Μεγάλη είναι η έκπληξη πολλών ανθρώπων
από την «ξαφνική» επίθεση της κυβέρνησης
της Αυτού Μεγαλειότητας στον Πούτιν και στην Ρωσία
μετά από την απόπειρα δολοφονίας του πρώην Ρώσου
και νυν Βρετανού κατασκόπου στο έδαφος
της Μεγάλης Βρετανίας.
Μια ερμηνεία που προφανώς έχει να κάνει
με τα αδιέξοδα της Βρετανίας, μπροστά
στο σχεδόν αναπόφευκτα καταστροφικό Brexit.
Λογικό, αν και μάλλον δεν αρκεί για να ερμηνεύσει από μόνο του τα γεγονότα
και τις εξελίξεις, δεδομένης της σχεδόν ταυτόχρονης εμπλοκής
των υπολοίπων δυτικών συμμάχων στην αντιπαράθεση Λονδίνου και Μόσχας.
Παλαιότερα, την εποχή που άρχιζαν οι πόλεμοι στο Ιράκ και στο Αφγανιστάν,
λεγόταν πως, όταν ο πρόεδρος Μπους έχεζε, δεν σκουπιζόταν
με κωλόχαρτο αλλά φώναζε τον Μπλερ για να του γλείψει τον κώλo.
Φαίνεται πως το καθήκον αυτό πέρασε και στους διαδόχους, κι έτσι σήμερα
ο εκάστοτε Βρετανός πρωθυπουργός διατηρεί το προνόμιο να γλείφει
τον πισινό του εκάστοτε Αμερικανού πλανητάρχη, όποτε αυτό του ζητηθεί.
Φυσικά, ούτε αυτό φτάνει για να εξηγήσει την λύσσα των δυτικών
με τον Ρώσο πρόεδρο Πούτιν.
Ούτε βεβαίως υπάρχουν κάποιοι ιδεολογικοί λόγοι –σαν αυτούς που όλοι
επικαλούνταν την εποχή του original Ψυχρού Πολέμου– που να δικαιολογούν
αυτή την εχθρότητα.
Η Ρωσία είναι και αυτή σήμερα μια αμιγώς καπιταλιστική χώρα,
όπως και όλες οι άλλες.
Να παίζει άραγε λόγο το γεγονός πως ο Πούτιν χαρακτηρίζεται από πολλούς
δυτικούς ως ένας αυταρχικός δικτάτορας;
Μάλλον όχι, αφού τα πιο πολλά από τα δυτικά κράτη -με πρώτες
και σπουδαιότερες τις ΗΠΑ- έχουν από καιρό πάρει διαζύγιο από τις βασικές
αρχές που προσδιόριζαν την πάλαι ποτέ αντιπροσωπευτική τους δημοκρατία.
Επιπλέον, τα δυτικά κράτη δεν έχουν ποτέ δείξει τον παραμικρό ενδοιασμό
στο να συνεργάζονται με δικτάτορες πολύ χειρότερους από τον Πούτιν.
Το πρόβλημα που έχουν οι δυτικοί με τον Πούτιν –πέρα από το είναι αρκετά
αγαπητός ανάμεσα στους συμπατριώτες τους– έχει να κάνει με το γεγονός
πως εκτός από αυταρχικός δικτάτορας είναι και ένας τύπος
που αποδεδειγμένα αγαπάει και υπερασπίζεται την χώρα του.
Ο αληθινός λόγος των επιθέσεων απέναντι στον Πούτιν,
όμως, είναι …επιχειρηματικός.
Στην Δύση, τα τελευταία χρόνια, η διοίκηση των κρατών έχει περάσει
απευθείας στα χέρια λίγων πολυεθνικών κολοσσών και αυτό είναι
πολύ εύκολο να το διαπιστώσει κάποιος, αρκεί να διαβάσει προσεκτικά
τα βιογραφικά των ανθρώπων που καταλαμβάνουν θέσεις κλειδιά
στην δημόσια διοίκηση.
Η συντριπτική πλειοψηφία από αυτούς είτε έχει τον έλεγχο κάποιας
πολυεθνικής είτε υπήρξε ανώτερο στέλεχος μιας πολυεθνικής εταιρείας.
Στην πραγματικότητα, οι άνθρωποι αυτοί –κάποτε ονομάζονταν
δημόσιοι λειτουργοί– αγοράζονται από τις πολυεθνικές κατά την διάρκεια
των σπουδών τους στα επιχορηγούμενα από τις πολυεθνικές
πανεπιστημιακά ιδρύματα και η αφοσίωσή τους στα συμφέροντα
της εταιρίας τσεκάρεται πολλές φορές πριν την προώθηση τους
στην σφαίρα της ανώτερης πολιτικής.
Από την στιγμή του διορισμού τους –συγγνώμη της εκλογής τους
ήθελα να πω–, συνεχίζουν να κάνουν εκείνο για το οποίο έχουν εκπαιδευτεί
σε ολόκληρη την ζωή τους: να υπηρετούν δηλαδή την εταιρεία
που τους ανέδειξε και το πραγματικό αφεντικό τους.
Πρόεδροι, πρωθυπουργοί και υπουργοί ζουν με το διαρκές άγχος
της επίτευξής ή μη των στόχων που τους βάζουν, καθώς και του φόβου
της αντικατάστασής τους από κάποιον νεότερο κι ενδεχομένως
ικανότερο στην πεoλειχία ανταγωνιστή.
Το 1991, μετά την κατάρρευση της πρώην Σοβιετικής Ένωσης,
ηγέτης της Ρωσικής Ομοσπονδίας αναδείχτηκε ένας αλκοολικός
οπορτουνιστής –ο Μπόρις Γιέλτσιν– που ξεπούλησε την αμύθητης αξίας
περιουσία του σοβιετικού κράτους στις δυτικές πολυεθνικές σε τιμές εξευτελιστικές.
Για τις δυτικές πολυεθνικές, η κατάκτηση της πρώην Σοβιετικής Ένωσης
ισοδυναμούσε με την υποδούλωση των Αζτέκων, των Μάγια και των Ίνκας
από τους Ισπανούς κονκισταδορες του 15ου αιώνα.
Κι ενώ οι δυτικοί έβρισκαν το καινούργιο El Dorado, στον αντίποδα
οι Ρώσοι πολίτες συντρίβονταν κάτω από το βάρος της επέλασης
του βάρβαρου νεοαποικιακού καπιταλισμού.
Ο πληθυσμός της χώρας μειώθηκε σημαντικά και ο μέσος όρος ζωής
υποχώρησε ταχύτατα κατά 15 ολόκληρα χρόνια.
Μιλάμε για ολοκληρωτική σχεδόν καταστροφή.
Την κρίσιμη εκείνη στιγμή για την Ρωσία, εμφανίστηκε στο προσκήνιο
ο Βλαντιμίρ Πούτιν, ο οποίος διατήρησε τον καπιταλισμό ως οικονομικό
σύστημα της χώρας του, επανεθνικοποίησε όμως μερικές βιομηχανίες
κλειδιά -όπως εκείνη των υδρογονανθράκων- και έβαλε περιορισμούς
στην ανεξέλεγκτη δράση των ξένων πολυεθνικών.
Ο Πούτιν έκανε σαφές στις δυτικές χώρες ότι η Ρωσία δεν είναι κράτος παρίας
στο παγκόσμιο οικονομικό και πολιτικό σύστημα και πως διεκδικεί
δυναμικά το μερίδιο της στην διεθνή σκηνή.
Την απώλεια του ρωσικού El Dorado δεν πρόκειται ποτέ
να του την συγχωρήσουν οι CEO και οι πρωθυπουργοί των δυτικών πολυεθνικών.
Ο Πούτιν συνεχίζει να κυβερνά αυταρχικά την απέραντη χώρα του
και συμπεριφέρεται με τρόπο κυνικό στην διεθνή σκακιέρα,
το να χαρακτηρίζεται όμως ως δικτάτορας από τους δυτικούς πολιτικούς
είναι τραγικά γελοίο.
Ο πλανήτης είναι άλλωστε μικρός και ο ένας
γνωρίζει πολύ καλά τι είναι ο άλλος.
Όσο για το τελειωμένο Βασίλειο, τα διλήμματα
που θα αντιμετωπίσει -μετά το σκληρό ή μαλακό Brexit- θα είναι τρομακτικά
και θα απειλήσουν σοβαρά την ίδια την ύπαρξή του.
Ήρθε ξανά η εποχή για να πληρωθεί το γραμμάτιο που άφησε απλήρωτο
η σιδηρά Καριόλα.
Μετά το Brexit, θα διαψευστούν πολύ γρήγορα οι «αυτοκρατορικές»
αυταπάτες των Εγγλέζων και τότε θα πρέπει
να αποφασίσουν –και μάλιστα υπό πίεση– σχετικά με την πέρα ως πέρα
αναγκαία παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας τους.
Μια αδύναμη στερλίνα θα ενισχύσει την εγχώρια παραγωγή και τις εξαγωγές,
θα αυξήσει όμως τον πληθωρισμό και θα επιδεινώσει τις ήδη
άσχημες συνθήκες διαβίωσης δεκάδων χιλιάδων Βρετανών.
Μια ισχυρή στερλίνα θα κρατήσει ζωντανό το City του Λονδίνου
αλλά θα καταδικάσει ολόκληρη την υπόλοιπη χώρα και ιδιαίτερα
την Βόρεια Αγγλία και την Σκωτία, των οποίων οι υποδομές
σχεδόν έχουν ήδη καταρρεύσει.
Το City και το Λονδίνο είναι ένα αδηφάγο τέρας που καταναλώνει
το 75-85% του βρετανικού ΑΕΠ.
Ενδεικτικό είναι το γεγονός ότι η δεύτερη πλουσιότερη πόλη
του ΗΒ –το Μάντσεστερ– «παράγει» περίπου το 10% του λονδρέζικου ΑΕΠ,
ενώ το κατά κεφαλή ΑΕΠ των κατοίκων του βρίσκεται λίγο πιο κάτω
από το μισό των Λονδρέζων.
Τέτοιες διαφορές παρατηρούνται σε λίγες μονάχα χώρες της Ευρώπης,
μεταξύ των οποίων η Βουλγαρία, η Ρουμανία, η Ελλάδα και η Ουγγαρία.
Ο Πούτιν θα είχε ενδεχομένως την ευκαιρία να πλήξει θανάσιμα
την οικονομία του Ηνωμένου Βασιλείου, αν μπορούσε να πείσει
τους δικούς του ολιγάρχες να αποσυρθούν από το πλυντήριο μαύρου χρήματος
που ακούει στο όνομα City και real estate του Λονδίνου και να πάνε κάπου αλλού.
Το αν θα το επιδιώξει ή αν θα μπορέσει τελικά να το πετύχει
είναι βέβαια μια άλλη ιστορία.
Φιλιά από την Εσπερία
Ηλίας
Υ.Γ. Ο Κόρμπιν μπήκε ξανά στο στόχαστρο όλων, όταν τόλμησε
να υποστηρίξει μια περισσότερο διαλλακτική άποψη
από την πολεμοχαρή της Μέι.
Ενδεχομένως, να μπορούσε να εκφράσει τα συμφέροντα των φτωχότερων
τμημάτων του πληθυσμού, αν βρισκόμαστε σε μια άλλη παλαιότερη εποχή.
Τώρα, όμως, βρίσκεται εγκλωβισμένος σε ένα κόμμα το οποίο δεν έχει
ουσιαστικές διαφορές από τους συντηρητικούς και δεν μπορεί να εμπνεύσει.
Όσο αφορά την χρησιμοποίηση χημικών όπλων για την εξόντωση
πολιτικών αντιπάλων, κάτι θα πρέπει να θυμούνται εκεί στο τελειωμένο Βασίλειο.
Φυλακές πολιτικών κρατουμένων στο Maze
της Βορείου Ιρλανδία (ή αλλιώς Long Kesh), 1974.
Δεν ήταν …νευροτοξικά αλλά την δουλειά τους την έκαναν
και μάλιστα με το παραπάνω.
(Φίλε Ηλία, είσαι ο γιατρός-αναλυτής.
Θα κάνεις σχολή. Σε ευχαριστώ. Την αγάπη μου.)
pitsirikos.net
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου