Ρόκα
Αζούματο (Αττική), εύζωμον, ερούκα (Eruca sativa)
Το βοτανολογικό της όνομα προέρχεται από το λατινικό ρήμα urere
που σημαίνει καίω και αναφέρεται στην έντονη, καυτερή
και πικάντικη γεύση της άγριας ρόκας.
Ο Κρητικός μοναχός Αγάπιος Λάνδος γράφει στο «Γεωπονικόν» του
ότι η ρόκα είναι θερμή, χωνευτική, πλην όμως σκανδαλίζει τη σάρκα
και προκαλεί πονοκεφάλους. Γι’ αυτό είναι καλύτερα
να τρώγεται μαζί με… κατευναστικά χόρτα, όπως το μαρούλι
και τα αντίδια.
Στην παλιά Αθήνα ήταν ένα από τα 40 είδη χόρτων που έμπαιναν
στην πίτα προς τιμήν των Αγίων Σαράντα, στις 9 Μαρτίου.
Η δημοφιλία της στην Ελλάδα καταποντίστηκε μετά τη δεκαετία
του ’50 και επανήλθε –ντυμένη με ιταλικό μοντελάκι πια– αρκετές
δεκαετίες αργότερα αντικαθιστώντας κάθε άλλη πράσινη σαλάτα
με τη «ρόκα – παρμεζάνα».
Οι Ιταλοί τη βάζουν σε πίτσες, κάνουν πέστο για ζυμαρικά
και την προσθέτουν σε ριζότι. Στην Κρήτη και τις Κυκλάδες
μπαίνει με μέτρο στις χορτόπιτες, σε φρέσκες σαλάτες
και μαγειρευτά με κρέας, συνήθως αρνάκι.
Η ρόκα έχει γίνει δικαιωματικά ένα από τα απαραίτητα λαχανικά
στις σαλάτες μας μιας και τα οφέλη της είναι πολλά και ευεργετικά!
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου