφανους Έλληνες

 και προδότες, ανάμεσα σε εθνικοπατριώτες και υποτελείς των ξένων κατακτητών. 

Αυτός ο πόλεμος είναι προορισμένος για το φιλοθεάμον κοινό και έχει στόχο

 να κρύψει το δεύτερο, τον πραγματικό. Που είναι ο πόλεμος του χρεοκοπημένου

 πελατειακού και παρασιτικού συστήματος να καθυστερήσει τις εξελίξεις, 

να διασώσει ό,τι περισσότερο μπορεί από τα προνόμια και τα έσοδά του.

 Στο δεύτερο αυτό πόλεμο, τις προηγούμενες μέρες, το σύστημα εξουσίας

 δέχτηκε μια σημαντική απώλεια. Την ιδιωτικοποίηση του ΟΠΑΠ. 

Μετά τη χρεοκοπία των κρατικών τραπεζών, του Τ.Τ. και της Αγροτικής

 με τα κομματικά δάνεια και τα δάνεια στους κομματικά ελεγχόμενους 

συνεταιρισμούς, ο μεγαλύτερος ομφάλιος λώρος του πελατειακού κράτους 

με το δημόσιο χρήμα ήταν ο ΟΠΑΠ. Κόμματα μέσω ιδρυμάτων, ινστιτούτων

 και κομματικών media, συνδικαλιστικές ομάδες, εκκλησία, ολιγάρχες 

προμηθευτές, πολιτικοί της διαπλεκόμενης υπογραφής, χιλιάδες σύλλογοι,

 σωματεία, ενώσεις, μη κυβερνητικές οργανώσεις, της επιδοτούμενης

 φιλανθρωπίας, των επιχορηγούμενων λαογραφικών σκοπών,

 του χορηγημένου τοπικού ενδιαφέροντος, χρεοκοπημένα Μέσα ενημέρωσης

 και ηλεκτρονικές σελίδες του απροκάλυπτου εκβιασμού, το κρατικοδίαιτο 

ποδόσφαιρο των προέδρων που διοικούν τις ομάδες τους από τον Κορυδαλλό

 και ο κρατικός αθλητισμός των επιτροπών, των ομοσπονδιών φαντάσματα 

και των κομματικών υπαλλήλων, έχασαν τον τροφοδότη λογαριασμό. 

Οι επιπτώσεις της πρόσφατης ιδιωτικοποίησης θα είναι πολύ μεγαλύτερες

 από μία οποιαδήποτε αποκρατικοποίηση. Το κομματικό σύστημα και οι πελάτες

 του χάνουν την πιο άμεση επαφή με το ζεστό χρήμα. 

Τα αποτελέσματα θα φανούν πολύ γρήγορα σε όλο το πλέγμα των πελατειακών

 σχέσεων. Θα φανούν ιδιαίτερα σ’ εκείνο το τμήμα των ανύπαρκτων 

«μέσων ενημέρωσης» που ύψωναν μαχητικά τη σημαία 

«ενάντια στους δοσίλογους», για να περάσουν μετά από το ταμείο 

και να εξαργυρώσουν τη λήξη εχθροπραξιών. 

Η σχεδόν σιωπηλή, όμως, μεταβίβαση σε ιδιώτες επενδυτές της πρώτης

 μεγάλης δημόσιας επιχείρησης που αποκρατικοποιείται, είναι διπλά αποκαλυπτική.

 Πού είναι εκείνες οι χιλιάδες φλογερές φωνές που τρία χρόνια πριν,

 από τον Μάιο του 2010, διαδήλωναν «ενάντια στο ξεπούλημα 

της δημόσιας περιουσίας»; Την ίδια βδομάδα έπεσε ένα ακόμα ταμπού, 

αυτό των απολύσεων στο Δημόσιο. Και όμως, η μόνη αντίδραση ήταν μια

 θλιβερή συγκέντρωση στο Σύνταγμα λίγων εκατοντάδων ανθρώπων την οποία

 σχεδόν ούτε κάλυψαν τα δελτία ειδήσεων. Δεν είναι περίεργο;

 Μιλάμε για απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων, έγινε η πρώτη μεγάλη

 αποκρατικοποίηση, οι οικονομικές συνθήκες για το μεγαλύτερο τμήμα 

του πληθυσμού μετά από 3 χρόνια ύφεσης είναι πολύ χειρότερες από το 2010. 

Οι άνεργοι έχουν φτάσει το 1 εκ. 300 χιλιάδες. Κι όμως, τότε, τέτοιες μέρες 

ακριβώς πριν 3 χρόνια, είχαμε τις πιο βίαιες και αιματηρές διαδηλώσεις,

 τρεις άνθρωποι δολοφονήθηκαν στο κέντρο της Αθήνας.

 Πριν τις αποκρατικοποιήσεις, πριν τις απολύσεις, πριν την ανεργία, 

πριν τους φόρους, πριν τα λουκέτα. Επί δύο χρόνια, το 2010 και το 2011, 

κάθε μέρα με βίαιες διαδηλώσεις, διαλύθηκε το κέντρο της πόλης,

 εξοντώθηκε η εμπορική ζώνη, υπονομεύτηκε ο τουρισμός. 

Σήμερα, λεκτικοί διαξιφισμοί ρουτίνας στα τηλεοπτικά παράθυρα. 

Γιατί τότε κι όχι τώρα; Οι απίστευτης βιαιότητας συγκρούσεις,

 η παρανοϊκή ατμόσφαιρα εμφυλίου που στήθηκε μόνο στη χώρα μας, 

ήταν η επίδειξη δύναμης του χρεοκοπημένου συστήματος εξουσίας, 

ήταν η λυσσασμένη άρνησή του να πληρώσει το μερίδιο που του αναλογούσε. 

Ήταν η προσπάθεια όλου του ελληνικού παρασιτισμού να μεταφέρει

 το βάρος στους ασθενέστερους. Οι μέσα και υψηλότερα στο πελατειακό κράτος 

πολέμησαν και κατάφεραν να μεταφέρουν όλο το κόστος της μείωσης

 των ελλειμμάτων στους πιο χαμηλά και στους εκτός. 

Υπονόμευσαν τις μεταρρυθμίσεις, διαφύλαξαν τα προνόμιά τους, 

κέρδισαν πολύτιμο χρόνο. Πλήρωσαν περισσότερα αυτοί που πλήρωναν πάντα,

 έχασαν τις δουλειές τους αυτοί που δεν είχαν κομματική προστασία.

Τώρα που το μεγαλύτερο μέρος των πρωτογενών ελλειμμάτων καλύφθηκε 

με θυσίες αυτών που ήταν λιγότερο υπεύθυνοι, ω της έκπληξης, 

με κατεστραμμένη οικονομία, με 27% ανεργία, παρ’ όλα αυτά, γίναμε ξανά

 μια κανονική χώρα. Αντιμετωπίζουμε με ψυχραιμία τα προβλήματά μας. 

Δεν καίμε, δεν δέρνουμε κόσμο στο δρόμο, δεν σπάμε μάρμαρα, 

δεν διώχνουμε τους τουρίστες, δεν καταστρέφουμε τα καταστήματα. 

Φτηνά κομματικά συμφέροντα, ιδιοτελείς επιδιώξεις επαγγελματικών ελίτ,

 συμμορίες της δραχμής, ο εκτεταμένος μαφιόζικος ελληνικός παρασιτισμός,

 σαμπόταραν την προσπάθεια αντιμετώπισης των προβλημάτων, προτίμησαν 

να βυθίσουν όλη τη χώρα σε μια περίοδο αστάθειας και χάους,

 για να μην πληρώσουν το τίμημα που τους αναλογούσε. 

Καναλιζάρισαν το φόβο και την αγανάκτηση του κόσμου σε αντιδημοκρατικές, αντικοινοβουλευτικές και αυτοκαταστροφικές οδούς της «δικαιολογημένης οργής»,

 οι οποίες καθυστέρησαν την προσπάθεια ανάταξης.

 Όταν οι σκοποί επετεύχθησαν, όταν τα κομματικά κέρδη εξαργυρώθηκαν,

 άρχισαν όλα να επανέρχονται στο φυσιολογικό. Ας προσέχαμε. 

Η ευθύνη είναι και των δυο πλευρών. Η ελληνική κοινωνία πρέπει κάποτε

 να αναρωτηθεί γιατί τόσο εύκολα μπήκε σ’ αυτό το τούνελ της παράνοιας. 

Ακόμα και τώρα, τίποτα δεν έχει κριθεί. 

Το κομματικό, μιντιακό και ολιγαρχικό σύστημα εξουσίας προσπαθεί 

να παραχωρήσει έκταση, αλλά να διατηρήσει ανέπαφες τις πελατειακές 

δομές που του επιτρέπουν την αναπαραγωγή του. Νομιμοποιεί αυθαίρετα, 

ανασταίνει τα περιβόητα «stages» του Κ. Καραμανλή ως ολιγόμηνους διορισμούς

 στο δημόσιο, τρία χρόνια δεν τελειώνει την έρευνα για τις πλαστές συντάξεις 

στα ασφαλιστικά ταμεία, «συγχωνεύει» οργανισμούς και δημοτικές επιχειρήσεις 

αφήνοντάς τις ανέπαφες, εφευρίσκει «διαμάχες» υπουργών και τροπολογίες 

για να αποφύγει την εκκαθάριση των αργόμισθων και επίορκων από το Δημόσιο. 

Προστατεύει τον εαυτό του και την πελατεία του. 

Και κάνει ταξίδια στις Κίνες και τις Αραβίες για να βρει επενδυτές. 

Είναι μάταιες προσπάθειες. Δεν θα υπάρξουν επενδύσεις αν πρώτα 

δεν αλλάξει άρδην η δικαιοσύνη, η παιδεία, ο κρατικός μηχανισμός. 

Δεν θα υπάρξει οικονομική ανάπτυξη αν δεν πέσουν οι φραγμοί που στήνουν

 οι κομματικοί διακόπτες στην κυκλοφορία του χρήματος με σκοπό 

τη δημιουργία πολιτικού χρήματος. Η Ελλάδα θα πάρει μπρος μόνο με μικρές

 και μεγάλες νίκες, νίκες εσωτερικές, εναντίον του παρασιτισμού. 

Μόνο με αλλαγές, με μεταρρυθμίσεις, μόνο αν γκρεμίσει ό,τι την κρατάει καθηλωμένη. 

Όσοι δεν παίρνουν θέση σ’ αυτή την αντίθεση, όσοι εξακολουθούν

 ακόμη και σήμερα να δημιουργούν εχθρούς έξω από τα σύνορα, 

έξω από την κοινωνία μας, εχθρούς βολικούς, «κατακτητές και ναζί», 

έχουν στην πραγματικότητα πάρει ήδη θέση. Με την Ελλάδα που χρεοκόπησε. 

Την Ελλάδα της καθυστέρησης.   

http://www.athensvoice.gr/the-paper/article/435/edito-435